Το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου.®

Κεφαλαιο 25 (μερια Βιολετας)

Τα άτομα της ασφαλείας με έβγαλαν έξω από το κτήριο του αεροδρομίου. Η Δανάη με περίμενε στο σημείο που είχε παρκάρει το αμάξι. Κατευθύνομαι προς το μέρος της.
«Ελα τι έγινε τον βρήκες;» ρωτάει γεμάτη αγωνία
«Ναι, είχε περάσει το έλεγχο.» λέω με ένα χαμόγελο στα χείλη
«Και τι έγινε παρακάτω;» ρωτάει ξανά
«Του φώναξα ότι τον αγαπάω και με άκουσε, με είδε, μου χαμογέλασε.» απαντάω «αλλά λογικά θα φύγει, δεν με νοιάζει έστω τώρα ξέρει.» προσθέτω
«Τι να σου πω εσυ ξέρεις. Εγώ στη θέση του θα έχανα και την πτήση αν μου το έκανε κάποιος αυτό.» λέει η Δανάη και μπαίνει στην θέση του οδηγού. Πάω να μπω και εγώ μέσα στο αυτοκίνητο αλλά κάποιος από πίσω μου νοιωθω να με αγκαλιάζει. Ταραγμένη γυρνάω για να δω ποιος είναι. Όταν είδα το πρόσωπο του ενοιωσα ανακούφιση και χαρά. Δεν μπορούσα να κρύψω το χαμόγελο μου.
«Γιατί τόση αδιαφορία τον τελευταίο καιρό;» λέω αλλά το πρόσωπο μου είναι ήρεμο. Δεν το λέω με νεύρα ή ειρωνία, μια αυθόρμητη ερώτηση που η απάντηση σε αυτή την ερώτηση με καλύπτει.
«Αν ήμουν αδιάφορος δεν θα ήμουν εδώ αυτή τη στιγμή.» λέει και με φιλάει. Αυτό το φιλί.  Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ποσό μου έχει λείψει το φιλί του. Και τώρα πλέον ζούσα την στιγμή που πάντα περίμενα. Με φίλησε με τόσο πάθος. Αν το φιλί ήταν λέξη αυτο που έζησα εκείνη τη στιγμή ήταν διάλογος. Ο πιο ωραιος διαλογος μαζί του. Πλέον όχι μόνο πεταλούδες είχα στο στομάχι μου, αλλά ολόκληρο ζωολογικό κήπο. Το φιλί του με κάνει να διαγράψω τα πάντα, με έχει σημαδέψει. Το μόνο που θέλω είναι να μου ανοίκει. Και δεν θέλω να είμαι πουθενά πέρα από την αγκαλιά του.
«Μη φοβάσαι δεν θα σε πληγωσω.» μου ειπε μέσα από το φιλί μας «και εγώ σ'αγαπάω» πρόσθεσε και χαμογέλασα. Ήταν κάτι που περίμενα να ακούσω τόσο καιρό από τα χείλη του. Είχα κάνει πολύ υπομονή και περίμενα τόσο καιρό για αυτή τη στιγμή. Άξιζε ομως η υπομονή.