IT HAD TO BE YOU

Chapter 1

"Η μαμά το έκανε καλύτερο" λέει η Άλις και σπρώχνει το πιάτο.

"Χευ ακόμα μαθαίνω μην γίνεσαι κακια" προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου να μην ξεσπάσει πάνω της.

"Δεν θα φάω αυτό το πράγμα γιατί βαριέσαι να ακολουθήσεις τις οδηγίες στη συσκευασία.Η μαμά ήξερε ακριβώς-"

"Η μαμά δεν είναι μαζί μας όμως και κανω ότι καλύτερο μικρό κακομαθημένο!" φωνάζω και η Άλις σηκώνεται και τρέχει στο δωμάτιο της. Ένα μέρος μου θέλει να πάει να την παρηγορήσει όμως ξέρω πως θα καταλήξουμε να φωνάζουμε η μια στην άλλη. Ξέρει πως προσπαθώ, προσπαθώ σκληρά μετά απ το ατύχημα, να της παρέχω ότι μπορώ,
σκέφτομαι και πριν το καταλάβω ανοίγω την πόρτα του δωματίου της.

"Συγγνώμη" η φωνή της σπάει και φυσάει τη μύτη της.

"Όχι εγω φταίω δεν έπρεπε να...τι είναι αυτό;" παρατηρώ ένα κόκκινο άλμπουμ και κάθομαι στην ακρη του κρεβατιού μετακινώντας το σωμα μου για να μπορώ να βλέπω.

"Είναι κάποιες φωτογραφίες τους πρίν γεννηθούμε. Να εδώ η μαμά ήταν έγκυος εσένα και εδώ με τον μπαμπά στο-" πρίν ολοκληρώσει πέφτει στην αγκαλιά μου και αρχίζει να κλαίει περισσότερο.Τα δάκρυα της μουσκεύουν το ασπρο μου μπλουζάκι. Της χαϊδεύω απαλά το μάγουλο ώσπου να με κοιτάει
"Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πρέπει να είσαι δυνατή. Κι εγώ πρέπει να συγκεντρωθώ στα μαθήματα μου. Θεέ μου δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπήκα στο κολέγιο." αναστενάζω."Πρέπει να διαλέξω μαθήματα και όλα αυτά τα κολλεγιοπράγματα και θα με βοηθούσε αν δεν το ανέφερες συνέχεια."

Γελάει και γνέφει καθώς με αγκαλιάζει γι ακόμα μια φορά. Συνήθως δεν την άφηνα να με αγκαλιάζει αλλά ξέρω ότι τώρα το χρειάζεται.

Η ατμόσφαιρα έχει γίνει πιο ζεστη και αποφασίζω να μη την καταστρέψω."Μιας και δε τοχω και τόσο στη μαγειρική, θα ήθελες να πας στη γιαγιά που σίγουρα θα έχει φτιάξει κάτι καλο;" Της προτείνω ξέροντας ότι διαφορετικά δεν θα φάει τίποτα μέχρι το βράδυ.

"Ναι βέβαια. Νομιζω είναι καλή ιδέα."εκπλήσσομαι που δέχεται τόσο εύκολα και χωρίς να ξανασχολιάσει τις ικανότητες μου στη μαγειρική. Συνήθιζα να φτιάχνω τοστ και γάλα με δημητριακά, και οι συνταγές στο ίντερνετ δεν μου είναι κατανοητές. Τι θα πει αυγοκοβω τη σούπα;

"Οπότε θα σε δω το απόγευμα ετσι?"διακόπτω τις σκέψεις μου καθώς εξαφανίζεται γρήγορα απτό δωμάτιο, πράγμα που την κάνει να μην ακούσει την ερώτηση μου. Αλλα υποθέτω θα γυρίσει μόλις φάει.

Αφού καταλαβαίνω οτι έχει φύγει σωριάζομαι στον καναπέ απέναντι από την κεντρική πόρτα παρέα με το κινητό μου. Μολις το ανοίγω παρατηρώ πολλά γραπτά μηνύματα.

Και φυσικά είναι όλα από το Ντέιβιντ. Ανοιγω την συνομιλία και το πρώτο μήνυμα που μου τραβάει τη προσοχή είναι <<ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΙΛΉΣΟΥΜΕ. ΠΟΥΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ;>>

<<ΈΛΑ ΑΠ ΤΟ ΣΠΊΤΙ Η ΆΛΙΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΔΩ>> Στέλνω το μύνημα και πετάω το κινητό στην άκρη του καναπέ. Τι μπορεί να θέλει. Ξέρω δεν είμαστε στα καλύτερα μας αλλά γνωρίζει τι έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό.

Ότι κι αν είναι αυτό εγώ θα παραμείνω ήρεμη. Αναστενάζω και πάω μέχρι το δωμάτιο και βάζω ένα τζιν και μία άσπρη μπλούζα. Όταν χτενίζω τα μαλλιά μου ακούω το κουδούνι και τρέχω έως την πόρτα να ανοίξω.