Baharın beraberinde getirdiği çicekler kadar taze, bir çocuğun hayelleri kadar masum bir kızdım. Öyleydim fakat yaşadığım küçük olayların arkasında saklanan gerçeklerle değiştim.
Sabah kalkıp okula gidiyordum. Okulun konumu tehlikeli bir bölgedeydi. Okulun arabaların en yoğun olduğu yerdi ve herkes oradan geçmek zorundaydı. Yolda kaldırım ya da yaya geçidi yoktu. Tehlikeli oynuyorduk. Her gün tehlikeyi atlatmama karşı bugün tehlike bana sarılmıştı. Önümde i küçük bir kız çocuğu vardı. Kız çocuğu benden önce davrandı. Arabayı görmüyordu. Hızla yaklaşan arabanın önüne atlayıp kız çocuğunu kenara ittim.
Sonrası hafızamdan silinmişti. Tek hatırladığım şey ambulansın ziren sesinin bana yaklaştığı.
Gözlerimi açtığımda ise hastanenin soğuk odasında idim. Yanımda beni çok seven babam, diğer yanımda da beni hiç sevmeyen annem ve abim. Abim beni sevmediği yüzünden de anlaşılırdı. Ve o her zamanki kötü bakışları...
Yinede yanımda beni çok seven adam vardı. Saçlarımı okşadı. Kendimi biraz daha güvende, huzurda hissettim. Doktor odaya girdi. Odadakilerin çıkmasını istedi.
Babamın ellerinden öperek gönderdim. Birkaç dakika sonra annem yanıma geldi.
"Eyvah! Evde bir sakat eksitti. "
"Anne sen ne diyorsun? "
"Sakat kaldın kızım. Anladın mı? "
Arkadan babam geldi. Araya girdi.
"Yahu, bu şekilde haber mi verilir? "
Söylenenlere inanmak istemiyordum. Rüya olsun. Yalan olsun. Şaka olmalı bu!
"Kızım, babacığım. Biliyorum çok zor ama merak etme ben hep senin yanındayım. "
"Baba doğru değil bunlar değil mi? "
Babam malesef diyerek kafasını salladı. Gözlerimden yaşlar boşalıyordu. Hayatım bitmişti. Ne yapacaktım ben? Olamaz! Olamaz!
İnsanlar bana ne gözle bakardı. Ya ben küçük bir kızın hayatını kurtardım. Sevabı bu mu yani? Olamaz ya! Olamaz!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
TUTSAK ve KATİL
AdventureHiç tutsak kaldınız mı? Tek başına kimse olmadan kaçış mücadelesi verdiniz mi? Korkudan hiç bilmediğiniz birine sığındınız mı? Bunların hiç birini yaşamadıysan ve bilmiyorsan kesinlikle okumalısın.
