Σου έχει τύχει ποτέ, να θες οπωσδήποτε να γνωρίσεις κάποιον; Να τον βλέπεις συχνά, αλλά να μην βρίσκεις το θάρρος να μιλήσεις; Να νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα, ότι μπορεί να ήσασταν κάποτε ζευγάρι, ίσως σε κάποια προηγούμενη ζωή; Αυτό ακριβώς παθ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
30 Οκτωβρίου 2013
(Νίκος)
Είχα πάρει τηλέφωνο τους φίλους μου για να πάμε να αράξουμε έξω στη φύση. Τις προηγούμενες μέρες καθόμασταν κάτω από τα υπόστεγα, πίνοντας κρασί και καπνίζοντας. Σήμερα όμως είχα όρεξη να αλλάξω μέρος, να απολαύσω λίγο τη θέα από το μέρος που κατοικούσα. Περίμενα στο δωμάτιο μου να μου στείλει μήνυμα ο Ηλίας, τι ώρα θα έρθει να μας πάρει με το αυτοκίνητο. Είχα βαρεθεί τη ζωή μου τόσο πολύ, που πήγα στο διπλάνο δωμάτιο της αδερφής μου. Άνοιξα την πόρτα και είδα ότι κοιμάται. Δεν ήθελα να τη ξυπνήσω, οπότε σιωπηλά έκανα βήματα προς την κουζίνα.
- Λέμε να πάμε σε ταβέρνα σήμερα - είπε ο μπαμπάς τρώγοντας τυροπιτάκια και διαβάζοντας μια εφημερίδα στο τραπέζι.
- Να πάτε! Έχω σκοπό να φέρω κόσμο απόψε.
- Γκόμενα; - γέλασε πονηρά.
- Φίλους ρε μπαμπά - γύρισα το βλέμμα μου πάνω. Μια ζωή με υπονοούμενα μου μιλάει ο πατέρας μου. Τον άφησα λοιπόν να φάει και να διαβάσει, καθώς άκουσα τον ήχο του κινητού μου. Τα παιδιά είδη είχαν έρθει, οπότε πήρα την τσάντα μου και έφυγα.
***
Καθόμασταν με την παρέα μου σε ένα παγκάκι ψηλά στο βουνό. Η ώρα ήταν 17:30 και χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα και την όμορφη πόλη. Πόσο μικρός φαίνεται ο κόσμος από πάνω; Ένιωθα τόσο μικροσκοπικός... Γυρίσα για λίγο το κεφάλι προς το παρκαρισμένο αμάξι του Ηλία και ύστερα προς την πλευρά των δύο κοριτσιών που αντάλαζαν φιλιά. Υπήρχε ένα πάθος μέσα τους, μα κάτι δεν μου κόλλαγε σε όλο αυτό και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς; Η Έλενα συμπεριφερόταν σαν να έκρυβε κάτι, ίσως κάποιο μυστικό που δεν ήθελε να το μοιραστεί με κανέναν.
- Νίκο ξύπνα! - με σκούντηξε ο Σταύρος.
- Φεύγουμε; - ρώτησα καθώς βαρέθηκα να κάθομαι και είχα πιαστεί.
