The 40 days plan

κεφάλαιο 7

Ο ήλιος διαπέρασε τις γαλάζιες κουρτίνες και φώτισε το δωμάτιο. Η Emma άνοιξε τα μάτια της και επεξεργάστηκε τον χώρο. Βρισκόταν στο δωμάτιό της Harper. Είχε κοιμηθεί εκεί το βράδυ. Σηκώθηκε όρθια και έκανε ένα γύρω στο σπίτι μέχρι η Harper να ξυπνήσει. Οι γονείς της έλλειπαν και οι αδελφές της το ίδιο. Πλησίασε το σκυλάκι της. Την ήξερε πια και δεν της γαυγισε. Πέρασε αρκετή ώρα παίζοντας μαζί του μέχρι που η φίλη της ξύπνησε

<Καλημέρα Harper >

<Καλημέρα Emma. Βλέπω συμφιλιωθηκες με το σκυλάκι μου>

<ναι> απάντησε χαρούμενα η Emma

Κατευθύνθηκαν και οι δύο στην κουζίνα. Η Emma έκατσε στο τραπέζι και η Harper απέναντι της με το πρωινό της.

<σήμερα τι θα κάνουμε;> ρώτησε η Emma

<θα συναντηθούμε εμείς οι 7 που σε βλέπουμε και θα συζητήσουμε. > απάντησε η Harper
< Όλα θα πάνε καλά Emma. Μην ανησυχείς.>

<Ναι...λογικά >

Η Harper έγνεψε. Όλα είχαν αλλάξει αυτές τις 2 μέρες.

Κατά τις 9.30 το βράδυ τα παιδιά μαζεύτηκαν στις άδειες κούνιες της περιοχής. Κάθισαν οκλαδόν στο δάπεδο. Ησυχία. Ο ένας κοίταζε τον άλλο χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Όλες όμως οι ματιές έπεφταν περιστασιακά στην Emma. Μετά Μετα απο 5 λεπτά η Aria έκανε το πρώτο βήμα.

<λοιπόν δεν ήρθαμε εδώ για να κοιταζόμαστε. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Πρέπει να σκεφτούμε γρήγορα. >

< Έχει δίκιο η Aria.> Απάντησε η Olivia

< βρήκε κανένας τίποτα; > ρώτησε η Amelia

<εγώ. Εγώ βρήκα >είπε διστακτικά ο Greg
<αν μόνο εμείς μπορούμε να σε δούμε,τότε αυτό σε κάνει φάντασμα >

< βρήκε κάποιος κάτι πιο χρήσιμο και λιγότερο προφανές;  > τον διέκοψε η Harper

<μα δεν τελείωσα > φώναξε ο Greg
<αν η Emma είναι φάντασμα δεν θα ήταν καλύτερο να μιλήσουμε με κάποιον ο οποίος ξέρει από τέτοια; >

<Greg τι εννοείς; >ρώτησε η Emma

<δεν λέω ότι είναι 100% σίγουρο αλλά το μόνο φάντασμα που ξέρουμε είναι αυτό στο λόφο. Ξέρετε τι εννοώ >

< ο μύθος> τον διέκοψε ο Carter

<ακριβώς. Ο μύθος για το σπίτι του λόφου. Τι κι αν η οικογένεια του δεν ήταν τρελή κι όντως τον έβλεπαν; >

< Ποια οικογένεια? Ποιος μύθος; >ρώτησε γεμάτη περιέργεια η Olivia
Κοιτάζοντας τα αγόρια με απορία

Η Amelia Την κοίταξε
<υπάρχει μια ιστορία για το εγκαταλελειμμένο σπίτι στο λόφο. >

<τι ιστορία; > ρώτησε η Olivia

<πριν πολλά χρόνια,Όταν εμείς ήμασταν 10, υπήρξε μια δολοφονία στο σπίτι στο λόφο. Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας δολοφονήθηκε χωρίς να γνωρίζουν οι γονείς του Ποιος το έκανε... > απάντησε η Amelia

<όμως οι γονείς του ισχυρίζονταν ότι ζούσε ακόμα στο σπίτι. Κανείς όμως δεν τον έβλεπε ή τον άκουγε. Ήταν σαν να μην υπήρχε στο σπίτι. Λες και...>

<τον έβλεπαν μονο οι γονείς του >διέκοψε η Madison την Harper

<ακριβώς αυτό λέω. Τι κι αν έγινε το ίδιο και με εσένα? >πετάχτηκε ο Greg

Τα παιδιά κοιτάζοντας μεταξύ τους.

< Η υπόθεση του Greg είναι σωστή >απάντησε η Aria

<αξίζει να προσπαθήσουμε >είπε η Emma

<Ναι αλλά μπορεί να είναι επικίνδυνα . Εννοώ.... το σπίτι έχει να κατοικηθεί εδώ και 7 χρόνια. Είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση > απάντησε ο Carter

Όλοι κοίταξαν την Emma τώρα. Λες και η απάντηση της θα έλυνε όλα τα προβλήματα. Δεν ήθελε να ρισκάρει την ασφάλεια των φίλων της όμως οι μέρες μειώνονταν μέρα με την μέρα.

< δεν θέλω να σας βάλω σε κίνδυνο >

<Emma δεν μας βάζεις σε κανένα κίνδυνο. Εσύ πρέπει να ξεφύγεις από αυτόν > της απάντησε η Madison

Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της Emma.

<τότε ας το προσπαθήσουμε. Σε 2 μέρες > ανακοίνωσε η Emma

Τα παιδιά κουνησαν καταφατικά τα κεφάλια τους. Σηκώθηκα όλα σιγά σιγά όρθια. Η ωρα είχε πάει 11.30. Είχαν αργήσει ήδη. Αποχαιρέτησαν όλοι την Emma. Ένας ένας. Άρχιζαν να συνειδητοποιούν ότι τα περιθώρια στενευαν. Κάθε μέρα που πέρναγε τους έφερνε και πιο κοντά στην τελευταία φορά που θα έβλεπαν την Emma και αυτό τους ποναγε. Ψυχικά.