I Don't do Love

Καινούρια αρχή...μάλλον {7}

Σήμερα είναι η μέρα που αφήνουμε το σπίτι μας και μετακομίζουμε στην Κέρκυρα. Από τον Σάββα δεν είχα ξανακούσει και ξέρετε, λογικά θα έπρεπε να ήμουν στεναχωρεμένη ή να τον έπαιρνα πάλι πίσω αλλά για κάποιο περίεργο λόγο ήμουν τελείως αναίσθητη. Δεν ένιωθα τίποτα και πρέπει να πω ότι ήταν καλό αυτό. Είχα αρχίσει να τα σβήνω τελείως τα αισθήματα από μέσα μου και μου άρεσε

"Αλεξία που είσαι? Πρέπει να φύγουμε!"

"Έρχομαι" φώναξα στην μαμά μου

Πριν κατέβω κοίταξα μια τελευταία φορά το δωμάτιό μου και μετά του Πέρσι και κατέβηκα κάτω

"Ήρθα" είπα

"Ωραία, μπες και κάτσε για να φύγουμε"

Μπήκα, κλείσαμε την πόρτα και φύγαμε. Μέχρι να φτάσουμε στο λιμάνι για να πάρουμε το πλοίο είπα να κοιμηθώ και ξάπλωσα στα πόδια του Πέτρου και έκλεισα τα μάτια μου. Ένοιωσα το χέρι του να ακουμπάει την πλάτη μου και να την χαιδεύει για να κοιμηθώ, όπως έκανε και όταν ήμουν μικρή. Χαμογέλασα και κοιμήθηκα

Όταν ξύπνησα είχαμε φτάσει στο λιμάνι και μπαίναμε με το αυτοκίνητο στο πλοίο

"Καλημέρα" λέει γελώντας ο Πέτρος

"Χα χα χα" του λέω και σηκώνομαι

"Ώρα να βγούμε" μας είπε ο Αντώνης

Πήρα την τσάντα μου και βγήκα από το αυτοκίνητο. Μετά ακολούθησα όλους του άλλους όπως ανέβαιναν τις σκάλες μέχρι που φτάσαμε στο κατάστρωμα

"Έχει πολύ ωραία θέα εδώ πάνω, δεν συμφωνείς Αλεξία?" Μου είπε η μαμά

"Ναι" είπα και στηρίχτηκα στα κάγκελα

[...]

"Θέλετε τίποτα να πιείτε?" Ρώτησε ο Αντώνης

Όλοι οι άλλοι είπαν τι ήθελαν

"Εσύ Αλεξία?"

"Τίποτα"

"Σίγουρα?"

"Ναι"

"Ωραία πηγαίνω και έρχομαι"

Η ώρα περνούσε αρκετά ευχάριστα και αυτό γιατί ήμουν κλεισμένη στον εαυτό μου. Κανείς δεν μου μιλούσε, κάνεις δεν προσπαθούσε να με τραβήξει από το σκοτάδι που έδειχναν τα μάτια μου ότι υπήρχε μέσα μου. Αυτό το σκοτάδι ήταν σαν λύτρωση για τα πάντα. Με ρουφούσε μέσα του σαν μια γλυκιά μελωδία που σε βάζει για ύπνο. Με ηρεμούσε με έναν τρόπο που κάνεις δεν θα τον καταλάβαινε, αλλά για εμένα ήταν ο καλύτερος