Ağlamak güçsüzlük gelirdi insana, ama bana göre rahatlatıyordu. Bütün dertlerin iki çift gözyaşı ile silinebileceği kimin aklına gelirdi ki!? Kimsenin. Çünkü bu lanet hayatta umur denilen o aptal şeyden yoktu. Hiç kimsede yoktu. Ve biz insanlar ruhumuzdaki ölmüş duygu kırıntıları ile çürüyecektik. Sonbahardaki yaşlı ağaç gibi kurumuş yapraklarımızı dökecek ve sonsuz bir uykuya dalacaktık. İlkbaharımız ruhumuzun kafesinde kapalı kalarak çığlık atacaktı. Fakat onu duyan, duymak için uğraşan hiç kimse kalmayacaktı hayatta. Ondan sonra neden hayata sövüp, lanet ettiğimizi anlayacaklar. Zaten o cehennem denen mekanda, şeytanın bekçilerinden kaçıyorduk. Biz cehenneme çok yakındık. Ve yanacak ateş, küllerini derimize işleyecekti.
Kısacası burası benim mekanım. Cehenemmime hoşgeldiniz, papatyalarım... 🌼🌼🌼
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Papatya Umutlu Kadın -Umutlar Serisi 1-
PoetryYaşlı ağaç, papatyalara baktı. Her biri umut kokuyordu. Küçük beyaz, narin kanatları ile bir gün uçacaklarına inanıyordu. Elbet bir gece, özgür olacaklardı. Deniz durgun, sürgün edilmiş dolunayı özleyecekti. Ve yaşlı ağaç, ölümün karanlık ama yumuşa...
