Αγάπες στα θρανία

κεφάλαιο 5♡

Κατευθείαν αρπάζω τα ακουστικά μου και πατάω το link του τραγουδιού.

Το ακούω όλο λίγο έκπληκτη και μόλις τελειώνει αποφασίζω να του στείλω μήνυμα.

Εγώ: τι είναι αυτό??
Άρης: σου άρεσε??
Εγώ: εεεμ...δεν ακούω και πολύ ροκ γενικά
Άρης: κακώς!!
Εγώ: χαχα ωραίο ήταν πάντως
Άρης: χαίρομαι που σου άρεσε. Εσύ τι τραγούδια ακούς??
Εγώ: να σου στείλω ένα από τα αγαπημένα μου??
Άρης: ανυπομονώ ❤
Μόλις είδα την καρδιά πέταξα από τη χαρά μου και παραλίγο να αρχίσω να τσιριζω. Όχι ρεε γαμωτο...Νομίζω αρχίζω να τον γουστάρω πολύ.
Άρης: αντε...περιμένω
Εγώ: Ναι μισό λεπτό

Περιμένω με ανυπομονησία να το ακούσει και να μου απαντήσει.

Άρης: πολύ ωραίο...αλλά όχι και πολύ του γούστου μου
Εγώ: και ποιο είναι το γούστο σου??
Άρης: ροκ και μεταλ
Εγώ: Μάλιστα
Άρης: και το δικό σου
Εγώ: εεε...δεν είναι συγκεκριμένο
Άρης: Μάλιστα...

Και έτσι μιλήσαμε για αρκετή ώρα, μέχρι που χρειάστηκε να κλείσω, γιατί με φώναξε η μαμά μου για βραδινό. Ποτέ πέρασαν τόσες ώρες? Τελικά είναι πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος...και ωραίος...Ελισάβετ συγκεντρωσου και σταμάτα τις βλακειες.

Μαμά: αντε γλυκιά μου, που είσαι?
Εγώ: τώρα μαμά έρχομαι
Μαμά: αντε εσένα περιμένουμε

Κατεβαίνω με γρήγορα βήματα τις σκάλες για να μην χρειαστεί να ακούσω και άλλη γκρίνια. Κιομως είμαι σίγουρη ότι κάτι έχω ξεχάσει. Αλλά τι? Διώχνω αυτή τη σκέψη στα γρήγορα και φτάνω στο δωμάτιο με την τραπεζαρία. Εκεί βλέπω το τραπέζι στρωμένο με τα συνηθισμένα τοστακια, σαλάτες και τα υπόλοιπα που τρώμε συνήθως το βράδυ.

Μπαμπάς: πρέπει να είχες πολλά μαθήματα σήμερα. Δεν κατέβηκες καθόλου να σε δούμε.

Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα τι είχα ξεχάσει. ΤΙΣ ΣΠΙΤΙΚΈΣ ΜΟΥ ΕΡΓΑΣΊΕΣ. Ένα μέρος του μυαλού μου έλεγε "σιγά τι θα γίνει αν δεν τις κάνεις και μια φορά? Τίποτα", αλλά ένα άλλο μέρος μου έλεγε " Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά. Εσύ είσαι υπεύθυνη κοπέλα. Μην αμελεις τις υποχρεώσεις σου!" Τελικά αποφάσισα να ακούσω λίγο και τα δύο και να κάνω μόνο τις μισές εργασίες. Έτσι και αλλιώς δεν νομίζω να το καταλάβει κανένας.