Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®

Κεφαλαιο 30 (μερια Αχιλλεα)

Την προηγούμενη εβδομάδα η πρώην μου μας ενόχλησε επανειλλημένα. Μετά από τα μέτρα ασφαλείας που έβαλα έχω να την δω δυο ημέρες. Η Βιολέτα συνεχίζει να φοβάται και έχει την αίσθηση ότι πάντα βρίσκεται κοντά και με θέλει συνέχεια μαζί της. Στο μυαλό της θα είναι αλλά μένω δίπλα της αφού αυτό την καθησυχάζει.
Κάναμε μια βόλτα το τετράγωνο και τώρα ψάχνω τα κλειδιά της εξώπορτας στο μπρελόκ που έχω όλα τα κλειδιά για να ανοίξω. Πρέπει να βρω ένα σύστημα. Βαρέθηκα αυτό το ψάξιμο με καθυστερεί. Η Βιολέτα είναι πίσω μου και κοιτάει ανήσυχα δεξιά και αριστερά. Πρέπει να καταλάβει ότι έχει τελειώσει το βάσανο με την πρώην. Και αυτή ακόμα και μετά από τόσα χρόνια περιμένει να γυρίσω πίσω σε αυτή; Ψυχολογικά έχει; Ακούω ένα βογγητό από πίσω. Θεώρησα ότι ήταν πονάκια της γεννάς, αλλά μόλις γύρισε είδα κάτι που δεν περίμενα. Η Βιολέτα στο πάτωμα με ματωμένη κοιλιά και από επάνω της η πρώην κου με ένα μαχαίρι στα χέρια.
«ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΜΩΡΗ ΣΚΡΟΦΑ;;» φωνάζω στα μούτρα της έχω χάσει την ψυχραιμία μου.
«Έπαιξες και έχασες Αχιλλέα μου.» λέει ήρεμα και με ειρωνία στο πρόσωπο της. Την βαράω με δύναμη στο πρόσωπο με αποτέλεσμα μα ματώσει η μύτη της.
Παίρνω τηλέφωνο ασθενοφόρο το οποίο καταφθάνει εγκαίρως. Ανεβαίνω μαζί της και πηγαίνουμε στο νοσοκομείο. Εκεί παίρνω τηλέφωνο την Θαλεια, τον Κυριακο και τους γονείς μου για να ξέρουν. Μέσα σε πρώτες λεπτά είναι όλοι δίπλα μου και μου συμπαραστέκονται. Τα μάτια μου έχουν γίνει κόκκινα από τα δάκρυα, το πρόσωπο μου έχει χάσει το χρωμα του και έχω στερέψει από δάκρυα πλέον. Ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιζήσει το μωρό. Το μόνο που κάνω είναι να προσεύχομαι για την Βιολέτα. Την έχουν μέσα στο χειρουργείο εδώ και δυο ώρες. Αυτες οι δυο ωρες πέρασαν βασανιστικα και τα σενάρια, για το τι μπορεί να γίνει, πηγαινοέρχονταν στο μυαλό μου. Ο χειρουργός βγαίνει από μέσα και τον πλησιάζω φανερά αναστατωμένος.
«Γιατρέ πείτε μου» λέω με τρεμάμενη φωνή.
«Όπως θα έχετε ήδη συμπεράνει το μωρό δεν κατάφερε να επιζήσει.» λέει και οι λέξεις χτυπάνε σαν μαχαίρια την καρδιά μου. Το ήξερα αλλά πίστευα σε ένα θαύμα. Κατεβάζω το κεφάλι. «Αυτό ομως έκανε την μητέρα να επιζήσει και να μην χάσει πολύ αίμα.» προσθέτει και το πρόσωπο μου άρχισε να παίρνει χρώμα. Αγκαλιάζω τον γιατρό από την χαρά μου.
«Σας ευχαριστώ γιατρέ.» λέω δακρυσμενος και κατευθύνομαι στους υπόλοιπους για να πω τα νέα. Σε τρεις ημέρες θα βγει από το νοσοκομείο και θα συνεχίσει την ανάρρωση στο σπίτι. Σαν τα μάτια μου θα την προσέχω.