Bu gülüşlerim.. Sanırım en çok özlediğim şeylerden biri. Hatta tek şey. İçten, samimi, dertsiz, tasasız gülümsemelerim. Yalandan mutlu olmayı nasıl becerebiliyorsunuz? Mutsuzken gülmeyi nasıl yapabiliyorsunuz? Herkeste bir mutlu olma çabası. Ağlamak ayıpmış gibi, kimse mutsuz olmamalıymış gibi... Ben mutsuzum. Bunu söylemekten de, yaşamaktan da çekinmiyorum. Hiç değilse sizin gibi yapmıyorum. Güçlü görünmek gibi bir derdim yok. Ağlıyorsam ağlarım, kendimi tutup boğazımı parçalayamam. Yutkunurken canımı yakamam. Gece uyurken, okuldayken hatta annemin gözlerinin önünde bile. Abime birşeyler anlatmaya çalışırken... Evet mutlu olduğum böyle güldüğüm zamanları gerçekten çok özlüyorum. Ama hiç değilse sizler gibi mutsuzluğumu sahte, yapmacık mutluluklarla aldatmıyorum. Kendimi kandırmıyorum. Kabullenmeyi biliyorum. Güçlüyüm ya da değilim. Gram umursamıyorum, bir zahmet sizde umursamayın. Bırakın da damlasın o bir damla yaş. Olgunluk ağlamamakla olmuyor malesef, durumu kabullenmekle oluyor..
"Yapmacık mutluluktansa delikanlı gibi mutsuzluğumu yaşıyorum."
