Αγάπες στα θρανία

κεφάλαιο 8♡

Κυριακή. Ξύπνησα σχετικά ήρεμη και αφού τσέκαρα το κινητό μου κατέβηκα κάτω για πρωινό.

Μαμά: Καλημέρα γλυκιά μου
Μπαμπά: Πώς κοιμηθηκαμε?
Εγώ: Καλημέρα. Μια χαρά κοιμήθηκα, εσείς?
Μαμά: καλά και εμείς...Αν και ο κύριος από εδώ ροχάλιζε λίγο...
Μπαμπά: εεε σιγά
Μαμά: εεε τι να κάνουμε έναν σε έχω

Λέει και γελάμε όλοι. Χαίρομαι πολύ που έχω τόσο αγαπημένη και χαρούμενη οικογένεια. Ξέρω πως ό,τι και να γίνει θα το αντιμετωπισουμε όλοι μαζί και επίσης νιώθω ασφάλεια, αφού είμαι σίγουρη ότι οι γονείς μου θα κάνουν τα πάντα για να με προστατεύουν και να με βλέπουν χαμογελαστή. Τους αγαπώ πολύ αν και δεν τους το λέω συχνά

Μπαμπάς: τι σκέφτεσαι πρωί πρωί αγάπη μου?
Εγώ: τίποτα μπαμπά, απλά είμαι νυσταγμενη ακόμα
Μαμά: έλα θα φας τώρα και θα ξυπνήσεις
Εγώ: Ναι. Να σας βοηθήσω να σερβίρουμε?
Μπαμπάς: ναι. Βγάλε πιάτα και εγώ με τη μαμά θα ετοιμαστούμε τα υπόλοιπα

Μετά το πρωινό πήγα με τον μπαμπά για λίγο περπάτημα, επειδή δεν ήθελε να είναι μόνος του και το βρήκα και σαν μια ωραία ευκαιρία να κουνηθω και λίγο από το δωμάτιό μου. Η γειτονιά μας είναι αρκετά όμορφη με πολύ πράσινο και καλοφτιαγμενα πεζοδρόμια και έτσι την απολαύσαμε αρκετά. Αμέσως μετά πήγα σπίτι και ξεκίνησα τα μαθήματά μου. Μέχρι το μεσημέρι τα είχα τελειώσει και έτσι κατέβηκα κάτω να ξεκουραστώ. Αφού φάγαμε έκανα ένα μπάνιο και πήγα στο καθιστικό,όπου οι γονείς μου έβλεπαν μια ενδιαφέρουσα ταινία, οπότε είπα να τους κάνω παρέα.

Εγώ: τι βλέπετε?
Μαμά: Μία καλή χρονιά λέγεται η ταινία

Την είχα ξαναδεί, αλλά δεν με πήραξε, αφού δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω. Ξέρω τι θα σκεφτείτε...Πρέπει να είμαι forever alone για να βλέπω κυριακή βράδυ ταινία με τους γονείς μου... εεε λοιπόν η αλήθεια είναι, πως ίσως να μου αρέσει να γίνομαι "forever alone" καμιά φορά. Νιώθω ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να με κρίνει κανένας και χωρίς να πρέπει να εντυπωσιάσω κανέναν. Ελπίζω τουλάχιστον κάποιοι από εσάς να με καταλαβαίνουν. Ξέρετε...κάποιοι που κάθονται όλη μέρα με τις πυτζάμες τους στον καναπέ βλέποντας τις αγαπημένες τους ταινίες και το προτιμούν από το να τρέχουν στα πάρτι και τις εξόδους προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν...ποιόν άλλον?...τους ωραίους, ή τις ωραίες αντίστοιχα. Φυσικά θέλω κι εγώ κάποιες φορές να εντυπωσιάσω το αντίθετο φύλο (Άρης...γκουχου γκουχου), αλλά ποτέ δεν θα το έκανα τρόπο ζωής μου. Ποτέ δεν θα παρατούσα το αίσθημα ότι μπορώ να είμαι η αληθινή Ελισάβετ και όχι η Ελισάβετ που θέλει η κοινωνία να είμαι. Ίσως αυτό να με κάνει τόσο ντροπαλή και εσωστρεφής. Αλλά ξέρω ότι αυτή είμαι και δεν θα έπρεπε να αλλάξω για κανέναν. Κανένας δε θα έπρεπε να αλλάξει για να εντυπωσιάσει. Και αν σας φαίνεται δύσκολο, εως ακατόρθωτο αυτό...τότε ίσως να μην περιτριγυίζεσται με  τα σωστά άτομα. 

Πωπω...πολύ deep έγινα βραδιάτικα, σκέφτομαι και κατευθείαν χασμουριέμαι. Το έκαψα το καημένο το μυαλό μου από τις πολλές σκέψεις.

Εγώ: πάω για ύπνο 
Μπαμπάς: από τώρα?
Εγώ: εεε νύσταξα και έχω και σχολείο αύριο
Μαμά: έγινε γλυκιά μου. Καληνύχτα
Μπαμπάς: Καληνύχτα
Εγώ: Καληνύχτα

Ξαπλώνω στο κρεβάτι, αλλά δεν με παίρνει με τίποτα ο ύπνος. Δεν ξέρω πως το παθαίνω αυτό. Νυστάζω όλη μέρα και μόλις πέσω στο κρεβάτι είναι λες και έχω πιει πέντε καφέδες και όλη η υπνηλία αντικαθισταται από ατελείωτη ενέργεια. Κοιτάω την ώρα στο κινητό μου και τυφλώνομαι από την πολλή φωτεινότητα.

Στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου και αρχίζω να σκέφτομαι τον Άρη. Πως γίνεται να νου αρέσει εμένα αυτό το άτομο? Τρία χρόνια τώρα τον θεωρούσα ψώνιο και δεν του μιλούσα πότε...κι όμως τώρα...Τώρα μου έχει πάρει τα μυαλά. Όλα μου φαίνονται υπερβολικά παραμυθένια για να είναι αληθινά. Και με αυτή τη σκέψη με παίρνει επιτέλους, χωρίς να το καταλάβω ο ύπνος. Ένας γλυκός ύπνος, τον οποίο θα διακόψει για άλλη μια φορά το ξυπνητήρι την επόμενη μέρα.

Γειαα σας...να και το όγδοο κεφάλαιο. Ήταν λιιιγο διαφορετικό από τα άλλα, όμως αυτά που έγραφα μου έβγαιναν τελείως αυθόρμητα. Στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε τα πάντα για το πάρτι. Τι λέτε να γίνει εκεί? Λέτε να κάνουν κάποια κίνηση ο Σπύρος ή ο Άρης? Μέχρι τότε...
Φιλιά 🍦💘