BEYAZ KARANFİL

0.4

Araba'nın içinden okula bakıyordum.

Derin bir nefes aldım ve kapıyı açarak çıktım.

Okul kapısım'dan içeriye girerken herkes bana bakıyordu.

Kimseyi umursamayarak hızlı bir şekilde sınıfa doğru yürüyordum.

Çünkü hiç biriyle konuşmak istemiyordum.

Onlar hep kendi çıkarları için birbirini kullanan zengin zübeleri.

Bende zenginim ama kendi çıkarım için birini kullanmadım.Kullanmam.

Sınıf kapısın'dan içeri girdiğimde sınıfta kimse yoktu.

Sırama doğru yürüyüo çantamı koydum ve oturdum.

Çantamın içimden en sevdiğim.kitabımı çıkardım ve kaldığım yerden okumaya devam ettim.

Biraz sonra Ecem yanıma oturdu ve "Günaydın"diyerek şakıdı.

"Sanada Günaydın Ecem"diyerek cevapladım.

"Hadi Benan dışarı çıkalım müdür birazdan gelir"

"Tamam çıkalım"dedim ve kitabımı sıramın altına koydum.

Ecem koluma girdi ve benimle birlikte yavaşça dışarı çıkmaya başladı.

Okul'dan çıktığımızda her öğrenci gibi bizde sıraya girdik.

Okul müdürü konuşmasını yaptı,İstiklal Marşı'nıda okuduk ve sınıflara gitmek için yürümeye başladık.

Sınıfa girdik ve yerlerimize oturduk.

Hoca'nın gelmesini beklerken aklıma şimdiki hayatım geldi.

Annemin ve Babamın ölümünden sonra,Dedem üzerime titrer oldu.

Ona göre,ben hiç çocukluğumu yaşayamadım küçük yaşımda acıları omzuma yük edinmişim.

Bence dedem haksız onun sayesinde çocukluğum çok güzel geçti.

Her ne kadar Annem ve Babam özlemiş olsamda.

Dedem bana yansıtmama'ya çalışsa'da oda çok üzüldü ama benim için hep ayakta kaldı.

Bende onu hiç üzmemeye çalıştım.Şu zamana kadar dedemin yüzünü düşürecek,kafasını yere eğecek hiç bir şey yapmamıştım.

Ecem'in dürtmesiyle kendime geldim.Sınıfa hoca girmiş.

Dikkatimi Hocaya vererek dersi dinlemeye başladım.

  °°°°•○●♡●○•°°•○●♡●○•°°•○●♡●○•°°°°

Vote ve yorum atmayı unutmayın

Sağlıcakla Kalın.💕