Ne yaptın be kadın!
Vurdun işte.
Çaresizliğimizin çaresini vurdun.
Kırıldı düşlerim,
Harabeye dönüştü uykusuzluğum.
Neden! Neden!
Neden bu kadar öfkelisin bana?
Bensizlik midir seni iyileştiren
Yoksa acı çekişim midir bana olan öfken?
Dinmeyecek mi bu öfken,
Daha ne kadar özleyeceksin kokumu?
Yoksa, yoksa bu öfke özlemden değil mi?
İşte en büyük korkum da bu.
Oysa ben o kadar çok öfkeliyim ki kokunun yokluğuna,
Bu öfkeyi ancak ve ancak sol kulağının üç parmak kadar altından alacağım nefes nefese bir öpücük dindirebilir.
