Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®

Κεφάλαιο 6

Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που συνάντησα τον Αλέξανδρο δεν σταματήσαμε να έχουμε επαφή. Τα πηγαίνουμε παρά πολύ καλά... σαν φίλοι. Νομίζω ότι έχω αρχίσει να ξεπερνάω τον Αχιλλέα. Εχω πει τα πάντα στον Αλέξανδρο σχετικά με το τι έχει γίνει. Η γνώμη του; Λέει να τον ξεχάσω, να πάω παραπέρα στη ζωή μου. Έχει δίκιο. Αλλά ακόμα μου είναι πολύ δύσκολο.
Είναι περίπου 10 το πρωί και έχουμε κανονίσει με τον Αλέξανδρο να πάμε για σκοποβολή και ύστερα για φαγητό. Ένας φίλος του είναι ιδιοκτήτης σε ένα κέντρο όπου μπορεί κανείς να ασχοληθεί με διαφορά extreme Sports. Εμείς επιλέξαμε σκοποβολή. Έχω ετοιμαστεί στο τσακ και τώρα βάζω τα παπούτσια μου. Ακούω την κόρνα από το αμάξι του Αλέξανδρου. Πάλι καλά που δεν θα τον κάνω να περιμένει. Βγαίνω έξω βιαστικά και κατευθύνομαι στο αμάξι. Μπαίνω μέσα και φιλιόμαστε σταυρωτά.
«Καλημέρα όμορφη.» λέει και ξεκινάει να οδηγά.
«Καλημέρα και σε εσένα.» απαντάω.
«Έτοιμη για σήμερα;»
«Όχι αλλά ελπίζω να τα καταφέρω.»
«Τι εννοείς; Δεν ξέρεις από σκοποβολή;»
«Δεν ξέρω καν πως να κρατάω το όπλο.» λέω και χαμογελάει.
«Μην αγχώνεσαι. Θα σου μάθω εγώ τότε.» λέει και δεν απαντάω απλώς του προσφέρω ένα χαμόγελο.
Μετά από λίγα λεπτά φτάνουμε στον προορισμό μας. Κατεβαίνουμε και κατευθυνόμαστε προς το μέρος που πρέπει να πάρουμε τα ακουστικά και τα όπλα μας. Αφού πάρουμε τα πράγματα πηγαίνουμε στο μέρος της σκοποβολής.
«Δεν ήξερα καν ότι πρέπει να φοράμε ακουστικά φαντάσου ποσό ανίδεη είμαι.» λέω και μου χαμογελάει.
Όταν φτάνουμε εκεί, αντικρίζω μια αίθουσα η οποία είναι χωρισμένη με τοιχους σε πέντε διαδρόμους. Στο τέλος του κάθε διαδρόμου βρίσκεται το γνωστό ταμπλό στόχου που χρησιμοποιείται για τη σκοποβολή. Αφήνω την τσάντα μου σε μια καρέκλα που βρίσκεται εκεί και πηγαίνω προς τον Αλέξανδρο ο οποίος είναι λίγο πιο μπροστά.
«Έτοιμη;» ρωτάει και παίρνει τα ακουστικά μου και τα τοποθετεί στα αυτιά μου.
«Έτοιμη.» κάνω και εγώ το ίδιο.
Θα έχει ενδιαφέρον αυτή η ημέρα.