She is A He (Completed)

SIAH 22

SIAH 22: REMEMBERING HER

After Five years ...

Andrew's Point of View

*Knock-knock*

"ANDREEEEEEEEEEW!!!"

Napabalikwas ako sa pagkakahiga ng may bigla na lang sumigaw sa labas ng condo unit ko.

Badtrip naman oh! Kakakuha ko lang ng tulog ko tapos may mambubulag pa? Haaaay.

Our concert was just done 5 hours ago, sa sobrang daming tao at sa daming may gustong magpapicture sa banda ko eh sobra ang pagod ko. At kakauwi ko nga lang kani-kanina lang at kakakuha ko lang ng tulog ko, tapos mamaya may fan signing pa kami. Oh God, I am so freaking tired.

"ANDREW OPEN THIS GODDAMN DOOR! YOU MORON!!," sigaw ng tao sa likod ng pinto. Padabog akong tumayo sa kama at kunot noong tinungo ang pinto. I look at the person from the pinhole and automatically my eyes rolled. What is she doing here?

"Emily." I said as I open the door. Nabungaran ko siyang nakatalikod sa pinto at nakapamewang halatang inis na inis na 'tong babae'ng 'to.

"Oh! Finally, you already made up your mind opening this damn door." She said with a raise brow. I remove myself infront of her because I can't face her.

"What took you so long before you open this door?," tanong niya ulit at hinampas pa ang pinto. Aba! Dinamay pa ang pinto, umagang umaga ang init-init ng ulo ng babae na 'to.

"Emily, I am fvcking tired can't you see? And I need to be out later so early. And then, you will just shout at me? Kung ang sasabihin mo lang eh yang hindi pagbukas ng pinto ng madalian, damn you can now get lost." I said while heading at my kitchen. I feel thirsty kaya kukuha ako ng tubig sa ref ko. I saw her at my peripheral vision na umupo siya sa couch ko and crossed her legs and arms.

Napailing na lang ako, ang babae 'to talaga feel at home. Inilagay ko na sa sink ang basong pinag-inuman ko at bumalik sa sala para kausapin ang machine gun na 'to.

"What do you want?," I asked.

"You." Diretsahang sagot nito sa akin habang titig na titig sa mga mata ko. I just shooked my head.

"Emily, how many times do I need to tell you that--" Pinutol niya ako mula sa sasabihin ko.

"Oh c'mon Yhael! Move on! Hindi na siya baba--" I also did cut her from what she might say. Ayoko ang lumalabas sa bibig nito.

"I am Andrew, Emily. Tinapon ko na ang dating Yhael. 'Yon lang ba sasabihin mo? You can now leave." Sabi ko at tumayo na mula sa pagkakaupo ko sa couch at madaliang tinungo ang pinto papuntang kwarto ko. Before I leave, I heard her sigh.

At pumasok na nga ako ng kwarto ko at hindi na siya inintidi. Malaki na siya, alam na niya ang bagay bagay at kaya na niya sarili niya, alam rin naman niyang ayokong pinipilit ako pag pagod ako kaya malamang aalis rin 'yon.
At hindi nga ako nagkamali dahil narinig ko na rin ang pinto na sumara, at di kalaunan ay may humaharurot na ring kotse paalis sa building nh condo ko. I shook my head, she's really a reckless driver since then.

At dahil hindi na rin ako makatulog dahil sa pabubulabog ni Emily ay naligo na lang din ako.

It is almost five years since the day that she left me. And apart of that is changes, madaming nagbago especially to me I've changed a lot. From a boy to a man, I became more mature but one thing hasn't change at all. Her. Simula nang umalis siya at hanggang ngayon siya pa rin ang iniisip ko, kamusta na kaya siya? Kumakain ba siya ng mabuti? Magaling na ba siya? Masaya na ba siya? May mahal na ba siyang iba?. Masaya na ba siya sa piling ni Roever? Hanggang ngayon kasi nasasaktan pa rin ako pag naiisip kong wala na siya sa akin. Oo, pinagsisihan ko lahat ng sinabi ko sa kanya ngunit napagod lang ako, nasaktan lang din ako, normal lang naman 'yon sa isang tao na maramdaman 'yon.