Σου έχει τύχει ποτέ, να θες οπωσδήποτε να γνωρίσεις κάποιον; Να τον βλέπεις συχνά, αλλά να μην βρίσκεις το θάρρος να μιλήσεις; Να νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα, ότι μπορεί να ήσασταν κάποτε ζευγάρι, ίσως σε κάποια προηγούμενη ζωή; Αυτό ακριβώς παθ...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou mettre en ligne une autre image.
5 Φεβρουαρίου 2014
(Νίκος)
Το μυαλό μου είχε γίνει ένα χάος, τόσες σκέψεις και τόσα γεγονότα που ίσως θα έπρεπε να είχα ξεχάσει. Γιατί να είχα πιει τότε; Γιατί τόσο πολύ; Αν δεν έπινα εκείνο το βράδυ, ίσως τώρα ακόμα να αντιπαθούσα το Λεωνίδα. Δεν μπορώ να το χονέψω. Φίλησα αγόρι. Εγώ; Εγώ! Ο Νίκος που πάντα έψαχνε την ιδανική κοπέλα, μα όλες του φαινόντουσαν ίδιες. Καμία σχέση του δεν κράτησε πάνω από ένα μήνα, δεν άντεχε, κάτι δεν του ταίριαζε. Τώρα τι θα κάνω; Δεν θέλω να είμαι γκέι! - έλεγα από μέσα μου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Κοιτούσα το ταβάνι, γυρνώντας το κεφάλι μου που και που να δω τι γίνετε έξω από το παράθυρο. Σε κάποια στιγμή δεν άντεξα, έπρεπε να του μιλήσω, μα ντρεπόμουν αρκετά. Αποφάσισα να τον πάρω τηλέφωνο.
- Ναι, παρακαλώ;
- Λεωνίδα, αν μπορείς να έρθεις από το σπίτι μου θέλω να μιλήσουμε για αυτό που έγινε τις προάλλες... - άρχισα να μιλάω τόσο γρήγορα από το άγχος που παίζει να μην άκουσε ούτε τα μισά.
- Σε καμιά ωρίτσα θα είμαι εκεί τότε, έχω κάνει κοπάνα - κλείσαμε. Ύδρωσα από τα νεύρα μου και δεν είχα κάποιον άλλον να μιλήσω. Στην αδερφή μου δεν είχα πει τίποτα, πόσο μάλλον σε φίλους και γονείς. Το σπίτι ευτυχώς ήταν άδειο, η Αλίκη στο σχολείο, ο πατέρας στη δουλειά και η μητέρα επίσης. Έλπιζα μην εμφανιστεί κανείς τους ξαφνικά!
***
Περίμενα τον Λέο στο σαλόνι. Ήθελα τόσο πολύ να καπνίσω εκείνη τη στιγμή, αλλά έκοψα το κάπνισμα εδώ και 2 χρόνια. Δεν έπρεπε να το αρχίσω ξανά... Ξαφνικά χτύπισε το κουδούνι της έξω πόρτας και βγήκα όπως ήμουν με τα ρούχα του σπιτιού και τις παντόφλες. Το μαλλί, λες και με είχε χτυπίσει κεραυνός, αλλά του άνοιξα την πόρτα για να περάσει μέσα.
