Don't be afraid to love

ROZDZIAŁ XXI

Jak się okazało od następnego dnia po naszej "wycieczce" moi rodzice dostali wolne na czas święta dziękczynienia. Więc już od niedzieli byli w domu. Zdziwiłam się, ponieważ zawsze mieli maksymalnie dwa dni urlopu a teraz będą aż tydzień.

Oczywiście, jak przypuszczałam moi rodzice nie mieli problemu z tym, by na kolację mógł przyjść Andrew. Wręcz przeciwnie, chcieli go poznać i to bardzo. Zwłaszcza tata. Przez dwa następne dni musiałam jeszcze iść do szkoły i wolne mieliśmy dopiero od środy, czyli dzień przed Dniem Dziękczynienia, który jak zawsze wypada w czwarty czwartek listopada.

Razem z mamą i Lily rządziłyśmy w kuchni by przygotować wspaniałe dania. Nasza gosposia również została zaproszona ale ona musiała wyjechać do innego miasta, by spotkać się ze swoją rodziną. Mimo tego podziękowała nam bardzo i zaoferowała pomoc podczas przygotowań.

Tata zajął się wystrojem ogrodu oraz posprzątał kilka rzeczy na zewnątrz budynku. W międzyczasie podczas przygotowań, moja mama skontaktowała się ze swoją mamą, czyli moją babcią. Mieszka ona w Bakersfield i uznała, że skoro obchodzimy w tym roku ten dzień w L.A. odwiedzi nas i prosiła, by tata po nią przyjechał. Ucieszyłam się, ponieważ babci nie widziałam strasznie długo. Jednak byłam pewna że będzie wypytywać o Andrew a nie chcę, by brunet czuł się nieswojo i skrępowanie. Przygotowałyśmy wiele dań, gdy Lily musiała nas opuścić. Rodzice oczywiście zapłacili jej więcej za chęć i pomoc w przygotowaniach, co bardzo ucieszyło dziewczynę. Gdy wstawiałyśmy z mamą do piekarnika ciasto do mieszkania wszedł tato, niosąc walizkę babci.

- Tylko uważaj, bo mam tam mnóstwo ważnych rzeczy. Nie chcesz chyba, żeby coś przez Twoją nie uwagę się rozwaliło, hm? - usłyszałam zachrypnięty głos starszej kobiety. Zaśmiałam się, ponieważ babcia zawsze karciła uwagami mojego tatę.

- Babcia! - wykrzyknęłam i rzuciłam się w objęcia kobiety.

- Oh Sophie! Moja kochana mała Sophie! - rzekła ściskając mnie tak, że prawie zabrakło mi tchu.

- Już nie taka mała, mamo. Witaj. - rzekła moja rodzicielka całując kobietę.

Babcia jak zwykle dostojna i elegancko ubrana. Od kiedy pamiętam taka była. Zadbana i gustowna.

- No tak, przecież niedługo będziesz miała siedemnaste urodziny, prawda? - rzekła ponownie mnie obejmując.

- Tak, prawda. 14 grudnia.

Zaprowadziłam babcię go pokoju gościnnego i pokazałam co gdzie się znajduje. My natomiast z mamą zajęłyśmy się dalszymi przygotowaniami. Mama kończyła dania w kuchni a ja zaczęłam ustawiać zastawę na dużym stole w salonie. Nakryłam go czerwonym obrusem i zaczęłam stawiać talerze, licząc przy okazji ilość osób. Ja, mama, tata, babcia, Andrew. 5 osób. Ustawiłam po jednej stronie stołu dwa krzesła, kolejne dwa na przeciwko a jedno z boku. I tak szła mi dekoracja stołu.

Przynosiłam gotowe już dania i stawiałam je między naczyniami. A dań tych było dosyć sporo na tak małą ilość osób... Muffiny kukurydziane, słodkie ziemniaki, zupa z dyni, bananowy pudding, ciasto marchewkowe, szarlotka, smażona brukselka z chorizo, no i oczywiście pieczony indyk nadziewany, podany z sosem żurawinowym, który jeszcze się piekł. Wszystko tak pięknie pachniało i wyglądało. Już nie mogłam się doczekać początku kolacji.

Gdy wszystko zostało ustawione dodałam kilka dekoracji w postaci świeczek czy małych dyni. Całość ślicznie wyglądało i wszystko mieniło się w kolorach złota, brązu i czerwieni. Nadszedł czas by ubrać się i zając się wyglądem. Podczas gdy kręciłam swoje włosy, dostałam sms. Od razu weszłam w wiadomości i go odczytałam.

Od: Andrew

Treść: Krawat czy mucha?

Uśmiechnęłam się pod nosem. Chłopak tak bardzo się starał, aż nawet za bardzo. Szybko odpisałam mu na wiadomość.