KOVULMUŞ ŞEYTAN

BÖLÜM 1

          İÇİMDEKİ HİS

   Yağmur çok şiddetli yağıyordu, arabanın camına hızla çarpıp yavaş yavaş camdan aşağı kayıyordu. Gökyüzündeki kara bulutlar sanki üstümüze çökmüştü. Böyle bir atmosfer tüylerimi diken diken etmişti. Bakışlarımı dışarıdan ayırıp annemle babama sabitleştirdim. Babam araba sürerken arada anneme bakıyordu. Annem de radyoyla uğraşıyordu. Aslında her zamanki günlerden biriydi ama birşeyler beni tedirgin etmişti. Sanki takip ediliyormuş gibi hissediyordum.

''Petra iyi misin tatlım'' Annemin yumuşak sesi beni düşüncelerimden uzaklaştırdı. Bana bakıp kocaman sırıtıyordu. Bu içimi rahatlatmıştı.

''Evet, iyiyim. Sadece içimde garip bir his var.''  Annem uzanıp elimi tuttu. ''Havadan dolayıdır tatlım'' dedi.   Sanırım annem haklıydı. Kendimi radyoda çalan şarkıya odaklamaya çalıştım.

Eve varmamıza az kalmıştı. Köprüyü geçtikten sonra evde olacaktık. Sıcak bir duşun hayalini kurmaya başlamıştım ki aniden cama bir yarasa çarptı. Korkudan çığlık attım.  Annemle babam hemen bana baktılar. İşte o an gördüm. Dışarıda binlerce yarasa bizim üstümüze doğru geliyordu. Konuşamamıştım, elimle dışarıyı gösterdim. Şok olmuştum, anlam veremiyordum. Yarasalar arabanın her yerini sarmaya başladılar.

   Annem ''Bizi buldular ! '' diye bağırdı.

Bizi kim bulmuştu anlayamadım. Onlar sadece yarasalardı ama neden bize doğru geliyorlardı ? Babam arabayı geri çevirmeye çalışıyordu ama benim kadar o da çok korkmuştu. Annem ise ellerimi sımsıkı kavramış bana birşeyler söylüyordu. Annemi duymuyordum, aklım tamamen yarasalardaydı. Gözlerim yanıyordu, ağlamaya başlamıştım. Babam hızla ilerlemeye çalışıyordu ama yarasalar çok hızlıydı. Bir tanesi camı kırıp içeri girdi ve babamın gözlerine yapışıp kaldı. Babam onu gözlerinden çekmeye çalışırken arabanın hakimiyetini kaybedip karşıdan gelen arabaya çarptık. Çığlık atmaya başlamıştım, çok korkuyordum. Araba takla atmaya başladı, kafamı cama çok sert çarptım. Etraftaki sesler, görüntüler yavaşça yok olmaya başladı. Sonunda herşey karanlığa büründü...