I Don't do Love

Ανάγκη για αλλαγή {1}

(Γειά παιδιά! Ήθελα να σας πω ότι η ιστορία θα περιέχει λίγο υβριστικό λεξιλόγιο🙃 Σας το λέω μόνο για να ξέρετε)

Ο εκκωφαντικός ήχος της καμπάνας με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Αυτός ο γαμημένος ήχος που μου ξυρίζει τα αυτιά.

"Αλεξία" είπε η μάνα μου

"Μην μου μιλάς"

"Αλεξία σε-"

"Μην μου μιλάς είπα!" Της είπα πιο δυνατά

"Σε παρακαλώ"

"Παράτα με!" Σχεδόν φώναξα

Η μάνα μου αναστέναξε ηττημένη και γύρισε μπροστά. Δάκρυσε. Ξέρω ότι τέτοιες στιγμές είναι δύσκολες για όλους, αλλά είναι και για έμενα. Αυτό όμως δεν ενδιαφέρει κανέναν. Αλλά δεν το δίνω και πολύ σημασία πια.

Ήταν το τέλος της "εκδήλωσης" ας το πούμε, και μπήκαμε στο αυτοκίνητο, εγώ, η μάνα μου, ο πατριός μου και ο μεγάλος μου αδερφός.

Η μάνα μου είναι μια όμορφη γυναίκα με μαλακά χαρακτηριστικά και την λένε Λένα. Έχει κοντά καστανά μαλλιά και μελί μάτια. Το στιλ της και η συμπεριφορά της είναι, ή μάλλον ήταν χαρούμενα... τώρα δεν ξέρω πως θα είναι.

Ο πατριός μου, ο Αντώνης, από την άλλη είναι ένας σοβαρός άνθρωπος, όχι τόσο μεγάλος στην ηλικία, λίγο πιο μεγάλος από την μάνα μου νομίζω. Πάντα έτσι τον θυμόμουν από την μέρα που τον γνώρισα. Δεν ξέρω πολλά για αυτόν και δεν τον εμπιστεύομαι.

Ο μεγάλος μου αδερφός Πέτρος είναι ψηλός, γεροδεμένος, με έντονα χαρακτηριστικά. Η μάνα μου λέει ότι μοιάζει στον μπαμπά. Δεν μένει μαζί μας, πάει στρατό. Οπότε δεν ήταν εδώ όταν έγινε...ήρθε μόνο για...για την "εκδήλωση".

Και έμεινα εγώ. Εγώ είμαι η Αλεξία Παπανικολάου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, ζω εδώ με την οικογένειά μου και πάω δευτέρα λυκείου. Είμαι σχετικά ψηλή μπορώ να πω, με μακρυά καστανόξανθα μαλλιά και καστανά μάτια. Μοιάζω περισσότερο στην μάνα μου και έχω και εγώ μαλακά χαρακτηριστικά, αν και εκείνη λέει ότι είμαι σαν τον μπαμπά (εικόνα πάνω)

Όταν φτάσαμε σπίτι το κλίμα ήταν αρκετά βαρύ. Έτσι ανέβηκα πάνω για να πάω στο δωμάτιό μου. Ναι καλά ακούσατε, μένουμε σε ένα διώροφο σπίτι, αρκετα μεγάλο για να χωράει και τους τέσ-, σορρυ, τους τρεις μας.