IT HAD TO BE YOU

Chapter 5

Η Νάνσυ μου τραβάει βιαστικά το χέρι και με οδηγεί στον κυκλο

"Θα κάνετε λίγο χώρο και για μας;"λέει αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσουν όλοι σε ακτίνα τουλάχιστον δέκα μέτρων.

Δεν νιωθω και πολυ ανετα αλλα καπως πρεπει να ξεπληρωσω στον Ντέιβιντ τις μαλακιες του.

Ακουω μια γνώριμη φωνή να λέει "Έλα Έμιλυ κατσε".

Ειναι ο Άλεξ. Ειναι τριτοετήςστο κολέγιο μου. Τον έχω δει αρκετές φορές και κάποιες απαυτες μάλιστα νομίζω με κοίταγε. Καθομαι απαλά στο πάτωμα φροντίζοντας να μην φανεί τίποτα απ το φόρεμα μου. Παρακολουω το χαρτί να περνάει από στόμα σε στόμα και περιστασιακά να πέφτει κάτω.

Καποια στιγμή έρχεται η σειρά εμένα και του Άλεξ. Προσπαθει να μου δώσει το χαρτί όμως τελικά δε τα καταφέρνουμε. Βλεπω τα μάτια του να αστράφτουν καθώς συνειδητοποιεί το τι θα ακολουθήσει.

Πλησιαζει και κάνεις απ'τους δύο μας δεν βγάζει λέξη. Μονο ακουμπάει τα σάρκωση χείλη του στα δικά μου. Νιωθω τη γλώσσα του να κινείται καθώς ακούω τη φωνή του Ντέιβιντ και αποτραβιεμαι.

Πρίν προλάβω να το καταλάβω είμαι από πάνω μας. Κοιτάω μια τον γεμάτο θυμό αγόρι μου και μια τον αναψοκοκκινισμένο Άλεξ.

Πριν προλάβω να αναλογιστώ τι έγινε μόλις ακούω τον Ντέιβιντ να λέει."Φευγουμε. Και όσο για σένα φλωρε θα τα πούμε άλλη στιγμή."Τον ακολουθώ ως το αυτοκίνητο καθώς προσπερνάμε όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Μπαινουμε μέσα και περιμένω το ξέσπασμα. Και δεν ήμουν λαθος."Τι διαολο σκεφτόσουν;"λέει κοπανωντας το τιμόνι.

"Ε να είναι όλα αυτά που εσύ κάνεις παρέα με όλες τις άλλες και εμένα δε μου δίνεις πια σημασια."προσπαθω να απολογηθω.

"Με δουλεύεις; " λέει κατακόκκινο απτό θυμό του.

"Ναι.." λέω χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς με ρώτησε.

"Εσύ είσαι αυτή που φίλησε άλλον γαμωτο!"σχεδόν φωνάζει.

"Ήταν ένα παιχνιδι".προσπαθω να άρθρωσω.

"Λοιπον επειδή προφανώς δε ξέρεις τι λες και δεν είναι λογικά όλα αυτά θα σε πάω σπίτι σου και θα μιλήσουμε αύριο."

Η υπόλοιπη διαδρομή είναι σιωπηλή και προσπαθω να εστιάσω στα φώτα του δρόμου παρα στην επανάληψη του φιλιού στο μυαλό μου.

Όταν φτάνουμε έξω απ το σπίτι μου πάω να ανοίξω την πόρτα όμως αυτός κλειδώνει.

"Θα έπρεπε να είχα μείνει για να σπάσω το ηλίθιο κεφάλι του στα δύο." Σφίγγει το τιμόνι.

"Συγγνώμη αλλά.." Με διακόπτει

"Δεν μπορείς να το λύσεις όλο αυφο με μια συγγνώμη." Υψώνει τη φωνή του.

"Μπορείς για μια φορά να με αφήσεις να ολοκληρώσω αυτό που θέλω να πω" φωνάζουμε και οι δύο πλέον. "Έχω κουραστεί να νιώθω σαν το παιχνίδι σου, που το θυμάσαι μόνο όταν το χρειάζεσαι. Έχω κουραστεί να σε βλέπω με άλλες και να υποδύομαι πως δεν συμβαίνει τίποτα. Χρειάζομαι κάποιον να με αγαπάει για τη γυμνή μου ψυχή και όχι για το γυμνό μου σώμα. Που να είναι χαρούμενος με μια αγκαλιά. Που θα με αγαπήσει πραγματικά και θα μπορέσει να μου συμπαρασταθεί όταν τον χρειαστώ." Δεν τον κοιτάζω πλέον.

"Δηλαδή τελειώσαμε;" λέει τόσο σιγά που σχεδόν δεν τον ακούω.

"Αν πιστεύεις ότι δεν είσαι εσύ αυτός, τότε ναι" ανοίγω την πόρτα και και προχωράω περιμένοντας να τρέξει από πίσω μου και να μου πει πως θα προσπαθήσει να αλλάξει. Αλλά μάταια. Δεν είναι κάνεις σπίτι και σταματάω να σκέφτομαι δικαιολογίες για τον λόγο που είμαι σε αυτή την κατάσταση.

Όταν μπαίνω στο δωμάτιο μου, πετάω τα παπούτσια μου στο πάτωμα και πέφτω στο κρεβάτι μου κοιτάζοντας το ταβάνι.

Το κινητό μου δονείται. Η Νάνσυ. Είχα ξεχάσει πως την άφησα εκεί μόνη της.

Μόλις σηκώνω το κινητό η Νάνσυ φωνάζει απ το ακουστικό "Χάνεις! Ο Ντέιβ γύρισε και χτύπησε τον Άλεξ. Ο Άλεξ του κράτησε τα χέρια προσπαθώντας να τον ηρεμήσει και.." Κλείνω το τηλέφωνο και τρέχω στο αυτοκίνητο της μητέρας μου. Δεν έχω πάρει ακόμα αυτό το αναθεματισμένο δίπλωμα αλλά ξέρω τα βασικά.

Η μηχανή μου έχει σβήσει τουλάχιστον 7 φορές μέχρι που φτάνω στο σπίτι του Ντίλαν. Τρέχω μέσα όμως και οι δύο έχουν ήδη χτυπήσει άσχημα.