Tears Don't Fall

Why argue?

*1 ώρα μετά*
Ημασταν στην καφετέρια με τον Ace, την Chloe, τον Ryan και τον Stefan.
C: "Εχουμε μια ανακοίνωση να σας κάνουμε παιδιά."
R: "Ξεκίνα."
S: "Παντρευόμαστε!"
Ε: "Ομγ. Ομγ, δεν το πιστεύω. Ομγ η κολλητή μου παντρεύεται!"
Σε ζηλεύω Chloe.
C: "Κάποιος ωρίμασε και αποφάσισε να μου κάνει πρόταση."
S: "Σκάσε μωρό μου."
Και... Φιλήθηκαν.
Αηδιαστικά πλάσματα. Κοίταξα τον Ace. Κοίταξα τον Ryan.
Κοιταχτήκαμε με ένα πολύ γνωστό ύφος και φύγαμε από εκεί.
R: "Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι παντρεύονται. Είναι ό, τι χειρότερο ο γάμος."
Α: "Θα διαφωνήσω. Είναι από τα καλύτερα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή."
Τι σκέφτεται?
Ε: "Αν υπάρχει αληθινή αγάπη όλα γίνονται."
R: "Δεν πιστεύω στην αληθινή αγάπη."
Α: "Υπάρχει..."
Ε: "Γιατί, το έχεις νιώσει?"
Γέλασα. Ενιωσα άσχημα όμως. Δεν έπρεπε να το είχα πει.
Α: "Αρκετά!"
Ηταν γεμάτος θυμό. Τα μάτια του είχαν φαρδύνει.
Α: "Δεν είναι αστείο να παίζεις με τα συναισθήματά μου, λες και με ξέρεις καν."
Δεν τον ξέρω? Οχι?
Κοιτούσα το πάτωμα. Γαμώτο. Μετανιώνω τόσο πολύ που το έκανα.
Ανέπνεε δυνατά και είχε πάρει φωτιά.
Ε: "Συγγνώμη, αλήθεια..."
Α: "Ξέρεις κάτι? Καλύτερα να μην είχα ποτέ φίλους με αυτά που έμπλεξα."
Ε όχι. Πάει πολύ.
Ε: "Τι διάολο λες? Εσύ το επέλεξες."
Α: "Και μόλις συνειδητοποίησα ότι έκανα λάθος. Αντίο."
Ε: "Που πας? Τι κάνεις?"
Α: "Πάω στον Ian να μείνω."
Φοβάμαι τόσο πολύ. Φοβάμαι τόσο πολύ μόνη μου.
Ε: "Πρέπει να σου μιλήσω, Ace."
Α: "Πες λοιπόν, τι έχεις να πεις?"
Ε: "Οτι δεν ήθελα να το πω, δεν ξέρω τι μου συνέβη, αλήθεια."
Α: "Σου συνέβη. Και μάντεψε. Δεν. Με. Νοιάζει."
Ε: "Δε μπορείς να με αφήσεις έτσι. Υπάρχει ο Μάριος στη μέση..."
Α: "Βρες κάποιον άλλον για σωματοφύλακα."
Ε: "Ace γαμώτο... Τόσος χαμός γι'αυτό? Τι συμβαίνει?"
Α: "Σε παρακαλώ... Μην το συνεχίσουμε. Δεν έχω όρεξη για να μαλώσω άλλο."
Ούτε γω είχα όρεξη να κλάψω αλλά να υποθέσω πως τώρα την βρήκα.
Γιατί να κλάψω για κάποιον που συνάντησα τυχαία? Σωστά. Γιατί είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχω τόσα αισθήματα.
Ε: "Φύγε. Φύγε Ace."
Α: "Αυτό θα έκανα."
Με κοίταζε πίσω του για ώρα. Είναι απαίσιος. Είναι απαίσιος. Αλλά και εγώ, γιατί το είπα αυτό? Είμαι και εγώ απαίσια.

Ace's Pov.
Τι έκανα? Είμαι απαίσιος. Είμαι πραγματικά απαίσιος. Την άφησα. Γιατί? Γιατί είμαι ένας κομπλεξικός. Γιατί είμαι ηλίθιος. Και που πάω? Στον Ian. Να κάνω τι? Να κάνω αυτό που λέει το κολλημένο μυαλό μου. Δεν ήθελα να την αφήσω. Την πλήγωσα. Την πλήγωσα πολύ. Αλλά δεν σκεφτόμουν εκείνη την ώρα. Αν γυρίσω πίσω θα με διώξει. Και δίκιο θα έχει. Με μισεί. Με μισεί, είμαι σίγουρος.
Ι: "Ακη? Τι έγινε και είσαι έτσι?"
Α: "Πάμε μέσα να σου μιλήσω."
Και έτσι είπα στον Ian με κάθε λεπτομέρεια τι συνέβη.
Ι: "Δεν λέω. Ηταν άσχημο αυτό που είπε. Αλλά ήσουν υπερβολικός."
Α: "Το ξέρω..."
Ι: "Εννοώ... Την άφησες μόνη ενώ υπάρχει ένας δολοφόνος που θέλει να τη σκοτώσει."
Α: "Σταμάτα... Τρέμω στη σκέψη να τη βρει..."
Ι: "Ace. Σε χρειάζεται."
Α: "Δεν μπορώ να πάω πίσω. Δεν θα με δεχτεί. Ημουν απαίσιος απέναντί της."
Αρχισα να τρέμω.
Ι: "Σε παρακαλώ, μην πάθεις πάλι κρίση."
Α: "Δεν τρέμω από πανικό, Ιαν."
Ναι. Καλά καταλάβατε. Κλαίω.
Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν. Τα ένιωθα στα μάγουλά μου.
Ι: "Ace!? Κλαις!?"
Ναι. Κλαίω. Πονάει.
Ι: "Την έχεις ερωτευτεί..."
Την έχω?
Α: "Θέλω την αγκαλιά της, Ian..."
Ι: "Είναι εντάξει."
Α: "Μπορείς να με αφήσεις μόνο μου?"
Ι: "Θα σου πάρω κάτι να φας, οκ?"
Α: "Ευχαριστώ."