The 40 days plan

κεφάλαιο 4

Η Emma βγήκε από το σπίτι της Harper και μαζί με την φίλη της κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Carter το οποίο δεν ήταν πολύ μακρυά. Περπάτησαν τον κεντρικό δρόμο και πέρασαν από το σημείο που το μοιραίο συμβάν είχε γίνει. Η Emma πάγωσε για λίγο. Η Harper Την κοίταξε με συμπόνια

<Εδώ έγινε? > ρώτησε κοιτώντας την Emma.

Ανά διαστήματα οι περαστικοί κοίταζαν την Harper παραξενεμενοι. Με ποιον μπορεί να μιλούσε; σκέφτονταν

Η Emma κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

<τόσο κοντά στο σπίτι σου. Στο σπίτι μου.> συνέχισε η Harper

Η Emma συνέχισε να περπατάει στην καθορισμένη πορεία που είχε βάλει στο μυαλό της. Το σπίτι του Carter. Η Harper την ακολούθησε από πίσω. 
Οι γονείς του έλλειπαν τα πρωινά Γιατί δούλευαν . Πέρασαν τον δρόμο απέναντι, εστριψαν αριστερά και ύστερα δεξιά στο πρώτο στενό. Εκεί ήταν το σπίτι του. Σταμάτησαν έξω από την καγκελόπορτα.

<και τι θα του πω?> ρώτησε η Harper την Emma

<ειλικρινά δεν έχω ιδέα. Ίσως να νομίζει ότι είσαι τρελή >απάντησε

<κάτι θα βρω να του πω. Αρκεί να μην έχει κόσμο >

Τα κορίτσια άνοιξαν την σιδερένια πόρτα και ανέβηκαν τα σκαλιά που οδηγούσαν στο σπίτι του Carter. Η Harper πήρε μια βαθιά ανάσα και χτύπησε την πόρτα. Καμία απάντηση. Κοίταξε την Emma.

<ήταν σε πολύ χάλια ψυχολογική κατάσταση όταν έμαθε τι έπαθες. Έριξε την ευθύνη πάνω του. Δεν έχει βγει από το σπίτι του ακόμα >είπε ψιθυριστά

<χτυπά ξανά >απάντησε η Emma

Η Harper υπάκουσε και χτύπησε ξανά. Ένας ήχος γαυγίσματος ακούστηκε μέσα από το σπίτι μαζί με βήματα. Ο Carter άνοιξε τη πόρτα. Φαινόταν κουρασμένος. Κοίταξε την Harper

<τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα? >ρώτησε νυσταγμένα

<ήρθα να σου πω κάτι. Ίσως να νομίζεις ότι είμαι τρελή αλλά.... μπορώ να περάσω μέσα να τα πούμε? >απάντησε το κορίτσι

Ο Carter έκανε στην άκρη δίνοντας της την άδεια να μπει στο σπίτι. Η Harper μπήκε μέσα και ακολούθησε και η Emma. O Carter γύρισε αμέσως και κοίταξε την Harper μόλις άκουσε το σκυλί του να γαυγίζει. Τα μάτια του γουρλωσαν

<δεν...δεν είναι δυνατόν. Εσυ.... Εσυ....είσαι στο... Στο...>άρχισε να λέει τραυλιζοντας το αγόρι

<νοσοκομείο.>είπε με χαρά η Emma
<με βλέπεις. Με βλέπεις >συνέχισε να λέει όλο χαρά

Πλησίασε κοντά στον Carter μα το  αγόρι υποχώρησε.

<αποκλείεται. Ονειρεύομαι. Ναι.... Ναι αυτό είναι. Παραισθήσεις > μονολογούσε στον εαυτό του

<Carter δεν είναι παραισθήσεις . Η Emma είναι. Και εγώ την βλέπω και το σκυλί σου >είπε η Harper

Ο Carter πλησίασε διστακτικά την Emma. Πήγε να της πιάσει το χέρι όμως δεν ένιωσε αντίσταση. Μόνο κρύο. Δεν μπορούσε να την πιάσει.

<τι... τι είναι όλο αυτό? >ρώτησε πανικόβλητος

<δεν ξέρω. Έτσι ξύπνησα. Απλά.... βγήκα από το σώμα μου. >

< για πόσο καιρό θα είσαι έτσι? >

< 40 μέρες. Τόσος χρόνος μου έχει μείνει >

Ο Carter έμεινε άφωνος. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι όλα αυτά ήταν δικό του λάθος. Δικιά του απροσεξία. Στο κεφάλι του γύριζαν πράξεις και λόγια  που θα μπορούσε να κάνει ή να πει με σκοπό να  αποτρέψει όλο αυτό. Στοίχισε την ζωή της μονής κοπέλας που νοιαζόταν για έναν καυγά. Έναν άσκοπο καυγά. Δάκρυα άρχιζαν να σχηματίζονται στα μάτια του. Η Emma τον πλησίασε και έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για να Τον αγκαλιάσει.

<Ποιος άλλος μπορεί να σε δει?>την  ρώτησε ο Carter

<δεν ξέρω ακόμα. >απάντησε εκείνη