KELEBEĞİN KÂBUSU -Kelebek & Ateşin Hikayesi-

*KELEBEĞİN KÂBUSU*

Kanatları kırık bir kelebek gibi hissettiriyordu, hayat. Doğruydu. Kanatlarım kırılmıştı. Hayattan hiçbir zaman umduğumu alamamış ve hayal kırıklarına zorunlu tutulmuştum.

Hayat, hiçbir zaman umduğumuz gibi rengarenk ve sıradan olmuyor. Bir çoğumuz için. Bu çokluk grubuna giren ben de oluyordum, tabi. Ruhumu, parçalayan çok fazla yükü sırtlanmıştım. Ağır geliyordu fakat, o yükü indirirsem, biterdim. Sahi? Benim ruhum zaten bitik değil miydi? Daha ne kadar bitik olabilirdim ki?

İçimdeki kelebek, kanatlarını her çırpışında, yükselmeye çalışıyor, fakat yere, yüz üstü çakılmak zorunda kalıyordu. Buydu işte. Benim hayatım buydu. Çakılırdım, ayağa kalkardım, sonra tekrar çakılırdım. Bu döngü böyle devam ederken, ruhumdan büyük parçalar götürüyor fakat, canım bir gram acımıyordu? Satılık bir ruhun canı ne kadar acırdı ki?

Ben buydum işte. Hayatın zorluklarıyla savaşan, fakat mağlup olup, düşeceğini bildiği hâlde, tekrar ayağa kalkan, Laçin'dim.

Diğer insanlar gibi gülüp eğlenemeyen, hatta gülmeyi unutmuş bir kızdım. Etrafında hiçbir insan olmayan ve, yanlızlığı sevmiş bir insandım.

Çünkü ben, hayalleri olmayan bir kızdım.

Babasının ve doğmamış kardeşinin katili, annesinin bile nefret ettiği bir kızdım. Söyleyin şimdi? Beni hayata ne bağlasın? Hiçbir şey.

Böyle düşünmüştüm.

Ümitsizlikle dolu dünyama, ümit, hiçlikle dolu dünyama, her şey olmuştu biri. Kahverengi gözlü bir çocuktu, O. Beni hayata bağlayan, ne için yaşadığımı, nefes aldığımı ve ne uğruna ölebileceğimi öğretti, bana. Kimse de bulamadığım şefkati onda, kimse de bulamadığım huzuru onda, sevgiyi... Ve kimse de bulamadığım aşkı onda bulmuştum.

Ben onda, kendimi bulmuştum.

Okuduğunuz hikaye, Uraz ve Laçin'in hikayesi.

Kısaca, bir hayata dönüş hikayesi.

Birbirine kenetlenen iki ruhun önünde, kimse duramazdı. Ancak, bu iki ruh birbirini yok edebilirdi.

Öyle de oldu.

Fakat, birbirlerinde yok ettiklerini, yine birbirlerinde buldular.

Onlar, aşk ile yandılar.

•