Tears Don't Fall

Protective

Ace's Pov.
Ξύπνησα στον καναπέ της και κοίταξα γύρω μου. Δεν βρισκόταν κανείς.
Α: "Vic!"
Ε: "Στην κουζίνα!"
Σηκώθηκα και πήγα μέχρι την κουζίνα. Ηταν εκεί και έφτιαχνε τηγανίτες.
Ε: "2 ώρες κοιμόσουν, καλά δε σου έφτασε το βράδυ?"
Α: "Είμαι πολύ sleepyhead."
Ε: "Ελπίζω να σου αρέσει αυτό που φτιάχνω γιατί πρέπει να φάμε κάτι."
Α: "Τυχαίνει να τις αγαπώ."
Ε: "Είσαι εντάξει?"
Α: "Μια χαρά... Ο Ian έφυγε?"
Ε: "Ναι, είχε πρόβα."
Α: "Παρεπιπτόντως, ο Ryan και η Chloe δεν έχουν ενδιαφερθεί καθόλου?"
Ε: "Εμ... Δεν το ξέρουν."
Α: "Τι? Πρέπει να το μάθουν."
Ε: "Γιατί?"
Α: "Είναι κολλητοί σου, πλάκα κάνεις?"
Ε: "Δεν θέλω να ανησυχήσουν."
Α: "Πρέπει. Ο Ryan θα σε προστατέψει και η Chloe μπορεί να στείλει τον Stefan να το κάνει."
Ε: "Ηρέμησε σε λίγο θα μου πεις να κυκλοφορώ με σωματοφύλακες."
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από το άγχος.

*3 hours later*
Ε: "Υποθέτω πως πρέπει να πεταχτώ έξω για να πάρω κάτι να φάμε?"
Α: "Κάνεις πλάκα? Οχι, δε σε αφήνω."
Ε: "Ποιο είναι το πρόβλημά σου, Ace?"
Την αγκάλιασα πολύ σφιχτά.
Α: "Ανησυχώ. Αυτό είναι."
Ε: "Γιατί ανησυχείς? Εννοώ, με ξέρεις πολύ λίγο."
Α: "Είσαι σοβαρή? Σου έχω εξηγήσει τόσες φορές. Γιατί δεν με καταλαβαίνεις?"
Ε: "Καταλαβαίνω ότι είμαι η μοναδική φίλη που έχω, αλλά με μπερδεύει αυτό."
Α: "Δ-δεν ξέρω, φοβάμαι. Φοβάμαι."
Ε: "Είσαι χαζός."
*Dring Dring*
Ε: "Ian! Χαίρομαι που σε βλέπω."
Ι: "Και εγώ! Ace, εντάξει."
Α: "Ναι, καλά είμαι."
Ι: "Victoria μπορώ να σου μιλήσω για λίγο?"
Ε: "Φυσικά."
Ι: "Μόνοι μας?"
Ε: "Πάμε πάνω."
Δεν έδωσα σημασία, συνέχισα να φτιάχνω το φαγητό που η ίδια είχε αφήσει στη μέση. Και επειδή δε φημίζομαι για τη μαγειρική μου...
Ω ρε φίλε, τα έκαψα.
Πρέπει να πάω να της το πω.
Αμάν ρε Ian, τις κατάλληλες στιγμές.
Ανέβηκα πάνω και μπήκα στο δωμάτιο.
Α: "Vic-"
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η Victoria και... Ο Ian... Φιλιούνταν. Δεν ξέρω, ξαφνικά ένιωσα χάλια. Ενιωσα πως καταστράφηκαν όλα, πως δεν είχα ελπίδες. Μου'ρχόταν τόσο πολύ να κλάψω. Σοβαρά Ace? Θα κλάψεις για μια κοπέλα που δεν είσαι καν μαζί της?
Νόμιζα... Οτι είχε αισθήματα για μένα. Δεν ξέρω αν πρέπει να τα πω αισθήματα. Δεν ξέρω πως να τα πω. Αλλά ξέρω ότι αυτή τη στιγμή νιώθω ζήλια και απογοήτευση.
Κάθισα έξω από το δωμάτιο μαζεμένος χωρίς να θέλω να κάνω τίποτα.

Vic's Pov.
Γαμώ γιατί το έκανα αυτό? Γιατί? Δεν έπρεπε. Καθόλου δεν έπρεπε. Δεν ένιωσα όπως με τον Ace. Και γαμώ, πρέπει να τον πείραξε.
Ε: "Ace ήθελες κάτι να μου πει-"
Α: "ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΗΣΥΧΟ."
Ε: "Τι-"
Α: "ΕΙΠΑ ΑΣΕ ΜΕ."
Κατέβηκε τα σκαλιά και κάθισε στον καναπέ.
Ηταν φανερά πειραγμένος από αυτό που είδε.
Ηθελα τόσο να πάω δίπλα του και να του πω πως νιώθω πολλά με αυτόν αλλά θα με έδιωχνε πριν προλάβω να αρχίσω. Ηταν νευριασμένος. Αλλά γιατί?
Ε: "Ian... Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό."
Ι: "Θες... Τον Ace έτσι?"
Ε: "Δεν ξέρω τι θέλω."
Ι: "Σίγουρα τον θες. Ο τρόπος που φέρεσαι."
Κοκκίνησα.
Ι: "Πρέπει να πάω να του μιλήσω, φαίνεται χάλια."
Ε: "Πιστεύεις πως..."
Ι: "Ξέρω τι πας να πεις. Και ναι, ζηλεύει πολύ."
Ε: "Πήγαινε μίλα του."