Tears Don't Fall

Commited

*Την επόμενη μέρα*
Μπήκα στο δωμάτιό της. Ηταν 10:00 και εκείνη ακόμα κοιμόταν. Ηθελα πολύ να κάτσω δίπλα της και να την κοιτάω, αλλά έπρεπε να την ξυπνήσω.
Α: "Vic! Ξύπνα!"
Ανοιξε τα μάτια της και με κοίταξε.
Ε: "Ολα καλά?"
Α: "Οχι."
Ε: "Τι έγινε?"
Α: "Πεινάω."
Ε: "Και πρέπει να με ξυπνήσεις για να σου φτιάξω φαγητό?"
Α: "Εχεις την ικανότητα να το φτιάξεις στον ύπνο σου?"
Ε: "Αλήθεια είσαι αγενής. Με πιέζεις να μαγειρέψω. Δεν είμαι δούλα σου."
Α: "Δε-δεν ήθελα-"
Αρχισε να γελάει. Και ναι. Το είχα καταλάβει ότι κάνει πλάκα. Ηλίθιο μικρό κορίτσι.
Α: "Σε φτιάχνει να με κάνεις να νιώθω άβολα, άτακτο κορίτσι?"
Ε: "Είσαι αξιολάτρευτος."
Βγήκε από το δωμάτιο και κατέβηκε κάτω. Την ακολούθησα. Οσο έτρωγε την παρακολουθούσα από πάνω μέχρι κάτω, κάτι που δεν έκανα τον τελευταίο μήνα.
Ε: "Ace."
Α: "Τι?"
Ε: "Με ακούς?"
Α: "Εμ... Σορρυ όχι!"
Ε: "Ελεγα ότι σκέφτομαι να σου αγοράσω μια κούνια για μωρά για να μην πέφτεις."
Α: "Οου, σκάσε."
Ε: "Ποτέ."
Ηθελα τόσο να τη βάλω στον τοίχο και...
Ω θεέ τι σκέφτομαι? Δεν είμαι εγώ αυτός. Οχι, δεν είμαι σίγουρα αυτός. Τι έχει μπει μέσα μου? Πρώτη φορά νιώθω έτσι για κορίτσι.
Α: "Vic."
Ε: "Ναι."
Α: "Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει λόγος να είμαστε κλεισμένοι μέσα άλλο. Είμαστε εσώκλειστοι για 3 βδομάδες."
Ε: "Τέλεια, αντίο!"
Α: "Οχι τόσο γρήγορα."
Γύρισε πίσω.
Ε: "Τι?"
Α: "Θα είμαστε πάντα μαζί, σε περίπτωση που κάτι συμβεί."
Ε: "Νομίζω δε μπορώ να σε ξεφορτωθώ."
Α: "Θέλεις να... Με ξεφορτωθείς?"
Είμαι σίγουρος ότι πάλι κάνει πλάκα. Θεέ μου, κάνε να κάνει τις ηλίθιες πλάκες της.
Ε: "Πρέπει να δεις τη φάτσα σου!"
Το ήξερα. Ηξερα ότι κάνει πλάκα. Το ήξερα. Και για κάποιο λόγο ένιωσα τόσο γαμημένα χαρούμενος.
Α: "Απλά σταμάτα."
Ε: "Οχι."
Α: "Θα σε πνίξω."
Ε: "Πάμε κάπου!"
Α: "Πάμε από τους Mad Road, χρειάζομαι αυτόν τον μάνατζερ."
Ε: "Παρεπιπτόντως, ο Ian έχει καιρό να εμφανιστεί."
Α: "Ισχύει."
Βγήκαμε έξω, πήγαμε μέχρι το στούντιο που έκαναν πρόβες.
Είδα τον Ian από μακριά, μόνο του να κάθεται σε μια γωνία.
Α: "Ian!"
Με είδε, αλλά δεν μου απάντησε.
Τον πλησίασα.
Α: "Ian, είσαι εντάξει?"
Ι: "Σε πρόδωσα. Φύγε."
Α: "Να ρωτήσω πότε?"
Ι: "Πριν 2 βδομάδες. Σε παρακαλώ, δε μπορώ ούτε να σε αντικρίσω."
Α: "Χαίρομαι πιο πολύ που είσαι ειλικρινής. Πες μου τι έγινε."
Ι: "Ο Μάριος... Ηρθε και με βρήκε."
Ωχ.
Α: "Και?"
Ι: "Θέλει να σε χτυπήσω άσχημα."
Α: "Δεν είδα να μου κάνεις κάτι."
Ι: "Δεν κατάλαβες. Θα το κάνω. Οσο κι αν δεν θέλω. Αλλιώς θα σκοτώσει τους δυο μας, την Vic, και όλη την μπάντα."
Α: "Είναι σοβαρός? Θέλει να με χτυπήσεις απλά για να μπορέσει να κάνει ό, τι θέλει τη μικρή!"
Ι: "Δεν το σκέφτηκα αυτό."
Α: "Μην κάνεις κάτι, σε παρακαλώ. Και δε με νοιάζει για μένα."
Ι: "Φίλε έχεις τόσο καλή καρδιά. Αλλά θα μας σκοτώσει όλους."
Κοίταξα την μικρή. Μιλούσε με ένα αγόρι.
Α: "Περίμενε."
Πήγα κοντά της.
Δεν με είχε δει, ήμουν πίσω από αυτόν. Και η μπλούζα του έγραφε... "ΙΩΑΝΝΟΥ GNG.".
Vic, είσαι χαζή. Εβλεπα την τσέπη του, κρατούσε πιστόλι. Οχι γαμώ. Οχι πιστόλι.
Ετρεξα αμέσως δίπλα της.
Ε: "Ace! Αυτός είναι ο Κωνσταντίνος."
Α: "Πάντα ήσουν τόσο χαζή?"
Ε: "Γιατί ρωτάς?"
Την αγκάλιασα... Οχι για να την αγκαλιάσω, αλλά για να της ψιθυρίσω.
Α: "Η μπλούζα του γράφει "ΙΩΑΝΝΟΥ GNG." και κρατάει πιστόλι. Είναι κατάσκοπος."
Την είδα σοκαρισμένη.
Απ'ότι άκουσα απ τη συζήτησή τους του αρέσει το μπάσκετ, και συγκεκριμένα ο Carrey... Καλό αυτό.
Α: "Πάμε πιο κει. Πάμε στον Ian."
Αρχισα να της μιλάω για αυτά που μου είπε ο Ian. Την είδα φοβισμένη. Ηταν αλήθεια.
Ε: "Φοβάμαι..."
Α: "Είμαι εδώ, εντάξει? Είμαστε εδώ."
Ηρθε. Κοντά μας. Δεν φοβόμουν για κάποιο λόγο.
Κ: "Ian, αν θυμάμαι καλά, είχες δώσει έναν λόγο."
Εβγαλε το πιστόλι και το έστρεψε πάνω μας.
Δεν φοβόμουν. Οχι. Είχα μια φαεινή ιδέα.
Α: "Παύση, φίλε! Πριν πεθάνω, θέλω ένα αυτόγραφο από τον Στίβεν Κάρι! Είναι ακριβώς πίσω σου!"
Κ: "Τι! Πουυυυυ?!"
Γύρισε πλάτη και τον πλησίασα. Με μια τεχνική που δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει και δεν ξέρω πως μου ήρθε του έριξα το όπλο απ το χέρι και το πήρα εγώ.
Α: "Σειρά σου."
Κ: "Οχι! Σε παρακαλώ!"
Α: "Μην ανησυχείς, δεν θα σε σκοτώσω."
Τον βάρεσα με το όπλο στο κεφάλι. Δεν ήθελα να τον σκοτώσω, φάνηκε τόσο αθώος. Αλλά έπρεπε να μείνει αναίσθητος για λίγο.
Γύρισα στα παιδιά. Με κοιτούσαν και οι δύο με ανοιχτό το στόμα.
Ι: "Φοβάσαι το ίδιο σου το αίμα και δεν φοβάσαι να σε σημαδεύει κάποιος με όπλο? Είσαι ανώμαλος."
Α: "Ηταν χαζός ρε."
Η Vic δεν είχε βγάλει λέξη. Ηταν υπερβολικά σοκαρισμένη.
Α: "Είναι εντάξει τώρα, οκ?"
Με κοιτούσε με φόβο. Πολύ φοβισμένη. Στο ίδιο σημείο. Παραπάτησε. Την έπιασα στους ώμους μου ενώ έπεφτε.
Λιποθύμησε? Λιποθύμησε. Λιποθύμησε στα χέρια μου. Τρόμαξα. Τρόμαξα πάρα πολύ.
Ενιωθα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Α: "Ian. Πάρ'τη και πήγαινέ τη σε ένα κρεβάτι. Παθαίνω κρίση."
Ι: "Ηρέμησε. Σε παρακαλώ. Είναι μια χαρά."
Α: "Δ-δεν μπορώ."
Ο Ian πήγε μέσα. Είχα μείνει μόνος. Με κρίση.
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθόλου. Κάθισα κάτω. Προσπαθούσα να πάρω ανάσα αλλά δεν μπορούσα. Ημουν αδύναμος. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και υπερβολικά γρήγορα. Ετρεμα ολόκληρος, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Θα ξυπνούσε ο Κωνσταντίνος και θα με έκανε χειρότερα. Ξαφνικά, ένιωσα ένα χέρι στον ώμο μου.
G: "Είσαι εντάξει?"
Δεν κοίταξα ποιος ήταν.
Α: "Φαίνομαι να είμαι εντάξει?"
G: "Ανάσες. Ανάσες. Μόνο ανάσες."
Τον κοίταξα όταν ήρθε μπροστά μου. Δεν τον είχα ξαναδεί αλλά φαινόταν να ξέρει τι κάνει.
G: "Εχεις κρίση."
Α: "Τόσο πολύ?"
G: "Απλά πάρε εδώ."
Ηταν μια σοκολάτα υγείας.
Α: "Βοηθάει σε κάτι?"
G: "Υπάρχει κάτι που να μη το βοηθάει μια σοκολάτα υγείας?"
Α: "Δίκιο."
Εφαγα, και damn, ένιωσα αμέσως καλύτερα.
G: "Καλύτερα?"
Α: "Πολύ καλύτερα. Αλλά ποιος είσαι?"
Γέλασε.
G: "Είμαι ο George και είμαι ψυχίατρος. Σε είδα να είσαι έτσι και ήθελα να σε βοηθήσω."
Α: "Να ρωτήσω τι κάνεις έξω από ένα μουσικό στούντιο?"
G: "Είμαι και μάνατζερ της μπάντας Mad Road."
Α: "Εσύ είσαι ο μάνατζερ? Νομίζω θα σε χρειαστώ και για τις 2 σου δουλειές."
G: "Μισό. Είσαι ο Ace?"
Α: "Ναι..."
G: "Ο Ian μιλάει ασταμάτητα για σένα και για το τι περνάς. Οπότε καταλαβαίνω γιατί έχεις τέτοια ξεσπάσματα."
Α: "Δεν είναι έτσι. Τώρα έπαθα κρίση γιατί ένα κορίτσι... Λοιπόν ένα κορίτσι που μου αρέσει πολύ και μένουμε μαζί, νομίζω θα σου έχει πει ο Ian,... Αυτό το κορίτσι... Μόλις λιποθύμησε."
Σκεφτόταν.
Α: "Εννοώ, απλά λιποθύμησε, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο."
G: "Το βλέπω. Είσαι σίγουρος ότι απλά σου αρέσει?"
Α: "Δεν ξέρω, δεν είχα ξαναενδιαφερθεί για κορίτσι στην υπόλοιπή μου ζωή. Δεν ξέρω πως είναι."
G: "Εχετε κάνει κάτι παραπάνω, όπως σ-"
Α: "Τι? Είσαι σοβαρός? Απλά έχουμε φιληθεί... Καταλάθος... Τρεις φορές."
G: "Που είναι τώρα?"
Α: "Μέσα, με τον Ian. Του είπα να την πάει μέσα γιατί πάθαινα κρίση ενώ την κρατούσα στα χέρια μου."
G: "Λοιπόν, πρώτον καλά έκανες, δεύτερον, πήγαινε να τη δεις. Θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα."
Α: "Ευχαριστώ για την συμβουλή. Α, επίσης, για σένα ερχόμασταν. Θέλω επιτέλους να βρω κάτι να ασχοληθώ γιατί πάντα τραγουδούσα... Και θέλω να..."
G: "Α, εντάξει! Απλά έχω δουλειά τώρα, περάστε από το γραφείο μου αύριο μεσημέρι να συζητήσουμε και για τα 2 θέματα."
Α: "Εντάξει... Είναι αστείο που χρειάζομαι τον ίδιο άνθρωπο για 2 πράγματα τελείως διαφορετικά."
G: "Αν θες να κάνεις θαλάσσιο σκι, εδώ είμαι. Είμαι και προπονητής."
Α: "Συγγνώμη, πόσα..."
G: "Ξέρω πολλά. Αντε, πήγαινε, τα λέμε, Ace."
Α: "Χάρηκα."
G: "Και εγώ."
Τι καλός άνθρωπος. Με βοήθησε χωρίς να με ξέρει. Νομίζω ότι η ζωή μου αποκτάει νόημα.
Πήγα μέσα. Ηταν ξαπλωμένη και ο Ian από πάνω της. Δεν με είχε δει, αφού καθόταν μπροστά της.
Α: "Vic?"
Ε: "Ace? Εσύ?"
Α: "Ναι... Πως είσαι?"
Ε: "Γιατί δεν ήσουν εδώ?"
Απευθύνθηκα στον Ian.
Α: "Δεν της είπες?"
Ι: "Δεν ήξερα αν ήθελες."
Α: "Εμ... Λιποθύμησες στα χέρια μου και απλά... Επαθα κρίση."
Ε: "ΙΑΝ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΣ ΜΟΝΟ ΤΟΥ?"
Ι: "Δεν μπορώ να είμαι σε 2 μέρη."
Α: "Μην ανησυχείτε, υπάρχει και ο George."
Ε: "Ποιος είναι αυτός?"
Α: "Ο μάνατζέρ τους."
Ι: "Α ναι. Ξέχασα ότι είναι και ψυχίατρος."
Α: "Ναι και... Θα τον χρειαστώ και για τα δύο νομίζω."
Ε: "Θα πας σε ψυχίατρο? Δεν θέλω."
Τι στο διάολο πάει λάθος με αυτήν? Δεν θέλει το καλό μου?
Α: "Είναι για το καλό μου, Vic."
Ε: "Δε μ'αρέσουν οι ψυχίατροι."
Α: "Εγώ θα πάω, όχι εσύ."
Ε: "Λάθος. Θα είμαι μαζί σου."
Γιατί χαίρομαι τόσο ξαφνικά?
Α: "Αρα θα πηγαίνω?"
Ε: "Αν είναι για το καλό σου."
Γιατί...?