Ruh Akademisi

Can'ın Antika Dükkanı

Y/N: Merhaba cadılar. Umarım bu bölümü seversiniz. İyi okumalar :) 

Mektubu tekrar tekrar okudum. Burada yazanlar gerçekti, bugün yaşadıklarım gerçekti. Aileme ne olduğunu öğrenmeye karar verdim. Karar verdim de bunu nasıl yapacağım? Kime gideceğimi ne yapacağımı bilmiyorum ki? Mektupta yazan Akademi'ye nasıl gideceğimi bırak nerede olduğunu bile bilmiyorum diye düşünürken arkamdan bir öksürük sesi geldi. Annemle babam kapıda dikilmiş beni izliyorlardı. Alelacele göz yaşlarımı kuruladım elimin tersiyle. Onlara bakıp gülümsedim.

"İyi misin?" dedi annem yanıma gelerek. Kafamı evet anlamında sallarken başımı okşadı. Mektubu özenle katlayıp zarfın içine koyarken "Güzel bir mektuptu." dedim sessizce. Babam da yanıma gelip omuzlarımdan tuttu ve gülümsedi. "Seni sevdiğimizi biliyorsun değil mi? Sen daima bizim küçük kızımız olacaksın. Hiçbir şey bunu değiştirmez." dedi sevecen bir sesle. Bir elimi onun eline atıp kafamı kaldırarak ona gülümsedim. Sonra anneme baktım. "Teşekkür ederim." dedim boğazım düğümlenerek. Bu teşekkürün ardında yıllardır kelimelere dökemediğim bir sürü minnettarlık gizliydi. Yıllarca bana baktıkları için, bende ölen arkadaşlarını gördükleri halde oymuşum gibi bağırlarına bastıkları için, beni ablamdan ayırmayıp öz evlatları gibi sevdikleri için ettiğim bir teşekkürdü. Bunu onlar da biliyordu. Annem gözyaşlarının ardından hafifçe gülümseyip bana sarıldı. Ne kadar süre böyle durduğumuzu bilmiyorum. Babam "Mektupta ne yazdığından bahsetmek ister misin?" diye sorarak sessizliği bozdu. Bu konuyu konuşmaya ihtiyacım vardı. Hem belki bana yardımcı olabilirlerdi. Annem daha önce oturduğu sandalyeye babam da onun yanındakine oturdu.

"Benim ne olduğumu biliyor musunuz?" diye sordum dikkatle onlara bakarak. İkisi de kafasını salladı. Babam "Sen bizim bücür cadımızsın." dedi burnuma işaret parmağıyla hafifçe vurarak. Babamın huyu buydu. Ne zaman ciddi bir konu açılsa şakaya vurarak ciddiyeti azaltmaya çalışırdı. Fakat maalesef bu sefer işe yaramadı. "Annem –yani biyolojik annem biyolojik babamı bulmak için geri dönmüş. Ondan hiç haber aldınız mı?"Hayır anlamında kafa salladı annem. "Gittikten sonra bir daha hiç haber alamadık."

"Peki ya Akademi'nin nerede olduğunu biliyor musunuz?" Birbirlerine bakıp omuz silktiler. Mektupta da söylediği gibi pek bir şey bilmedikleri belliydi. Annem kendi iyilikleri için bir şey anlatmamış olmalıydı ama belki başka birisinden bir şeyler öğrenebilirdim. "Daha fazla bilgi alabileceğim birini tanıyor musunuz?" Babam anneme bakarak "Biri var ama..." derken annem saati işaret etti. "Şimdi yatalım. Sabah erkenden yola koyuluruz." dedi babam ayağa kalkarak. Beni odama yolladılar ama uyumayacaklarını adım gibi biliyordum.

Odama girdiğimde direkt yatağıma attım kendimi. Çok uzun bir gece olmuştu. Yaşadıklarımı tekrar gözden geçirdim. Bir gecede yaratık saldırısından kurtuldum. Yakışıklı bir yabancı ile tanıştım hatta evime bile geldi. Anne ve babamın başına tuhaf şeyler geldiğini öğrendim. İstersem doğa kanunlarını çiğneyebilecek zaman ve mekanı bükebilecek denli güçlü bir cadı olduğumu öğrendim. 16 yaş bana tahmin edebileceğimden çok farklı şeyler getirdi. 16 yaş bana çok ağır geldi.

Yatağımda bir sağa bir sola dönüyor fakat aklıma gelen sorulardan, düşüncelerden dolayı bir türlü uyuyamıyordum. Elimi telefonuma attım. Saat dört olmuştu. Bu saatten sonra uyusam da fark etmez diyerek internetin derin kısımlarına daldım. Büyü, cadı, savaşçı, bilgin, akademi... Aklıma gelen bütün kelimelerle bir şeyler bulmaya çalıştım ama çabalarım boşa çıktı. İnternette bu konuyla ilgili ciddi bir şey yoktu. Yazılanların hepsi bilindik şeylerdi. İspanyol Engizisyonu, cadı ve büyücü olduğuna inanılan kişilerin diri diri yakılması, ölümsüzlük iksiri, taşı altına çevirme, her hastalığı iyileştirme... Büyünün gerçekte var olduğunu bildiğim için okuduğum bu bilgilerden şüphe ediyordum. Sihir büyüyle ilgili bir sürü kitao okumuştum ama gerçek olduklarına ihtimal bile vermemiştim o zamanlar. Nasıl verebilirdim ki?