Tears Don't Fall

Concert Crime

Την κοίταξα. Ηταν νευρική και αγχωμένη, όπως και εγώ. Ενιωσα άσχημα που έκανα αυτό τόσο απότομα.
Α: "Σόρρυ..."
Ε: "Μη ζητάς."
Χαμογέλασα βλέποντάς την έτσι.
Α: "Ακόμα μου είσαι θυμωμένη?"
Μου γύρισε την πλατη.
Ε: "Ναι."
Γέλασα. Ξέρω ότι έκανε θέατρο. Την πλησίασα και την γαργάλησα.
Α: "Τώρα?"
Ε: "Σταμάτα! Σταμάτα, σε παρακαλώ."
Α: "Οχι, μέχρι να μου πεις ότι δεν είσαι θυμωμένη."
Ε: "Εντάξει δεν είμαι, ΣΤΑΜΑΤΑ!"
Την γύρισα 180 μοίρες.
Αφέθηκα ολόκληρος πάνω της. Ημουν σίγουρος ότι μπορούσε να ακούσει την καρδιά μου.
Ε: "Δεν αισθάνομαι μόνο την καρδιά σου, μέχρι και τη ροή του αίματός σου μπορώ να ακούσω."
Α: "Το αίμα μου βράζει για σένα."
Ε: "Θα το πιστέψω."
*Dring Dring*
Ε: "Γιατί πρέπει να μας χαλάνε τις στιγμές?"
Α: "Το θεωρείς στιγμή?"
Με κοίταξε πονηρά.
Α: "Τότε να έχουμε κι άλλες τέτοιες στιγμές."

Κατεβήκαμε και οι δύο κάτω για να ανοίξουμε την πόρτα.
Ι: "Αce! Ανησύχησα!"
Α: "Σόρρυ που δε σου τηλεφώνησα φίλε."
Ι: "Είναι όλα καλά μεταξύ σας?"
Α: "Καλύτερα απ'το καλά."
Ε: "Σκάσε."
Α: "Ποτέ."
Την τύλιξα στα χέρια μου. Την κρατούσα. Και δεν ξέρω, ένιωθα πως δεν έπρεπε να την αφήσω. Ο Ian μας χαμογέλασε.
Ι: "Εχω νέα που θα σας ενθουσιάσουν και τους 2."
Α: "Ξεκίνα λοιπόν."
Ι: "Δεν χρειάζεται να πω τίποτα."
Εβγαλε το χέρι από την τσέπη. Κρατούσε δύο χαρτιά, μεγάλα χαρτιά. Διάβασα την επικεφαλίδα από πέρα: "Linkin Park Concert in Manhattan 7/6/2017."
Α: "ΒΛΕΠΩ ΚΑΛΑ? ΕΙΝΑΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ?"
Ι: "Τι άλλο να είναι φίλε?"
Ε: "Αυτό είναι μόλις αύριο!"
Ι: "Τα είχα βγάλει αρκετά πριν αλλά μαλώσατε..."
Μου τα έδωσε. Ηταν μπροστά στη σκηνή. Απόσταση αναπνοής από το αγαπημένο μας συγκρότημα. Την κοίταξα χαμογελώντας.
Ε: "ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΗ!"
Χαιρόμουν να τη βλέπω χαρούμενη. Και μόλις αύριο θα είμαστε στο αγαπημένο μας συγκρότημα.
Ι: "Περιμέντε δεν τελειώσαμε."
Ε: "Υπάρχει κι άλλο?"
Ι: "Backstage passes guys!"
Σοκαρίστηκα. Θα τους συναντούσαμε. Από κοντά. Θα τους μιλούσαμε. Δεν το περίμενα καθόλου αυτό.
Ε: "ΤΙΙΙΙΙΙΙΙ?!"
Είχε ενθουσιαστεί. Φαινόταν στο πρόσωπό της. Ηταν σπάνιο να τη δω έτσι. Συνέχεια ήταν ανήσυχη για το θέμα "Μάριος" και τώρα... Απλά ήταν το πιο υπέροχο θέαμα.
Α: "Θα έρθεις και συ Ian?"
Ι: "Δυστυχώς, έχω δουλειές. Σας έβγαλα τα εισιτήρια μόνο για εσάς."
Α: "Λοιπόν... Ευχαριστούμε πάρα πολύ."
Ι: "Ηθελα να κάνω κάτι για εσάς παιδιά..."
Την κοίταξα. Θεέ μου, αγαπούσα το γεγονός ότι ήταν χαρούμενη.
Ε: "Δεν το πιστεύω ότι θα πάμε!"
Α: "Ούτε εγώ."
Ε: "Και θα τους μιλήσουμε!"
Την αγκάλιασα. Χαρούμενό μου πλάσμα. Ανησυχούσε ακόμα όμως. Το ένιωθα.
Ι: "Είστε υπέροχοι, το ξέρετε?"
Γύρισα στον Ian.
Α: "Είναι γλυκιά, δεν φταίω."
Ι: "Τέλος πάντων, πρέπει να φύγω. Να περάσετε καλά στη συναυλία!"
Ε: "Τα λέμε, Ian."
*Dock*
Ε: "ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΣΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ?"
Α: "Κάτι έχω πιάσει."
Ε: "Είναι υπέροχο που θα είμαι στο αγαπημένο μου συγκρότημα μαζί σου!"
Μαζί μου ε? Με ήθελε. Με ήθελε μαζί της. Οι δυο μας θα περνούσαμε κάτι σημαντικό μαζί. Και ναι είναι πολύ σημαντικό.
Αγαπούσαμε και οι δύο τη μουσική σαν τη ζωή μας.
Α: "Θα είμαστε και μπροστά στη σκηνή."
Με αγκάλιασε εντελώς ξαφνικά.
Ε: "Ολη μου τη ζωή περίμενα για να το ζήσω αυτό, Ace."
Α: "Και εγώ... Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στη συναυλία του αγαπημένου σου καλλιτέχνη... Για πρώτη φορά..."
Ορκίζομαι την κοιτούσα και ένιωθα γαλήνια. Ενιωθα πως με ηρεμούσε. Με ηρεμούσε να τη βλέπω χαρούμενη, ναι.
Και ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να την ευχαριστήσω. Παρ'ότι ήταν ήδη ευτυχισμένη για αύριο.
Α: "Ελα, πάμε στο mall να σου πάρω κάτι να βάλεις."
Ε: "Σοβαρολογείς? Είσαι ο καλύτερος!"
Ηξερα ότι δεν ήμουν. Αλλά το γεγονός ότι με έλεγε, με έκανε να το πιστέψω. Να το νιώσω. Να με κάνει αισιόδοξο.
Να με κάνει αισιόδοξο ότι στο μέλλον μπορεί και να κερδίσω. Να κερδίσω εκείνη που τόσο ήθελα. Ποτέ δεν ένιωσα έτσι για κορίτσι -πάντα με κορόιδευαν και με περιφρονούσαν. Πως να ένιωθα έτσι με τέτοια συμπεριφορά? Αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό.