Τι και αν ξυπναγες απότομα εξω απο το σώμα σου; Τι και αν είχες μόνο 40 μέρες για να διορθώσεις την κατάσταση; Τι και αν δεν μπορούσαν να σε δουν όλοι; Τι θα έκανες; Πως θα το αντιμετώπιζες;
Η πλατεία ήταν γεμάτη παιδιά κάθε ηλικίας. Έτσι γινόταν κάθε καλοκαίρι. Είχε γίνει πλέον ένα σημείο συνάντησης για όλες τις ηλικίες. Στη μέση της βρισκόταν ένα μεγάλο συντριβάνι και γύρο από αυτό υπήρχαν παρέες παιδιών. Μια από αυτές τις παρέες ήταν της Emma. Αποτελούταν από 5 κορίτσια. Την Olivia η οποία είχε μακρυά καστανά μαλλιά με μια ροζ τούφα κρυμμένη, την Harper η οποία είχε καστανοξανθα μαλλιά με πράσινα μάτια, την Amelia η οποία ήταν και η πιο ψηλή της παρέας με ανοιχτά καστανοξανθα μαλλιά, την Madison η οποία είχε κοντά, λίγο πιο πάνω από τους ώμους, σγουρά μαλλιά και την aria η οποία ήταν η πιο κοντή στη παρέα και είχε κοντά καστανά, στο ύψος των ώμων,μαλλιά.
Η βραδιά είχε περάσει υπέροχα για την Emma. Πέρασε όλη την ώρα μαζί με τις φίλες της συζητώντας.
11.30
Ήταν η ώρα να φύγει και να πάει σπίτι.
<Τα λέμε αύριο κορίτσια > είπε χαρούμενα η Emma αποχαιρετώντας τα κορίτσια
Πλησίασε μια παρέα αγοριών. Εκεί βρισκόταν το αγόρι της. Σιχαινοταν αυτή τη λέξη όμως ήξερε ότι όλοι θα συνέχιζαν να την πειράζουν φωνάζοντας της να προσέχει με το αγόρι της. Τα λόγια αυτά επιβεβαιώθηκαν όταν η Aria φώναξε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η Emma άρχισε να γελάει καθώς πλησίαζε την παρέα η οποία αποτελούταν από 7 αγόρια. Τα ήξερε όλα με το μικρό Τους όνομα όμως μόνο με ένα μίλαγε πιο άνετα, τον Greg, αν εξαιρέσεις το αγόρι της ,τον Carter. Τώρα τελευταία Η παρέα των αγοριών τσακωνοταν πολύ συχνά. Η Emma είχε μιλήσει με τον Carter γι αυτό και της είχε πει ότι έφταιγε ενα παιδι το οποίο προσπαθούσε να χωρίσει την παρέα. Έτσι προσπαθούσαν να τον διώξουν μίας και κανένας δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα.
Η Emma πλησίασε από πίσω τον Carter
< Carter? > είπε με χαμηλή φωνή <Carter > συνέχισε να λέει καθώς τον σκουντησε λίγο για να της δώσει σημασία
<Τι έγινε ρε Emma? >είπε θυμωμένα ο Carter.
Απ ότι φαίνεται η συζήτηση που είχαν ήταν σοβαρή
<απλά ήθελα να σου πω ότι θα πάω σπίτι. > απάντησε η Emma
<ωραία. Πήγαινε > της είπε ο Carter απότομα και γύρισε πίσω στην συζήτηση
Η Emma άρχισε να απομακρύνεται στεναχωρημένη. Είχε γίνει συνήθεια να τη συνοδεύει μέχρι το σπίτι της. Έμενε σχετικά μακρυά από την πλατεία και ο δρόμος ήταν σκοτεινός για εκείνη. Χαμένη στις σκέψεις της η Emma πήρε τον δρόμο για το σπίτι της. Πέρασε από πολλές καφετέριες και προσπέρασε αρκετό κόσμο όταν πλέον ο "Πολιτισμός" εξαφανίστηκε. Ήταν μια ευθεία μέχρι το σπίτι της όμως ήταν αρκετά σκοτεινά και απομονωμένα. Άρχισε να προχωράει. Ένας ήχος ακούστηκε από πίσω Της. Γύρισε απότομα. Τίποτα. Συνέχισε να προχωράει. Ένας άνδρας ξεπρόβαλε από το σπίτι που Μόλις πέρασε. Δεν τον αντιλήφθηκε. Την πλησίασε απειλητικά και αμέσως της έκλεισε το στόμα με ένα μαύρο πανί. Η αντίσταση της Emma μειωνόταν κάθε φορά μέχρι που τα μάτια της έκλεισαν. Την έσυρε στην άκρη του δρόμου. Εκεί που κανένας δεν θα τον έβλεπε. Κατέβασε το παντελόνι του. Έπειτα το σορτς της Emma. Το εσώρουχο του, έπειτα το δικό της. Η Emma ήταν ναρκωμένη, όχι όμως αρκετά ώστε να μην καταλαβαίνει τι συνέβαινε γύρω της. Το στόμα της ήταν καλυμμένο με το μαύρο πανί. Την βίαζε. Ποναγε και τότε πήρε την μεγάλη απόφαση. Με όση δύναμη της έμεινε χτύπησε τον άνδρα και άρχισε να τρέχει, όχι όμως για πολύ. Ο άνδρας την έπιασε. Άρχισε να την χτυπά όλο και πιο δυνατά μέχρι που έπεσε αναίσθητη στο πεζοδρόμιο.
