Aslında çok fazla ağlayan bi insan değilim. Hatta hiç ağlamam. Babamın parası beni herzaman susturur.
İçeri geçtim ve olanları anneme nasıl anlatırım? Diye düşünmeye başladım. Anneme anlatmayı daha sonraya bıraktım ve koşarak odama çıktım. Kapıyı da kilitledim. Çünkü biliyodum. Annem peşimden gelecekti. Tam da tahmin ettiğim gibi oldu. Annem kapıya vurup, "Neyin var?" diye sorup durdu. En sonunda karar verdim ve annemi içeri aldım. Anlatacaktım. Yatağımın üzerine oturduk ve ben anlatmaya başladım. Ama bi yandan da ağlıyodum. Annem hiç şaşırmadan sanki bişey olmamış gibi beni dinliyodu. Ben anlattım, bitirdim. Annem hiç konuşmadan odadan çıktı. Kendi odasına gitti. Bende peşinden gittim. Birine telefon açtı. Sanırım babamdı. Ona aynen şöyle dedi" Melis her şeyi öğrenmiş. Nasıl olur bu? Bana söz vermiştin. Melis öğrenmeden bu olay çözülecekti. Boşanacaktık." Şoka uğramıştım. Annem biliyomuş. Karşı taraftan ses yükseldi" Eehhh yeter be!Ne haliniz varsa görün. Ben artık eve gelmiyorum. Senle kızın evinizde mutlu mesut yaşayın." Annem ağlamaya başladı. Ve tek sebebi bendim. Ben anneme bahsetmeseydim, annemde babama bahsetmezdi. Ben naptım😢😢
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zenginlik Başa Bela
Novela JuvenilBen Melis. 17 yaşındayım. Babam Özİnce holdingin sahibi. Ve biz zenginliğin, paranın içinde yüzüyoruz. Herşey para sanıyodum. Taa ki babam bi cinayete kurban gidene kadar. Evet biz zengindik ama mutlu bi ailemiz yoktu. Annem babamdan ayrılmıştı. Çün...
