The 40 days plan

κεφάλαιο 1

11.58 το βράδυ

Ησυχία επικρατούσε στο κρατικό Νοσοκομείο στο κέντρο της πόλης. Έμοιαζε λες και υπήρχε γαλήνη. Υπερβολική γαλήνη. Τίποτα δεν κουνιόταν. Ησυχία υπήρχε παντού.

Αυτήν την άλλοτε ψεύτικη γαλήνη ήρθαν να την διακόψουν 7 παιδιά. Η πόρτα του νοσοκομείου άνοιξε απότομα και μπήκαν μέσα 7 παιδιά. 7 έφηβοι.

12.00 μεσάνυχτα

Αμέσως το κουδούνι κινδύνου στο δωμάτιο 122 χτύπησε. Γιατροί πήγαν αμέσως εκεί. Όσοι είχαν απομείνει Δηλαδή.

<αργήσαμε > φώναξε μια από τις κοπέλες. Είχε κοντά, μέχρι τους ώμους, μαλλιά και ήταν μικροσκοπική σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Το δωμάτιο 122 γέμισε κόσμο. Μέσα σε εκείνο το δωμάτιο βρισκόταν μια κοπέλα. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι καθώς οι γιατροί πάλευαν για την ζωή Της

<Μην φεύγεις. Μην μας αφήνεις >είπε με δάκρυα στα μάτια ένα αγόρι από την ίδια παρέα που ήταν και το κορίτσι πριν. Δεν φαινόταν να απευθύνεται σε κάποιον από τους υπόλοιπους 6.

Η πόρτα του δωματίου ήταν πλέον κλειστή. Κανείς δεν μπήκε μέσα. Έκατσαν στην αίθουσα αναμονής. Έκλαιγαν όλοι. Κάποιοι πιο φανερά από τους άλλους. Και κάπως έτσι η ησυχία ξαναήρθε. Η ησυχία του θανάτου. Αυτή η αποπνικτική ησυχία που απλώνετε παντού. Φυσικά. Χωρίς να το καταλάβει κανείς. Τα παιδιά, έφηβοι πλέον, έμειναν να κοιτάν την πόρτα. Και η πόρτα του δωματίου 122 άνοιξε...