I Don't do Love

Φάντασμα του παρελθόντος {10}

Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα, δεν γινόταν αυτό

*Δεν έφυγαν όλοι*

Ξαναδιάβασα το μήνυμα

"Πώς γίνεται αυτό?" Ρώτησα τον εαυτό μου

*Ποιος είσαι?* απάντησα

*Είσαι έξυπνη, μόνο να ξέρεις ότι δεν έχουν φύγει όλοι* ήταν η απάντηση

Ήταν σαν να με χτύπησε ρεύμα. Κοιτούσα την οθόνη του κινητού μου κατάχλωμη, με τρεμάμενα χέρια

Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα τον άσπρο τοίχο απέναντι. Μπροστά μου έβλεπα αυτόν και όλη την σκηνή που διαδραματιζόταν μπροστά μου. Τα σημάδια, το μαχαίρι, το αίμα

"Δεν γίνεται αυτό" είπα και δάκρυσα

Βαρέθηκα να κλαίω, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι μπορούσε να θάψει όλα αυτά τα συναισθήματα, ότι δεν θα ένιωθε τίποτα πια

"Δεν νιώθω τίποτα" είπα και το βλέμμα μου σκοτείνιασε

Το σκοτάδι που υπάρχει γύρω μου, το διέλυσε η φωνή του Πέτρου

"Έλα να φάμε" μου είπε και έφυγε

Πότε πήγε μεσημέρι?

Κατέβηκα κάτω και τους βρήκα όλους να κάθονται γύρω από το τραπέζι της κουζίνας

Κάθησα δίπλα στον Πέτρο αφήνοντας μια θέση καινή δίπλα μου

"Αλεξία, σου φτάνει τόσο?" Άκουσα την φωνή της μαμάς μου

"Ορίστε? Μου είπες κάτι?" Την ρώτησα

"Ναι, σε ρώτησα αν σου φτάνει τόσο παστίτσιο"

"Ναι μια χαρά είναι" είπα και της έδωσα το πιάτο για να μου βάλει το κομμάτι μου

Πήρα μπροστά μου το πιάτο και το κοιτούσα πειράζοντας τα μακαρόνια με το πιρούνι μου

"Αλεξία, είσαι καλά?"

"Ναι μια χαρά"

"Μικρή..." άκουσα τον Πέτρο

"Άσε με σε παρακαλώ"

Κατά την διάρκεια του φαγητού δεν έλεγα τίποτα, κοιτούσα το πιάτο μου και τσιμπολογούσα λίγο από το φαγητό μου

Μόλις τελείωσα, άνοιξα το ψυγείο, πήρα λίγη σοκολάτα και ανέβηκα στο δωμάτιό μου

Κάθησα στο κρεβάτι κοιτώντας τον τοίχο και έφαγα την σοκολάτα. Κάποια στιγμή σηκώθηκα και άνοιξα το παράθυρό μου. Κοίταξα απ'έξω και πρόσεξα ότι είχε μια προεξοχή από το παράθυρο μέχρι την άκρη της στέγης. Χωρίς δεύτερη σκέψη βγήκα από το παράθυρο, σκαρφάλωσα λίγο πάνω στη σκεπή και κάθησα για να δω το τοπίο