Bu benim hayatım

Babam niye beni hiç sevmedi ki

5 yaşıma kadar anneannemgilin evinde kalmışım. Annem çalışmış. Zar zor hatırlıyorum. Dayimin çocukları da anneannemgilde kaliyolardi. Evde bir tek annemle konusuyodum. Annem işe gidince ne kimseyle konusuyodum ne de odadan çıkıyodum çünkü kuzenlerim bişey yaptığında suçu hep benim üstüme atiyolardi ve hep dayak yiyen ben oluyodum. Dedem kuzenlerime eve gelirken hep bişey alıyordu. Onlar da benim karşımda oturup yiyodu o yüzden annem giderken hep anneme "anne bana gelirken çikolata al ama onlara alma" diyodum ama annem gelirken hepimize alıyordu. Ona çok sinirleniyodum ama bişey demiyodum annem uzulecek diye. İkimizde saf ve temiz kalpliydik. Ama cevremizdekiler hiç de öyle değildi. Annanem her çarşamba pazara gidip kuzenlerime elbise alırdı. Hatta oyuncak alıyordu. Ama en güzel oyuncaklardan. Konuşan bebeklerdendi onlar. Öyle tatlı geliyolardi ki bana. Bi gün annemden istedim. Oyuncak bebek. Onlarinki gibi ama onlardan daha güzel. Bi anda suratı düştü derinlere daldı birden o anda kalbime bi acı çöktü aciklayamadigim bi şey. Bi insanın kalbi nasıl acir? Sanki bir boşluk oluştu yüreğimde. Bir damla gözyaşı aktı sonra gözümden. Sımsıkı sarildim anneme "anne almasan da olur. Ben seni çok seviyorum deyip öptüm. Sen yeterki üzülme annem. Ben her şeye razıyım sen yeter ki üzülme" çünkü biliyorum alacak parası yokki annemin çalıştığı parayi hep eve annaneme veriyo. İşte ben bu yaşta öğrendim bunları. Diğer çocuklar mutlu evlerinde annesinin  babasının yanında  bez bebekleriyle oynarken. Ben annem işe gidince odaya kapanıp annem için ağladım. Hayatın adaletsizligini bu yaşta öğrendim. İşte bu yüzdendir herkesten bir adım önde ve tek başıma hayatta olmam. 5 yaşına kadar hayatım boyle rutinlesmisti babamın yokluğuna alismistim. Ama hala kulagimda çınlıyo yarım bırakılmış ve anneme  sorduğum tek soru
"babam niye beni hiç sevmedi anne"