İçimdeki Ses

Çocuklara Hitaben...

Yanımdan çocuklu bir kadın geçiyordu, baka kaldım ve içimden geçirdim, çocuklar hakkında ne diyebilirsin bana: Çocuklar bizlerin neslimizi sürdürmek için yaptığımız ufak canlılar değildirler, çocuklar hayatın hasret kaldığı ve bizin hak ettiğimiz kadar mükemmel olan insanların, hayatınıza giriş biçimleridir. Bebek olarak girerler hayatlarımıza ve bizlerin hayatlarını güzelleştirirler. Beton duvarlarını ev yapamamış ailelere yardım etmek için gelirler, belki de bitmek üzere olan bir evliliği kurtarmak için hayat  tarafından gönderilirler. Gece uykumuzun en tatlı yerin de uyanmamızı ve hayatta bir canlıyı koşulsuz sevmemizi sağlarlar. Kendimizden çok onu severiz, artık kendimiz için değil de çocuğumuz ve kendimiz için yaşamaya başlarız. Onlara sevgimizi en derin duygularla verirsek ve bununla birlikte düşüncelerimizi de enjekte edersek, fakat tamamen başaramayız çünkü onlarında kendi düşünceleri vardır. Onları kendimize benzetmeye çalışmaktan ziyade onların kişiliklerine kendimizden parçalar eklemeliyiz. Çünkü ne geri gider yaşam nede oyalanır dünle. Bizler gerilmiş yaylarız, çocuklarımız da o yaylardan fırlatılmış oklar, Okçu sonsuza giden yoldaki hedefleri görür, ok için en uygun güzergahı belirler ve onu serbest bırakır. Hedefine giderken ok, önüne çıkan engelleri kendisi yenmek zorundadır. Bizler, okçuya güvenmeliyiz zira o sağlam olan yayı da, o yaydan fırlatılan doğru oku da hedefini on ikiden vuran ok kadar sever. Çocuklarımıza özgürlüğü öğretmeliyiz, toprağa bassın ayakları ve yağmur suları yıkasın nur-u pak sıfatlarını. Onlara kirlenmenin kötü olduğunu söylerken, ruhen ve zihnen kirli olmanın kötü olduğundan bahsedmeliyiz zira bedenlerin temizlenmesi, ruhun ve zihnin temizlenmesinden daha kolaydır. Çocuklarımız birer aynadır, bizler nasıl davranırsak onlar da öyle davranırlar.