BEYAZ KARANFİL

0.5

Okuldan çıkar çıkmaz eve geldim hemen.

Bugün aile yemeği vardı.

 Aile;insanı insan yapan değerlerin en başında gelir.

Aile;bizlere verilen nimettir.Ailesiz bir insan yarım kalmış gibidir.

Ben hep yarım kaldım.

Her aile yemeklerinde olduğu gibi,Halam bana laf sokar öksüz ve yetim olduğumu,iyi yetiştirilmediğimi söylerdi.

Amcam beni çocukların'dan ayırmasa'da oda benden pek haz etmez.

Sadece benle yaşıt olan Amcam beni sever.Tabi Dedem'de.

Bana hep bir Abiydi.

Kardeşim olmasada amcam bana Abilik yaptı.O benim Abim.

Kimse onun yerini tutamaz.Ne Amcam,ne Halam, ne Kuzenlerim ,ne de Dedem..

Ama o yurt dışına çıktığından beri kendimi yanlız hissediyorum.

Her ne kadar Ecem beni yanlız bırakmasa'da.

Onun yokluğu,Annem ve Babamı kaybettiğim zaman içimde oluşan boşluk gibiydi.

Odam'da boş boş oturmuş dışarıya bakarken,kapım çalındı.

Arkamı dönerek"Gel"dedim.

Evin daimi çalışanı Sevim Teyzeydi.

"Efendim Sevim Teyze"

Yüzünde küçük bir tebessümle

"Dedem aşşağıya gelmeni istiyor.
Halanlar ve Amcanlar birazdan gelirlermiş.
Onları senin karşılamanı istiyor."

Derin bir nefes aldım ve ayaklandım,odanın içine doğru yürürken"Tamam Sevim Teyze sen git üzerimi değiştirip geliyorum"dedim.

Sevim Teyze kafasını sallayıp çıktı.

Vakit kaybetmemek için hızlıca altıma siyah bir kot üstüme yakası biraz açık bir tişört geçirdim.

Banyoya girdim ve saçlarımı bir at kuyruğu yaptım.

Hızla banyo'dan çıktım ve aşşağı'ya inmeye başladım.

Tam salona gidecek iken zil çaldı.

Hol'e doğru gidip kapıyı açtım.

Halam ve Amcam önde,kuzenlerim arkada bana bakıyordu.

Kapıyı biraz daha açtım ve kenarı çekildim.

Gülümsemeye çalışarak"Hoşgeldiniz buyrun"diyerek elimle içeriyi gösterdim.

Halam yine susmayarak"Babamın evine girip girmeyeceğimi sana soracak değilim pis yetim."dedi ve hızlı,hızlı salona gitti.

Gözlerim doldu ama ağlamayacaktım.

Ona bu zevki yaşatmayacaktım.

Amcam kolunu omzuma koydu ve "Boşver Halanı her zaman ki hali"dedi ve anlıma bir buse kondurup içeri geçti.

Yengem ise küçük bir tebessüm etti.Ama acı bir tebessüm.

Kuzenlerimlede selamlaştım ve hep beraber içeri geçtik.

Salona girdiğimde Halam Dedemin yanına oturmuş gülerek bir şey anlatıyordu.

Amcam ve Yengem'de onları dinliyorlardı.

Kuzenlerim ise kendi aralarında konuşuyorlardı.

Her zaman ki gibi yanlız olan beni, kimse görmüyordu.

En küçük kuzenim yanına geldi ve bana sarıldı.

Kulağıma yaklaşıp "Ben seninle evlenirim sen üzülme"dedi.

Bu söylediği komiğime gittiği için güldüm.

Benim gülmemle hepsi bana baktı.

"Özür dilerim"dedim.

Dedem hemen "neden özür diliyorsun kızım tabiki gülebilirsin"dedi.

Halamsa bana kaşları çatık bakıyordu.

Çünkü dedemle olan konuşmasını böldüm.

Dedem Halamın bakışlarına son vermesi için konuyu değiştirdi.

"Hadi yemek yiyelim ben çok acıktım."diyerek ayaklandı.

Bende arkada kalmamak için hızlıca dedemin yanına gittim ve koluna girdim.

Dedem bana gülümsedi ve yavaş yavaş yemek odasına doğru yürümeye başladı.

Tabi bende onunla birlikte.

Yanıma gelen küçük kuzenimin elini tuttum.

Yemek odasına girdiğimizde bizi bir süpriz bekliyordu.

Içeri giren herkes şaşırmış ona bakıyordu.

Ama ben onun geldiğine çok sevinmiştim.

Dedemin kolundan çıktım ve kuzenimin elini bıraktıktan sonra sarılmak için koşmaya başladım.

Üstüne atladım ve sıkıca sarıldım aynı zamanda da kulağına"Seni çok özledim"dedim.

Oda benim kulağıma aynı şekilde"Bende seni özledim Beyaz Karanfil'im".

  °°°°•○●♡●○•°°•○●♡●○•°°•○●♡●○•°°°°

Vote ve yorum atmayı unutmayın

Sağlıcakla Kalın.💕