Plan: Make my ex-crush suffer.

Chapter 8

I waited when it's already Monday. Dahil the time that I'm going to accept his offer, that is also the time na magstastart na ang plan.

Sabi sa akin ni Lizzie, wag ko daw sabihin sa mga magulang ko about sa magiging trabaho ko. Of course, hindi ako pumayag at first dahil ayaw kong taguin sa kanila ang trabaho ko. But since it is needed dahil I'm sure kung malalaman ni mama at papa ang aking magiging trabaho, naku, ipapaback-out ako nila.

So I have nothing else to do but to lie to them. Sasabihin ko ngang may trabaho na ako pero hindi ko sasabihin sa kanila kung ano talaga.

I can't wait to look at Red's face when I'm doing the plan. This is really going to be epic.

It's Monday. Paalis na sana ako sa bahay nang,

"Anak, pwede ka bang maggrocery mamaya bago kang umuwi?", sabi ni mama.

"Sige po. Ano po ang mga bibilhin ko?", tanong ko. 

"Eto ang listahan. Eto na rin ang pera na gamitin mo para ipambili ang lahat niyan.", ibinigay niya sa akin ng maliit na papel na listahan ng mga bibilhin at tsaka ang pera.

"Umuwi ka kaagad 'pag nabili mo na ang lahat na nasa listahan ah."

"Opo."

Tapos nun ay umalis na ako papuntang school. This day seems normal to me. But suddenly, I heard some of the girls talking in our classroom.

"Aww. I've heard Red is absent today."

"Yes. Nagkasakit kasi daw siya dahil sa sobrang stress."

"Kawawa naman siya kung sana mapuntahan natin siya sa bahay niya."

Bakit yung mga fans niya grabe magcare sa kanya pero siya naman parang wala lang. Napakaselfish na tao.

Ngayon na sasagutin ko na ang offer niya, ngayon pa siya aabsent?

Excited na paman din ako because I really want to have my revenge. Kaso nagkasakit yung isa eh, wala na akong magagawa kundi maghintay hanggang magschool siya ulit.

Me and Lizzie passed our project sa English at aba naka-96 kami sa project namin. Nakakaproud lang. Haha.

I was really happy this day dahil may good news akong dala pauwi and that is having 96 sa project namin. Sigurado akong matutuwa sila ni mama at papa.

While walking pauwi, natandaan ko ang sinabi sa akin ni mama na maggogrocery daw ako.

Dali-dali akong sumakay ako sa jeep. Parang nalilito ako sa mga bibilhin ko dahil parang bumabalik lang ako kung nasaan ako nanggaling.

Nabili ko ang lahat na nasa listahan. Tinignan ko ang orasan sa market, 6:10 PM. Wow. Ang bilis kong kumilos ngayon ah. Himala.

Since wala nang naiwan na pera sa binigay ni mama sa akin, lalakad nalang ako pauwi. Kaso biglang umulan. Nagpasilong ako sa isang bubong, ako lang isa ang tao.

Hay naku. Siguro, hihintayin ko pa talagang matapos ang ulan para makauwi na ako. Wala akong ginawa kundi tinignan lang ang langit. Biglang may narinig akong may sumitsit sa akin. It was Red, humahawak ng payong.

"Ano'ng ginagawa mo dito?", tanong ni Red.

"Eh ano pa, syempre naghihintay na matapos ang ulan. Teka lang, bakit nandito ka?"

"I just want to have a walk biglang nakita kita."

"Mabuti dahil hindi ka nakita ng mga fans mo."

"Paano ako nila makikita eh, wala naman sila dito. Walang masyadong dumadaan dito dahil sa maraming guards ang nakabantay dito."

"Bakit naman?"

"Syempre. Lahat kayang masisikat na artista ay nasa building na yan.", tinuro niya ang building na nasa harap ko.

"Bakit parang hindi ko yan nakita kanina?", laking gulat ko.

"Paano mo makikita eh ang tinitignan mo lang ang langit. Ano ba ang nandoon? Nandoon ba ang itsura ko?"

"Tss. Hoy. Wag ngang masyadong feeler. Bakit ko naman iisipin ang itsura mo?"

"Dahil pogi ako. Sapat na dahilan na ba yun?"

I mouthed the word 'yuck'. I can see Red grinning.

"Ano'ng sinismile mo diyan?", tanong ko.

"I was just wondering kung bakit ka nakapasok dito since maraming guards ang nandito."

"Ewan ko. Sinuwerte lang siguro ako..", sagot ko. We were quiet for a moment.

"So, ano na ang answer mo sa offer ko?", biglang tanong ni Red.

"Iaaccept ko ang offer mo.", sagot ko.

"Good. Dahil kailangan na kita ngayon."

"Ngayon?"

"Yes. Bakit may problema ba?"

"Hindi ba pwedeng bukas nalang? Hindi ko naman alam na ngayon na ako mgstastart kaya hindi ako nagpaalam kay mama."

"Uso pa pala magpaalam sa mga magulang?", he scoffed.

"Syempre. Hindi ka ba nagpapaalam sa mga magulang mo?", sabi ko.

"They'll just let me be. Sige. Bukas. Just give me your number."

"Number? 1."

"Cellphone number, I mean."

"Ahh.. Wala..", sabi ko.

"Wala? What do you mean wala? Wala kang cellphone?"

"Wala."

"Seriously? Wala kang cellphone?"

"Wala nga..."

"Paano tayo makakapagcommunicate niyan kung wala kang cellphone?"

"Nagkikita naman tayo araw-araw ah.", sagot ko.

"Tsk. Sige. I'll see you tomorrow. I'll have a meeting with you."

Tinignan ko ang langit at nanotice na hindi na umulan.

"Alis na nga ako. Baka umulan pa ulit.", sabi ko.

"Bye.", sabi niya. Tinignan ko siya ng masama at lumakad paalis bilis-bilis. Hindi man lang ibinigay sa akin ang payong niya baka umulan ulit. Hindi talaga gentleman ang lalaking yun.