İçimdeki Ses

Başlamaya Hitaben..

Hayatta bazen öyle dönemler olur ki sanki dünyada kendimizi sığıntı gibi hissederiz. Dünya aslında kendine yeten bir gezegenmiş de biz fazla gelmişiz gibi olur ya bazen, işte benim içinde öyle bir dönemdi. Bir şey yapmam gerektiğini hissediyordum fakat ne olduğunu bilemiyordum, avare bir şekilde gezinirken eski bir ağacın altına oturdum ve bir kedi geldi yanıma. Sanki derdim olduğunu hissediyor gibiydi ve seslendi bana: gitmen gerekiyor, dedi.  Ne olduğunu anlamadım, delirmiş miydim yoksa kedi benimle mi konuşuyordu gerçekten, şaşkın bir ifade ile: anlamadım, nereye gitmem gerekiyor, dedim. Ne yapacağını bilmediğin de ve bir şey yapman gerektiğini düşündüğünde gitmelisin, kalmak yaşadığına razı olmaktır. Eğer yaşadıkların sana yetmiyorsa, gitmesini bilmeli ve karşına çıkan tecrübeleri yaşamalısın, dedi. İşte o zaman karar verdim gitmeye ve bu yolculuğa başlamaya. Başlamak ne kadar zordur değil mi? Çünkü başlamak aslında sonlandırmak demektir başlamadan öncesini ve sonlandırmadan başlayamazsın bir yenisine. Bende öyle yaptım önce gittim işten ayrıldım sonra neyim varsa hepsini sattım. Dostlarla da helalleşip, vedalaştım. Borçlarımı ödedim, alacaklarımı aldım. Husumetim olan insanlara söyleyemediklerimi ve içimde kalanları söyledim ve başlamak üzere sonlandırdım buradaki hayatımı. Bunları yapmam gerekiyordu, çünkü geçmişim de kapanmamış bir defter kalsın istemedim hepsi son bulsun ki temiz bir başlangıç yapabileyim. Kirli bir son ile temiz başlangıçlar yapılmaz. Her şeyi hallettikten sonra gitmek için hazırdım ama nereye ve nasıl gideceğim hakkında tam bir kara cahil idim. Hiç düşünmeden gittim, saatlerce gittim, yollar boyunca gittim. Gitmek gerekiyorsa durulmaz. Çünkü ya durulur, ya durulmaz ve yolda asla durmak için durulmaz. Çünkü yol gitmek içindir, durmak yola yakışmaz.