ACI VERİCİ MANZARA

A.V.M~2

Multimedya: Aras Albatu

Karşımda duran kişi üç yıldır göremediğim babaanemdi. Çok özlemiştim hemen gidip sarıldım.

"Canım babaannem hoşgeldin."

"Hoşbulduk canım torunum annen ve babana sürpriz yapiyim dedim nasıllar iyiler mi?" ben nasıl diyebilirdim ki öldüklerini gerçi o şerefsiz ölmemişti ama annemin öldüğünü söyleyemezdim.

"İyiler işte onlar da köye gittiler."

"Yaa ben de onlar için gelmiştim haydi o zaman eve geçelim." eve geçemezdik. Daha temizletmemiştim her yer kan içindeydi.

"Ee babaanne Aras adındaki arkadaşım seni merak ediyordu ona gidelim bugün yarın eve geçeriz olur mu?"

"Tamam gidelim evladım. Gidelim de sen bir durgunsun neyin var senin?"

"Bir şeyim yok babaanne." halbuki içimde kocaman bir yara vardı. Ama bunu babaanneme açıklayamazdım.

"Bunu sonra konuşucaz tamam mı?"

"Tamam konuşuruz babaanne."
Aras'ların evine gelmiştik. Kapıyı çaldığım gibi Aras açmıştı.

"Hoşgeldiniz efendim. Siz Ege'nin babaannesi olmalısınız."

"Evet yavrum ben babaannesiyim." babaannem öyle diyince Aras'ta hemen elini öpüp içeriyi gösterdi. Babaannemde içeriye geçip oturduktan sonra Eylem konuşmaya başladı.

"Efendim başınız sağolsun."

"Ege kim öldüki?" dedi babaannem ve bana döndü.

"Ege'nin annesi ve kardeşi öldüler haberiniz yok mu? He bi de öldüren sizin oğlunuz olucak şerefsiz."

"Eylem sus ağzını kapalı tut ya."

"Ege doğru mu bunlar? Sen bana iyiler dedin Ege yalan mı söyledin?"

"Evet efeendim doğru Ege size yalan söyle-"

"Eylem sus artık. Çık şu evden!!" dedim ve fenalaşan babaannemin başına geldim. Hemen ambulansı arayıp başında bekledim.

"Babaanne müsait zamanda söyliyecektim sana." deyip ağlayarak sakinleştirmeye çalışıyordum.
Kapı çalmıştı. Açtığımda ambulans gelmişti. Hemen içeriye geçip babaannemi sedyeye aldılar.

"Ben de sizinle gelicem."

"Sizi arkaya alamayız öne geçmeniz lazım.

"Tamam." dedim ve ambulansın ön tarafına oturdum. On iki dakika sonra gelmiştik hastaneye. Hemen sedyeyi indirip yoğun bakıma aldılar. Ben de girmek isteyince almadılar.

"Ege sakin ol kardeşim. Babaanen iyileşicek. Eylem'in yaptığı şey için de özür dilerim."

"Ya babaannem de annem gibi ölürse kimsem kalmaz." dedim ve bağırarak duvarlara yumruk attım.

"Tamam sakin ol kardeşim iyileşicek babaannen." deyip beni sakinleştirmeye çalıştırıyordu.

"Aras telefonunu versene bir."

"Düşündüğüm şeyi yapma."

"Aras telefonunu ver dedim ne düşündüğünü sormadım!"

"Vermem abi." dediği gibi elimi cebine atıp aldım telefonunu.

"Sen vermezsen ben alırım." dedim ve hemen Eylem'i aradım.

"Eylem hemen hastaneye gel!"

"Tamam geliyorum." dedi ve telefonu kapattım. Telefonu Aras'a verip hastanede kalmasını söyledim. Ben de hastane kapısına doğru yürüdüm. Kapıya çıktığımda banklara oturup Eylem'i bekledim.