IT HAD TO BE YOU

Chapter 9

"Σ'αγαπώ." μου ψιθυρίζει στα μαλλιά μου και ανατριχιάζω όταν με φιλάει στο σημείο κάτω απ το αυτί μου.

"Θα πάμε για δείπνο απόψε." με κοιτάζει και γνέφω.

Όταν γυρίζουμε πίσω η Νάνσυ είναι στο σημείο που ήταν πριν, κοιτάζοντας το κινητό της. Όταν σηκώνει το κεφάλι της, τα μάτια της πέφτουν στο χέρι μου που κρατάει του Ντέιβ και μετά σε εμένα με βλέμμα "Είσαι στόκος".

"Χει." της χαμογελάω και γυρνάω το κεφάλι μου να βρω τον Άλεξ. Μιλάει με αυτά τα παιδιά με πλούσιους γονείς που μπορούν να έχουν ότι θέλουν. Και αυτό που θέλουν είναι χασίσι και ποτά. Ο Άλεξ δεν φαίνεται για τέτοιος τύπος. Τα καστανά του μάτια με κοιτάνε και περνάει το χέρι του μέσα απ τα μαλλιά του πριν μου δώσει ένα μικρό χαμόγελο.

Ο Ντέιβ σηκώνει το κεφάλι μου προς αυτόν αφήνοντας μου ένα απαλό φιλί στα χείλι. Τρίβω τη μύτη μου και αυτός γελάει αφήνοντας ακόμα ενα φιλί στο μέτωπο μου.

"Θα έρθω να σε πάρω στις 9." φωνάζει όταν απομακρύνομαι με την Νάνσυ προς την αίθουσα του τένις. Μισώ το τένις, αλλά η Νάνσυ συμφώνησε να πάρει το μάθημα της λογοτεχνίας αν πήγαινα μαζί της τένις.

"Είσαι σίγουρη γι αυτό;"

"Και βέβαια όχι. Το τένις είναι χάλια." χλευάζω.

"Δεν μιλάω για το τένις." στριφογυρίζει τα μάτια της. "Για αυτό που πας να κάνεις με τον Ντέιβ. Ξανά. Υπάρχουν τόσοι πόλοι εκεί έξω. Δεν χρειάζεται το μέλλον σου να βασίζεται στον πρώτο σου <<έρωτα>>" σχηματίζει με τα δάχτυλα της εισαγωγικά στον αέρα. "Και συνήθως όσοι το έκαναν αυτό, δεν είχαν καλό τέλος." προσθέτει.

"Είναι καλός. Μπορεί να μην το βλέπεις, αλλα εγώ το βλέπω. Τον αγαπάω και με αγαπάει και μπορεί να μου δώσει το μέλλον που θέλω. Το μέλλον που έχω φανταστεί. Ένα μικρό κάστανο κοριτσάκι με γαλάζια μάτια να τρέχει στην αγκαλιά του Ντέιβ κι εκείνος να την σηκώνει ψηλά και να της λέει ιστορίες όταν τη βάζει για ύπνο." η μικρή μας εκδοχή στο μυαλό μου είναι πανέμορφη.

"Λοιπόν αν είσαι χαρούμενη-"

"Είμαι." τη σταματάω.

"Τότε είναι κι εγώ." χαμογελάει και πιάνει τον ώμο μου.

...

Όταν γυρνάω σπίτι προχωράω προς το δωμάτιο μου και παίρνω ένα ζευγάρι πιτζάμες απ την ντουλάπα για να τις φορέσω. Η Νάνσυ πήγε να δει το διαμέρισμα που θα μείνει και η Άλις θα μείνει σε μια φίλη της άρα θα έχω ησυχία για να διαβάσω. Μετά από μερικά ώρες το κινητό μου τρίζει στο κρεβάτι και σηκώνομαι για να το πιάσω.

*Έρχομαι.* διαβάζω μόλις ανοίγω την οθόνη. Είναι ήδη 8:40. Αναπηδώ και τρέχω προς την ντουλάπα. Φοράω ένα άσπρο κολλητό φόρεμα μέχρι το γόνατο και μια τζιν μαύρη ζακέτα. Όταν βάζω eyeliner το κουδούνι  ακούγεται και φωνάζω στον Ντέιβ να περιμένει.

Ενθουσιάζομαι με την εμφάνιση του Ντέιβ μόλις ανοίγω την πόρτα. Φοράει ένα άσπρο πουκάμισο με έντονη λαιμοκοψη και ένα μαύρο τζιν. Μετακινεί καστανά του μαλλιά προς τα πίσω και μου κάνει νόημα να μπω στο αυτοκίνητο.

"Είσαι πανέμορφη." λεει όταν δένω την ζώνη ασφαλείας μου.

"Σ'ευχαριστώ." του απαντάω με ένα γλυκό χαμόγελο.

"Που πηγαίνουμε;" είμαστε στο αυτοκίνητο τουλάχιστον μισή ώρα και έχω αρχίσει να πεινάω.

"Σχεδόν φτάσαμε."

Μετα από περίπου δέκα λεπτά παρκάρουμε στο πάρκινγκ του εστιατορίου και ο Ντέιβ με σταματάει όταν πάω να ανοίξω την πόρτα. Βγαίνει έξω και την ανοίγει αυτός για εμένα. Αυτό είναι λίγο υπερβολικό. Πάντα στις ταινίες γελούσα όταν ο άντρας άνοιγε την πόρτα στη γυναίκα. Είναι πρακτικά ανόητο και χάσιμο χρόνου.

"Εδώ είμαστε." Μου δίνει το χέρι του για να βγω απ' το αμάξι.

Ο τοίχος του εστιατορίου είναι πέτρινος και το δάπεδο είναι τόσο λείο που δέχομαι να με κρατήσει ο Ντέιβ για να μην γλιστρήσω. Τα τραπέζια είναι στρογγυλά με άσπρα τραπεζομάντιλα και οι περισσότεροι πελάτες είναι άνω των 40 και σίγουρα επιχειρηματίες.

"Ντέιβιντ Πέηλς." λέει σε κάποιον ο Ντέιβ και καθόμαστε σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Μπορώ να δω σχεδόν όλη την Μινεσότα από απο αυτό το παράθυρο.

"Σου αρέσει;" με ρωτάει και σταματάω να κοιτάω έξω.

"Δεν χρειαζόταν να έρθουμε σε ένα τόσο ακριβό εστιατόριο." Το χαμόγελο του σβήνει "Αλλά, σίγουρα εδώ είναι πολύ ωραία." συνεχίζω και το πρόσωπο του φωτίζεται ξανά. Η υπόλοιπη ώρα περνάει βουβά μέχρι που τρώμε το δείπνο μας και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε. Σίγουρα αυτή η νύχτα δεν θα είναι από τις καλύτερες νύχτες της ζωής μου.

Το κινητό μου ακούγετε απ την τσάντα μου και το όνομα της Νάνσυς εμφανίζεται στην οθόνη. Φωνές και μουσική ακούγετε απ το ακουστικό μόλις απαντάω. Μάλλον θα είναι σε κάποιο πάρτυ. Ποιος κάνει πάρτυ Δευτέρα βράδυ; Μάλλον θα είναι σε κάποιο μπαρ.

"Νάνσυ;" λέω μέσα απ το ακουστικό

"Χει Έμιλυ πως περνάς στο ραντεβού σου; Αν έχεις βαρεθεί ή αν γυρίσεις σπίτι και βαριέσαι είμαστε στο Badaboom με τα παιδιά και παααααρα πολύ βότκα." τραβάει τη λέξη.

"Θα το έχω υπόψιν μου." Γελάω και ο Ντέιβ με κοιτάει απορημένος ενώ κλείνω το τηλέφωνο.

Περιμένω να με ρωτήσει τι ήθελε αλλά αντίθετος παίρνει το ποτήρι με το κρασί του και πίνει μια γουλιά.