I Don't do Love

Μην φύγεις {2}

Σήμερα είμαι καλύτερα από ότι χτες. Όχι τέλεια, αλλά καλύτερα. Δεν θυμάμαι και πολλά, το μόνο που ξέρω, και αυτό γιατί μου το είπαν, είναι ότι μου έδωσαν ένα ηρεμιστικό για να κοιμηθώ.

Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη απέναντι. Ήμουν ακόμα χλωμή.

Από την ανοιχτή πόρτα άκουσα φωνές στο σαλόνι και διέκρινα τον αδερφό μου, την μάνα μου, τον Αντώνη και κάποιον άλλον άντρα. Αυτόν όχι και τόσο καλά, ήταν γυρισμένος πλάτη. Αλλά ακόμα και αυτή η πλάτη μου ήταν γνώριμη. Τόσο γνώριμη.

Κατέβηκα σιγά σιγά κάτω για να μην με καταλάβουν. Όταν έφτασα κάτω κοκάλωσα.

"Μπαμπά?!"

Όλοι σταμάτησαν και με κοίταζαν χωρίς να ξέρουν τι να πουν

"Αλίκη" μου είπε γλυκά

Αλίκη με έλεγε από μικρή γιατί ήθελα να μοιάζω στην Αλίκη από το "Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων". Έτσι με φώναζε Αλίκη για να νομίζω πως είμαι

"Μπαμπάκα μου?" Είπα και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου

Μετά από αυτό έτρεξα στην αγκαλιά του. Είναι το μόνο μέρος που με κάνει να νιώσω ασφαλή

"Μην κλαίς Αλίκη" μου είπε και μου χαΐδεψε στοργικά το κεφάλι

"Αλεξία θέλουμε να σου πούμε κάτι" είπε ο Αντώνης

Εγώ βγήκα από την αγκαλιά του μπαμπά μου και τον κοίταξα

"Με την μητέρα σου, αποφασίσαμε ότι θα μετακομίσουμε στην Κέρκυρα"

Δεν είπα τίποτα. Απλά τους κοίταξα απορρημένη

"Πότε το είπατε αυτό?" Ρώτησα

"Χτες το βράδυ"

"Και πότε θα φύγουμε?"

"Μετά τους βαθμούς σου"

Πάλι δεν είπα τίποτα. Κοίταξα τον μπαμπά

"Θα έρχομαι να σε βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ"

"Σίγουρα?"

"Ναι" μου είπε και μου χάρισε ένα χαμόγελο

"Ωραία" είπα

"Κάντε όπως νομίζετε" συμπλήρωσα και πήγα στο δωμάτιό μου

Ανέβηκα, ξάπλωσα στο κρεβάτι και πήρα αγκαλιά το σκυλάκι που μου είχε πάρει δώρο στα γενέθλιά μου ο Πέρσι. Δεν ήθελα να κλάψω αλλά τα δάκρυα έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια μου

Κάποια στιγμή μπήκε μέσα ο Πέτρος και κάθησε δίπλα μου

"Είσαι καλά?"