The 40 days plan

κεφάλαιο 3

Άνοιξε τα μάτια της. Οι τοίχοι γύρω της ήταν άσπροι. Προσπάθησε να κουνηθεί μα δεν μπορούσε. Ποναγε. Προσπάθησε άλλη μια φορά και ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από πάνω της. Ο πόνος ξαφνικά μειώθηκε. Στάθηκε στα πόδια Της. Φόραγε τα ίδια ρούχα με χθες. Μα πως βρέθηκε εκεί; Δεν μπορούσε να θυμηθεί. Προχώρησε  μπροστά και πήγε Προς το παράθυρο. Κοίταξε έξω την θέα. Τότε θυμήθηκε. Τα θυμήθηκε όλα όσα έγιναν χθες. Το κεφάλι της άρχισε να ζαλιζεται. Γύρισε Προς Το κρεβάτι της και έμεινε σαστισμένη. Μπορούσε να δει τον εαυτό της να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Είχε σωληνάκια να διέρχονται από τα χέρια και την μύτη της. Ένα καρδιογράφημα ήταν δίπλα Της. Τι συνέβαινε; Τι είχε πάθει;

Εκείνη τη στιγμή ο γιατρός με μια νοσοκόμα μπήκαν μέσα

<πάλι καλά που είστε εδώ γιατρέ > είπε με χαρά η Emma και έτρεξε μπροστά του.

Εκείνος όμως την προσπέρασε σαν να μην την είδε

<Ποια είναι η κατάσταση εδώ;>ρώτησε αυστηρά ο γιατρός την νοσοκόμα

<χθες στις 11.35 βίασαν το κορίτσι. Δεν έχει δείξει σημάδια ανταπόκρισης από τότε. Έχει πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι και στο υπόλοιπο σώμα της. Τα γεννητικά της όργανα έχουν υποστεί μια βλάβη αλλά υπάρχει πιθανότητα να γίνουν Καλά > απάντησε η νοσοκόμα

Ο γιατρός κοίταξε περισσότερες λεπτομέριες στο φάκελο που βαστουσε στα χέρια του

<γιατρέ; γιατρέ με ακούτε; > είπε τρομοκρατημένη η Emma

Ο γιατρός σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε την νοσοκόμα

<40 μέρες. Τόσες μέρες της έχουν μείνει. Αν δεν έχει ανταπόκριση μέχρι τότε είναι χαμένη υπόθεση. Το κεφάλι της έχει αρκετά σοβαρή βλάβη στο πίσω μέρος. >είπε ο γιατρός και έφυγε μαζί με την νοσοκόμα

Η Emma άρχισε να πανικοβαλεται. Τι στο καλό είχε πάθει;

<είναι ένα όνειρο. Όλα είναι ένα όνειρο. Απλά θα ξαπλώσω στο κρεβάτι και όλα θα γίνουν κανονικά > άρχισε να λέει φοβισμένη

Προχώρησε προς το κρεβάτι και ξάπλωσε ξανά στην αρχική της θέση. Έκλεισε τα μάτια της και χαλάρωσε. Αμέσως τα άνοιξε και σηκώθηκε όρθια. Όλα ήταν ίδια. Το σώμα της ήταν εκεί.  Δεν κουνιόταν. Αμέσως πανικοβληθηκε. Προχώρησε προς την πόρτα. Την άνοιξε ελάχιστα και βγήκε έξω. Το δωμάτιο της ήταν το 122. Προχώρησε στον όροφο του νοσοκομείου μέχρι την έξοδο μιας και βρισκόταν στον πρώτο. Πέρναγε δίπλα από ανθρώπους χωρίς καν να την δουν. Κάποιοι πέρναγαν από μέσα της. Όλα έμοιαζαν διαφορετικά. Βγήκε έξω. Το νοσοκομείο δεν ήταν μακρυά από το σπίτι της. 30 λεπτά με το λεωφορείο. Μπήκε μέσα και αναμίχθηκε με το πλήθος. Κανένας δεν την είδε. Κανένας δεν την ένιωσε ούτε την πρόσεξε.

Κατέβηκε στη στάση. Την άφησε έξω από το σπίτι. Ανέβηκε στο σπίτι. Έμενε σε πολυκατοικία. Η πόρτα ήταν ανοιχτή μπήκε μέσα. Οι γονείς της έκλαιγαν. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, ότι η κόρη τους ήταν έτοιμη να χαθεί για πάντα

<μαμα; μπαμπά; > ρώτησε με τρεμάμενη φωνή η Emma

Τους πλησίασε. Πλέον Ήταν μπροστά τους όμως κανένας από τους δύο δεν την αντιλήφθηκε. Η Emma άρχισε να κλαίει. Απομακρύνθηκε φοβισμένη από κοντά τους και πήγε αμέσως στο δωμάτιο της. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Η γάτα της βρισκόταν πάνω του. Την κοίταξε με λύπη. Η γάτα της όμως Την πλησίασε. Ξάπλωσε δίπλα Της. Η Emma την χάιδεψε και άρχισε να γουργουρίζει. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της. Έμεινε ξαπλωμένη για αρκετή ώρα όταν της ήρθε η ιδέα. Θα πήγαινε στους φίλους της. Οι περισσότεροι είχαν κατοικίδια. Σηκώθηκε αμέσως όρθια

<Θα επιστρέψω> είπε στη γάτα της πριν φύγει

Κατέβηκε γρήγορα τα σκαλιά και κατευθύνθηκε προς το σπίτι της καλύτερης της φίλης. Την ήξερε 11 χρόνια. Έφτασε απ'έξω. Προχώρησε στην αυλή και ανέβηκε της σκάλες που οδηγούσαν στο σπίτι της Harper. Πέρασε μέσα από την πόρτα και μπήκε μέσα. Βρέθηκε στο σαλόνι μιας και ήταν το πρώτο μέρος που συναντούσες. Άρχισε να περπατάει διστακτικά όταν το σκυλάκι της Harper έκατσε δίπλα Της. Γονάτισε δίπλα του και άρχισε να το χαϊδεύει. Το σκυλάκι άρχισε να γαυγίζει. Την έβλεπε. Στο σπίτι βρισκόταν ευτυχώς μόνο η Harper η οποία ερχόταν από το δωμάτιο της στο σαλόνι

<τι έπαθες και γαυγίζεις τώρα; μου λες; > είπε με παράπονο η Harper

Μπήκε στο σαλόνι και άρχισε να φωνάζει

<Τι έπαθες;> ρώτησε Η Emma την φίλη της νομίζοντας ότι δεν την βλέπει

<Εσύ τι έπαθες Emma. Αυτό ήταν. Δεν πάω καλά. Τα χάνω σιγά σιγά >

<με βλέπεις; >

< Φυσικά και σε βλέπω. Ήσουν στο νοσοκομείο όμως > είπε η Harper καθώς πλησίασε την Emma για να την αγκαλιάσει. Πέρασε από μέσα της

<τι συμβαίνει εδώ πέρα; > είπε τρομαγμένη η  Harper

<μακάρι να ξερα >της απάντησε η Emma

<τι έγινε; >

<απλά ξύπνησα το πρωί και για κάποιο λόγο το σώμα μου ήταν ακόμα στο κρεβάτι. Δεν υπακουγε. Όμως κανένας δεν με βλέπει Εκτός από την γάτα μου,το σκύλο σου και εσένα. Ούτε καν οι γονείς μου >  εξήγησε η Emma με δάκρυα στα μάτια

<μμμ. είχα διαβάσει κάπου Για αυτό. Όταν φεύγεις από το σώμα σου. Απλά μείνε ήρεμη. Όσο μπορείς. > είπε καθησυχαστικά η Harper

< ο γιατρός είπε ότι έχω μόνο 40 μέρες καιρό. Έχει πάθει βλάβη ένα σημαντικό μέρος στον εγκέφαλο μου και αν δεν δείξω σημάδια ανταπόκρισης είναι χαμένη υπόθεση >συνέχισε η Emma

<Ποιος άλλος έχει κατοικίδιο? >ρώτησε η Harper

<ο Carter. Έχει και αυτός ένα σκύλο >

<θες να πας να τον δεις; είναι πολύ χάλια ψυχολογικά. >

<Πρέπει >