Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®

Κεφάλαιο 1

Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε που πήγα τελευταία φορά Ελλάδα και τον είδα. Όλο αυτό το καιρό τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα και μπερδεμένα. Είναι πόνος; Είναι αγανάκτηση; Ή μήπως απογοήτευση; Δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω μέσα μου. Όταν κάναμε έρωτα εκείνη την ημέρα είχα νοιώσει λες και πετούσα στα σύννεφα. Μου είχε πει πως μ' αγαπάει και το είχα πιστέψει. Το έβλεπα στα μάτια του ότι το εννοούσε.
Τι έχει γίνει όμως; Τι έπαθε και σταμάτησε να μου μιλάει; Διαφορα σενάρια περνάνε από το μυαλό μου. Το πιο πιθανό είναι να βρήκε κάποια άλλη, σίγουρα καλύτερη από εμένα. Και είμαι σίγουρη πως θα εχει μετάνιωσει για ότι έχει γίνει. Λογικό, ποιος θα ήθελε να έχει εμένα για κοπέλα του; Έπρεπε να το είχα σκεφτεί από την αρχή και να μην είχα προχωρήσει. Τώρα έχω κολλήσει πιο πολύ μαζί του. Τον σκέφτομαι συνέχεια, ότι και αν κάνω, κάτι το οποίο αυτός σίγουρα δεν θα κάνει. Εννοείται γιατί να σε σκεφτεί; Πέρασε καλά εκείνο το βράδυ και τελος αυτό ήταν! Δεν τον ενδιαφέρει αν θα πληγωθείς μετά. Σύνελθε Βιολέτα! Λογικό είναι ποιος θα γυρίσει να σε κοιτάξει;! Βαθιά μέσα μου ομως πάντα ελπίζω ότι ίσως θα υπάρχει μια θέση στη ζωή του για εμένα. Έστω σαν φίλη.

Και με αυτές τις σκέψεις αποκοιμάται η Βιολέτα σχεδόν κάθε βράδυ.

Ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει, οι ημέρες περνάνε και έχω κολλήσει εδώ. Τελευταία έχω ξεχαστεί με το διάβασμα αλλά να τον ξεχάσω τελείως δεν μπορώ. Ή για να τα λέω καλύτερα, δεν θέλω να τον ξεχάσω.
Όλα μου τον θυμίζουν, ακόμα και τα πιο μικρά και καθημερινά πράγματα. Νομίζω πως βλέπω την σκιά του στον δρόμο καθώς πηγαίνω σχολείο. Πάω να την ακολουθήσω και χάνετε μέσα στο πλήθος. Κάθομαι στο λεωφορείο και νομίζω πως αν γυρίσω πίσω θα είναι εκεί, πίσω μου, να με κοιτάζει με το υπέροχο χαμόγελο του. Υπέροχο για εμένα έστω.

Αυτή τη στιγμή κοιτάω διάφορες δημοσιεύσεις φίλων στο Instagram.
Κοιτα ποσό όμορφες είναι ολες τους... Μια γνώριμη φυσιογνωμία εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού μου. Είναι αυτός. Ανέβασε φωτογραφία. Θεέ μου ποσό όμορφος είναι. Και φυσικά δεν είναι μόνος, δίπλα του είναι μια κοπέλα. Χα! Ποσό αξιολύπητη είμαι που νόμιζα ότι είχα και ελπίδες. Ασυναίσθητα αρχίζω να δακρύζω. Όχι, δεν το θέλω. Δεν πρέπει, δεν αξίζει. Έτσι και αλλιώς πάντα μόνη σου δεν ήσουν ψυχούλα μου; Ξέχασε τον! σκέφτομαι, αλλά μια φωνή μέσα μου ψιθυρίζει: Ξεχνιούνται έτσι απλά οι άνθρωποι;