Günaha Davet

Sırlar (2.Bölüm)

Multimedya'daki resim Berke :))

Arkadaşlar okuyan herkes biraz zaman ayırıp yorum yaparsa çok mutlu olurum.EEE birde vote verirseniz çok güzel olur.Eğer düşündüğünüz fikirleri paylaşırsanız bende yardımcı olabilirim.Ve size sürprizim var hazır olun gelecek bölüm :))) Öpüldünüzzz secose <3 :*

-Bakıyorum da baya eğleniyorsunuz Rüya hanım.Dün gece takip edilirkende bu kadar eğlendiniz mi?

"Se..se.sen nerden biliyorsun bunu"? derken kekelemiştim.Birden bütün gözler bana çevrildi.Erkan bunu nerden öğrenmiş olabilirdi sorusu beynimde yankılanırken onun buz gibi bakışarı beni dondurdu.Kahretsin yine azar işitecektim.

Gruptakilere yalan söylemeyi hepsi gibi bende hiç sevmiyordum ama başlarını benim yüzünden belaya sokmalarınıda istemezdim.Keşke onlarda bu durumu anlasalardı ama maalesef bu kadar düşünceli arkadaşlarım yoktu.Erkan'ın o buz gibi soğuk sesini duyduğumda kalbim hızlı bir şekilde atmaya başlamıştı.

-Merak ediyorum Rüya.Bize ne zaman söylemeyi düşünüyordun.Sana zarar verdikleri zaman mı?

"Ben bana zarar verebileceklerini düşünmüyorum sadece küçük bir takip olayı bu kadar büyütme.Keyfimiz kaçmasın." der demez hemen sesini yükseltmeye başladı.

-Keyfimiz bozulmasın mı?Daha nasıl bozulabilir ki?Sana bir şey olursa kendimizi asla affetmeyiz.Sen bizim kardeşimizsin.

İç sesim tekrar sinirlenmişti.Bu çocuk ne zaman bana kardeşim dese hep böyle hissediyordum.Benim ondan hoşlandığımı göremeyecek kadar kör müydü?Onun sinirli sesiyle tekrar yüzüne bakmaya başladım.

-Bir açıklama bekliyorum senden.

Bu sefer araya Demir girdi."Sen böyle bir dikkatsizlik nasıl yaparsın anlamıyorum Rüya.Hani söz vermiştik ne olursa olsun hep beraber olacaktık.Sen söze ihanet ettin."dediğinde kolay kolay ağlamayan ben uzun zamandan beri ilk defa ağlıyordum.Gözlerimden yaşlar akarken Erkan beni kollarıyla sıkıca sardı.Kulağıma bir şeyler fısıldarken her saniye biraz daha sakinleşiyordum."Benim yanımda ağlamana izin vermem.Benimleyken ağlama aslında sen hiç ağlama çok çirkin oluyorsun.Sana gülmek çok yakışıyor."derken alnını alnıma yasladı.O an biraz güldüm.Bu duruma mutlu olmuş gözüyordu çünkü onunda dudaklarını kıvrılmasını izledim.Neden ona karşı bu kadar zayıfım anlamıyordum.Sanırım beni kimse bu kadar sahiplenmediği içindir.Gözlerinin en derinine bakarken benim ona olan ilgimi azıcık olsun anlamasını istiyordum.Derin bir şekilde içimi çekince beni göğsüne doğru bastırdı ve kulağıma doğru tekrar bir şeyler fısıldamaya başladı.Bu sırada gözlerim kapanıktı ama bizim grubun bizi izlediğini biliyordum.

"Bundan sonra ne olursa olsun hemen bana söyleyeceksin söz mü?"dediğinde ürkekçe kafamı onaylar şekilde salladım."Çok korktun mu gece?Ben salağım biliyorum seni her gün eve bırakırdım ama dün nedense bırakmadım sanırım aklım ablama gitmişti evlenecek ya."derken sesi oldukça güçsüzdü.Sonra kendini toplayıp devam etti."Özür dilerim beni affedebilcek misin?" dediğinde tekrar kafamı salladım.Konuşamazdım çünkü hala sessiz şekilde ağlıyordum.Yüzümü ellerinin arasına alıp gözlerimin içine bakarak "Bana bunu yapma.Kendimi daha kötü hissesiyorum.Ağlama!Lütfen ağlama."

-Ne yapmamı istersin?

-Ne diyecek olursan ol.Benimle konuş.İster bağır ister küfret ama susma.

-Tamam şapşal.Seni üzmeyi bende istemem.

Bunu nasıl söylemiştim hiçbir fikrim yoktu.Bir cesaret gelmişti ve şuan kalbim deli gibi çarpıyordu.Korkuyordum eğer öğrenirse beni tamamen bırakırsa yıkılırdım.Tek güvencem onlardı.Tekrar kafamı toplayıp bir şeyler söylemem lazımdı ve aklıma ilk gelen şeyi söyledim.