KORKU HİKAYELERİ

Bölüm Başlığı

Gölcük depreminde satır önce yaşanan bir olay. Olayı yaşayan kişi fevzi kalem o tarihte 20 yaşında öğrenci olan fevzi kalemini anlattıkları;
Fevzi kalem; "o gün kız arkadaşımla buluşmak için bir kafeye gitmiştim. Saat 22:00 civarıydı. Kız arkadaşım bırakmak için taksiye bindik. Onu eve bıraktım da saat 22:30'da. Ev arkadaşım ailesinin yanına gittiği için evde tek kalıyordum. Taksiye verecek param olmadığı için 6 km yolu yürümeye karar verdim. Ancak saat daha erken olmasına rağmen dışarda çok az insan vardır noksan telefon kulübesi bulup kartındaki son kontörle annemi aradım. Havadan sudan konuşurken, oğlunu kendimi iyi hissetmiyorum, başın derttemi dedi. Yok anne turp gibiyim dedim. Allaha emanet ol oğlum deyip kapattık telefonu. Yürü yürü bitmiyordu, soluklanmak için az oturdum, saat 2:35'ti. Eve 20 dakikalık yolum vardı. Şuan soluklandıktan sonra yola devam ettim. Yaşlı bir amca çevirdi yolumu, oğul dedi şu Şu unu benim dükkana getirmeme yardım et dedi. Ben onu aldım amcanın dükkanına bıraktım. Oğlum gel bir çay iç dedi, oturduk bir bardak çay içtik. Sonra saat geç olunca kalktım. Eve yürümeye devam ediyordum büyük bir gürültüyle irkindim. Yer sallanıyordu, ben hemen kendimi güvene aldım, evler gözümün önünde yıkılıyordu, çocuk sesleri, insanların birbirine feryat ederek seslenmesi, çok korkunç bir geceydi. Koşa koşa kendi evime doğru gittim. Benim kaldığım evde yıkılmıştı, elektrikler yok, koca şehir karanlığa bürünmüş, millet çocuğunu karısını kocasını arıyordu. Hayatımda yaşadığım en korkunç anları yaşadım. Evin yıkılmasını bırakıp, millete aramasına yardım ettim. O amca beni durdurmasaydı ben çoktan evde olacaksın ve büyük ihtimalle ölecektim. Sabaha kadar dışarıda bütün mahalleli ile kaldıktan sonra, o adama teşekkür etmek için gittiğimde, adamın bulamadım. Orada dükkan falan yoktu. O zaman anlamadım ancak zamanla o kişinin Hızır (a.s) olduğunu anladım.