BEN ZATEN ...

1

Kalbim yerinden çıkacak gibiydi...

Telefon elimde sonuçların açıklanmasına dakikalar kaldı.Kalbim buna dayanabilecek mi bilmiyordum. Odamdan getirdiğim bilgisayarı masanın üstüne koydum ve ben ayni şekilde karşısına yerleştim.Bir elimde telefon bir elimde mouse meraklı gözlerle son dakika haberlerine bakiyordum.Ayni meraklı gözlerle ailem de bana bakıyordu.Annem bir yandan da dua ediyordu.
Kapının ziliyle yerimden sıçradım kendimi o kadar kaptırmışım.'Ben bakarım.'dedikten sonra kapıya yöneldim.Gelenlerin aile dostumuz Pelin abla ve Anıl abi olduğunu anlayınca heyacanım daha da arttı. Onlar bana sınav zamanı boyunca hep destek oldular ve benim tıp kazanmamı çok istiyorlardı.
İçeri buyur ettikten sonra eski yerime oturdum.Bu sefer telefonum çalmaya basladi.Anlaşıldı bugün benim telefonu sessize almam lazim :) Arayanın Başak olduğunu anlayınca hemen açtım çünkü o benim kardeşten ötem, açmasam 3.Dünya Savaşı'nı çıkartır eminim.Telefonda çığlık sesleri geldiğinde anladım ki istediği tercih olmuş ve İzmir Ege Üviversitesi Psikoloji bölümünü tutturmustu.Onun konuşmasına izin vermeden "Ben de bakayım dönücem sana" dedikten sonra telefonu kapattım.Heyecandan elim ayağım titriyordu.Site herkes birden yüklendiği için çok yavaş ilerliyordu.Sonunda giriş sayfası açıldı.Bilgilerimi girdim ve o sonuç sayfasının açılması için dua ettim.
Ben Irmak Kan İstanbul Boğaziçi Tıp Fakültesi'ni birincilikle kazanmıştım.Şu an tek yapmak istediğim sokağa çıkıp bağırarak koşmak anca öyle atabilirim bu sevincimi.Tamam tıp kazanmayı bekliyordum ama birincilikle kazanmak hiç tahmin etmediğim bi şeydi ve anladım ki çalışınca yapılmayacak hiçbir şey yok.