Chosen One

H8: Instituut

{Clary}

We stapte samen op zijn motor en ik hield mijn armen weer vast om zijn middel.

"Hou je goed vast dit keer... kunnen we?" vroeg Jace klaar om te starten. Ik knikte. We schoten in een keer hard weg en reden met volle vaart door. "Hou je goed vast!" Herhaalde hij weer.

"Waarom blijf je dat herhal-" Inplaats van mijn zin afmaken keek ik verbaasd naar beneden. We begonnen op te stijgen. Ik begon mij nog steviger aan Jace vast te klemmen. Ik durfde niet naar beneden te kijken.

Na een tijdje keek ik voorzichtig naar beneden en voelde ik mij steeds veiliger.

"Whoohoo!" Riep ik hard en enthousiast. Ik voelde Jace grinniken.

Ik keek weer naar beneden en zag de hele stad onder mij. Vanaf hier lijkt het gewoon een normale stad.

Ik kan nu zien wat voor wezens er in de schaduwen van onze wereld leven. Ik genoot van dit moment zolang ik nog kon.

Samen met Jace, hoog boven de stad. Voor een moment was alles normaal nou ja zover het normaal is te noemen aangezien ik boven een stad vlieg. Zodra we landen zal alles anders zijn en mijn wereld veranderen.

Toen we op de grond kwamen zag ik een kerk waar ik al een aantal keer eerder langs was gereden sinds ik hier woon.

"Wat is dit voor plek? Het lijkt meer op een verlaten kerk dan een instituut voor half engelen." Zei ik kijkend naar het gebouw. "Je moet je focussen op erdoor heen kijken. Doe het niet alleen met je hersenen maar ook met je gevoel." Zei hij en ik begon mij goed te focussen op het gebouw.

Langzaam zag ik de verlaten kerk veranderen in een mooi groot kasteel. Het had grote gekleurde ruiten en beelden.

"wow..." was het enige wat ik kon zeggen. "How to become a shadowhunter les 1, check." Zei hij terwijl hij naar binnen liep en Ik volgde hem door de grote houten deur.

"Hi Lydia dit is Clary" hoorde ik Jace zeggen tegen een blonde vrouw die ons tegemoet kwam lopen. "Jace, kun je uitleggen waarom er een mundane in het instituut is? En waar was je de afgelopen paar dagen?" Ik voelde me aangesproken door de toon waarop ze het zei.

"Ze is geen mundane. Ze kan de shadowwereld zien en het zwaard lichtte op toen ze hem vastpakte. Ook.." hij stopte midden in zijn zin. "Ook wat?" Vroeg ik nieuwsgierig want ik wou nu wel weten waarom hij zijn zin stopte.

"Ook is er een teken achtergelaten bij haar huis... op de nek van haar overleden moeder. Het teken was achtergelaten voor de uitverkorene." Zei hij voorzichtig.

Ik voelde traanogen opkomen. "Wacht, is het dus mijn schuld dat mijn moeder dood is?"

"Je bent de uitverkorene ze wilde je een waarschuwing geven, het is niet jou schuld zij hebben het gedaan niet jij." Zei hij om mij gerust te stellen maar het hielp niet echt.

"Wacht dit is de uitverkorene?" hoorde ik Lydia verward er tussendoor zeggen.

Ik zuchte, het is dus mijn schuld dat mijn moeder dood is, great. Mijn ogen begonnen te branden dus Ik liep snel weg verder het gebouw in, Jace mocht mij niet weer zien huilen.

Er is hier vast wel een wc.

Ik ging aan het eind van de hal naar links en botste vol tegen iemand op. "Auch" zei ze en glimlachte. Ze had zwarte haren met bruine ogen en een vriendelijke glimlach. Volgensmij stond zij naast Jace bij het Pandemonium.

"Sorry" zei ik haastig en liep gauw weer verder maar toen voelde ik dat ze mijn arm vast pakte en mij terug trok.

"Wat is er? Ik heb je nog nooit gezien hier." Zei ze en lachte vriendelijk. "Ik ben hier gekomen met Jace hij had het over een uitverkorene iets en daardoor is mijn moeder vermoord en daarvoor wou ene Austin mij verkrachten en ik blijk een shadowhunter te zijn en..." Voor ik het wist floepte alles eruit.

Ik wilde weer verder lopen maar ze trok me terug. "Als je de wc zoekt, die is de andere kant op." Ze haakte haar arm in de mijne en liep mee naar de wc.

Vaak wil ik alleen zijn als er iets is maar ik ben blij dat ze er bij is, het voelt goed. Ik hoorde een klop op de wc deur.

"Clary?" het was Jace zijn stem. "Clary is even bezig Jace we komen er zo aan!" riep het meisje naar hem toe. Ze draaide zich om. "Ik ben Isabelle maar noem mij maar Izzy". Ik knikte.

"He," Ze legde haar hand op mijn schouder. "Wat er met je moeder gebeurde was niet jouw schuld je wist het niet en die Austin is echt een lul als ik erbij was had hij er nu niet meer geweest. Oh en een Shadowhunter zijn is zo slecht nog niet we gaan je helpen alles te leren wat wij weten." Ik glimlachte. "Thanks nu moet het mij alleen nog beter laten voelen. Dus jij bent ook een Shadowhunter?" "Ja hier komen niet zo vaak downworlders. Trouwens je hebt geluk dat je hier bent gekomen om te trainen." Zei ze met een brede glimlach. "hoezo?" Vroeg ik.

"Er is niemand anders die je zo goed kan leren vechten op hoge hakken." Ze grinnikte. "Zullen we maar weer gaan?"

Ik knikte en we liepen samen de wc's uit. Jace stond om het hoekje met een lange jongen te praten, hij leek sprekend op Izzy.

"Dit is Alec mijn grote broer." zegt Izzy en dat verklaard meteen waarom ze zoveel op elkaar lijken.

Alec keek mij onderzoekend aan. "Dus je wil zeggen dat dit meisje de uitverkorene is? Ze heeft niet eens spieren." Alec's toon klonk afkeurend.

"Alec ik weet het zeker, vertrouw mij nou maar gewoon." Jace leek geïrriteerd. Hij draaide zich om naar mij. "Clary, Lydia wilt je spreken in de bibliotheek. Ik breng je er wel naartoe, kom."

Hij liep vooruit en ik volgde hem door de lange gangen. "Waarom wil Lydia mij spreken? Ze weet nu toch wel wie ik ben?"

"Ze wil zeker weten dat je de uitverkorene ben. De vorige keer liet iemand ons dat geloven dat hij het was maar hij loog. Hij pakte een hoop wapens en is vervolgens gevlucht. Niemand heeft hem meer gezien." Zei hij. "Aan het eind van de gang ga je rechts, daar vind je Lydia."

"Wacht je gaat niet mee?" Ik had gehoopt dat hij erbij zou blijven. "Ze wilde jou spreken niet mij. Succes." Voordat ik nog wat terug kon zeggen draaide hij zich om en liep weg.

... Guys sorry dat ik zolang niet meer heb gepost! Ik had het druk en had amper inspiratie voor een nieuw hoofdstuk. Ik zal proberen vaker een nieuw deel te plaatsen!...

Vote & comment 🥀💋