SAPLANTI

YAŞAM- PART 2

Selam Sadist Ailesi nasılsınız bakalım?

Geciken bölüm için çok özür dilerim lakin çalıştığım için bölümü dün gece tamamlayabildim.

Tadını çıkarın. Bölüm sonuna da bir not bıraktım okumadan geçmeyin.

İyi okumalar Sadist Ailesi.

İlk önce şirketten aldığım telefonu elime alıp, onun telefonunu çaldırmaya başladım ve kulağına dayadım.

"Türkmen ile konuşuyormuş gibi yapacaksın. Polisler arama kayıtlarına baktıklarında anlaşılmayı istemeyiz değil mi abiciğim?"

"Yapmayacağım!" dedi kesin bir dille. Öyle bir şansı olmadığını biliyordu.

"Yapacaksın. Seve seve hemde." Telefonu onun kulağına yerleştirip biraz uzaklaştım ve onunla konuşmaya başladım. Genelde polisler konuşma dökümanlarını yazılı olarak çıkarırlardı ama riske atmamak adına Türkmen Sürgün'ün o tok sesini telefonda çıkartmaya çalıştım.

"Birazdan sana atacağım konuma gel Pusat. Konuşmamız gerek." dediğimde bir müddet tedirgin gözlerle bana baktı ve sonunda o lanet ağzını açtı.

"Tamam Türkmen." Bir kelimesi ile görev tamamlandı. Telefonu kapattım ve kulağından kendi telefonunu aldım.

Attığım her adım, onun korku içinde boğulmasını sağlarken hemen yanında olan sandalyeyi alıp karşısına oturdum. Makasın iki tarafından tutup, ağzını açmaktan başka bir şey yapmadım. Gözlerim gözlerindeydi. Bakışlarını kaybetmemeliydim.

"Sen... hastasın." dedi titrek sesiyle. Gülümsedim.

"Belki de ben normalim, senin gibiler hastadır. Bu açıdan bakmayı denedin mi?" Gözleri bir gözlerimde bir elimdeki makasta mekik okuyordu. Daha da hızlı açıp kapamaya başladım.

"Bunca zaman yaptığın tek şey kendini düşünmek oldu değil mi sevgili abiciğim? Farkında değilsin belki ama sen bir katilsin."Göz bebekleri büyümeye başlamıştı. Sandalyeden kalktım ve etrafında daireler çizmeye başladım.

"Küçükken yaptığın bütün yaramazlıkların sorumlusunu beni tutardın hep. Annemi bir şekilde kandırıp benim ceza almamı sağlardın. Büyüdün, ama yine değiştirmedin kendini. Lisede yaptığın zorbalıklar, üniversite de bir kızı hamile bırakıp zorla bebeğini aldırman, babamın annemi aldatmasına rağmen araba karşılığında sesini çıkarmaman - ki ben söylemeye kalktığımda babamdan yediğim dayağıda ekleyelim- şu anki konuma gelebilmek için attığın iftiralar ve daha niceleri. Sence hangimiz daha deliyiz abiciğim? Hangimiz hastaneye yatıp tedavi görmeliyiz?" dedim kulağına fısıldayarak. Elimle saçını kavrayıp geriye doğru çektim ve çığlık atana kadar bırakmadım.

"Yaşattığın onca şeyin bedelini ödemeye, cehennemin olmama hazır mısın? Gerçi sen inanmayan birisiydin değil mi? Kader kelimesini duymuşsundur. Belli ki Tanrı senin kaderini benimle belirledi. Ne dersin, yaşayıp görelim mi?"

Kafasını hızla öne ittim. Yapmam gereken aşamalar basitti. Bana karşı koyamaması için ilk önce hazırladığım sakinleştirici iğneyi koluna batırdım. Etki etmesi 1 dakikadan fazla sürmeyecekti. Onu, yıllar sonra dikkatle incelemem için yeterli bir zamandı bu.

Huylarımız dışında ikiz denecek kadar benziyorduk birbirimize. Sivri çene yapımız, renkli gözlerimiz, saç uzunluğumuz...

Bundan nefret ediyordum.