Σου έχει τύχει ποτέ, να θες οπωσδήποτε να γνωρίσεις κάποιον; Να τον βλέπεις συχνά, αλλά να μην βρίσκεις το θάρρος να μιλήσεις; Να νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα, ότι μπορεί να ήσασταν κάποτε ζευγάρι, ίσως σε κάποια προηγούμενη ζωή; Αυτό ακριβώς παθ...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
04 Σεπτεμβρίου 2014
(Αλίκη)
Ήταν η μέρα που επιστρέφαμε επιτέλους στην Ελλάδα και μάλιστα μαζί. Ήμουν τόσο χαρούμενη που μπορούσα να γυρίσω πίσω με την κοπέλα που ήθελα να έχω για πάντα πλέον στο πλάι μου. Ήμασταν είδη μέσα στο αεροπλάνο, κλασικά η θέση μου βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο και δίπλα μου είχα την Ηρώ να κοιμάται στα πόδια μου. Εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα τίποτα αλλό, ίσως κανά ποτό για να το απολαύσω ακόμα περισσότερο. Μέσα στο αεροπλάνο δεν υπήρχαν οι δύο κυρίες που μίλαγαν συνεχώς όπως την προηγούμενη φορά και κυριαρχούσε μια πανέμορφη ησυχία. Ο μόνος απαλός ήχος ήταν εκείνος που περνούσε από τα ακουστικά του κινητού μου, στη συνέχεια κοιμήθηκα και εγώ...
***
- Αγάπη μου, κοιμάσαι; - μου ψιθύρισε στο αυτί η κοπέλα μου κάνοντας με να ανατριχιάσω με τη μελωδική φωνή της.
- Πλέον όχι - χαμογέλασα, αρχίζοντας να τεντόνομαι στο κάθισμα - Πότε θα φτάσουμε Αθήνα;
- Σε κάνα τέταρτο είπε ο πιλότος. Να σου πω, η θεία μου δεν ξέρει ότι γυρνάω και δεν θέλω να το μάθει ακόμα γιατί θα μου τα πρίξει μετά... θες να μείνεις μαζί μου;
- Σοβαρά μιλάς; - την κοίταξα κατάματα, δεν μπορώντας να πιστέψω σε αυτό που μόλις άκουσα - Εννοείτε πως ναι! Αλλά τι θα πω στους δικούς μου;
- Είσαι πλέον 18, γιατι να μην σε αφήσουν; Θα τους πεις ότι θα μείνεις με τη φίλη του αδερφού σου - είχε δίκιο. Ακριβώς αυτό θα έλεγα στους δικούς μου και ας το ήξερε η μητέρα μου. Απλά δεν ήθελα επιπλέον προβλήματα από το μέρος του πατέρα μου άμα το μάθαινε.
