Σου έχει τύχει ποτέ, να θες οπωσδήποτε να γνωρίσεις κάποιον; Να τον βλέπεις συχνά, αλλά να μην βρίσκεις το θάρρος να μιλήσεις; Να νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα, ότι μπορεί να ήσασταν κάποτε ζευγάρι, ίσως σε κάποια προηγούμενη ζωή; Αυτό ακριβώς παθ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
14 Σεπτεμβρίου 2014
(Νίκος)
Ήταν πρωί και εφόσον είχα ακόμη τα κλειδιά του σπιτιού μου, αποφάσισα να μπω μέσα για να πάρω τα ρούχα μου, το λάπτοπ και τα υπόλοιπα απαραίτητα. Με το Λεωνίδα το πήραμε απόφαση, θα μείνουμε πλέον μαζί. Είχαμε κλείσει μονάχα λίγους μήνες, μα το συναίσθημα που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον ξεπερνούσε ακόμα και το συναίσθημα των μακρόχρονων σχέσεων. Μαζί του θα ήμουν για πάντα ευτυχισμένος, μου έβγαζε μια τρυφερότητα, πάθος και γοητεία. Ίσως να ήταν μια μορφή κεραυνοβόλου έρωτα;
***
Πήρα τα κλειδιά και σιγανά άρχισα να ανοίγω την πόρτα, ελπίζοντας πως όλοι θα είναι στη δουλειά. Μα με το πρώτο βήμα που έκανα, άκουσα τα θορυβώδη βήματα του πατέρα μου να πλησιάζουν προς τη μεριά μου. Ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι και κυριολεκτικά μου κόπηκε η ανάσα.
- Πως τολμάς να μπαίνεις σε αυτό το σπίτι;
- Ήρθα να μαζέψω τα πραγματά μου μόνο... - έσκηψα το κεφάλι και άρχισα να προχωράω προς το δωμάτιο μου - Τι έγινε εδώ; Που πήγαν όλα;
- Δεν υπάρχει τίποτα από όσα είχες, οπότε τσακίσου και φύγε από εδώ πριν είναι αργά! - είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να κοιτάω τους άδειους τοίχους που κάποτε ήταν γεμάτοι με αφίσες και παλιά αυτοκόλλητα που τα είχα κολλήσει όταν ήμουν ακόμη μικρός. Η ντουλάπα πέρα από 2-3 κρεμάστρες δεν είχε τίποτα και το γραφείο μου εξαφανίστηκε εντελώς.
- Τι στο διάολο; Τέρατα είστε όχι γονείς! - φώναξα κοιτάζοντας στα μάτια τον πατέρα που το βλέμμα του ήταν εντελώς κενό. Ήταν έτοιμος να με αρπάξει και να με δείρει, μα κατάφερα να φύγω από το σπίτι σχεδόν τρέχοντας. Μόλις βγήκα έξω, το μόνο που άκουσα ήταν χαρακτηριστικές βρισιές. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι δεν έχω γονείς... και όχι δεν τους έχασα εγώ, μα αυτοί έχασαν εμένα. Μόνο την Αλίκη έχω, που αναρωτιόμουν πως αντέχει ακόμα. Έλπιζα τα φύγει και αυτή από το σπίτι, να μείνει επιτέλους με την Ηρώ ή έστω και μαζί με μένα και το Λέο, άμα δεν είχε κανένα πρόβλημα. Όσο και να έδειχνα σκληρός απέξω, τόσο πιο ευαίσθητος ένιωθα μέσα μου. Σαν να πνίγομαι στα ίδια μου τα δάκρυα...
