IT HAD TO BE YOU

Chapter 4

Καθώς επιστρέφω σπίτι περπατωντας τηλεφωνώ στην Νάνσυ για να την ενημερώσω έχοντας την ελπίδα ότι ούτε αυτή θα θέλει να πάει στο παρτυ του παλιού της φίλου. Ομως αντί γι αυτο ενθουσιάζεται. Θαυμασια!

Γυρνάω σπίτι και πηγαίνω να τσεκάρω την Αλις. Φυσικα κοιμάται, αλλά δε θα την ξυπνήσω. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι τώρα είναι η γκρίνια της.

Ετσι πηγαίνω κατευθείαν στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου όπου βρίσκεται η πόρτα του δωματίου μου. Ανοιγω το πόμολο και αντικρίζω μια σωρο με ρούχα πάνω στο κρεβάτι μου. Μαλλον θα ξεχασα να τα τακτοποιήσω το πρωι. Αφου συμαζευω λίγο η ώρα εχει φτάσει έξι και μισή.

Ξεκιναω να ετοιμάζομαι. Αποφασιζω να κάνω κάτι ελαφρά στα ξανθά μαλλιά μου όποτε απλά τα ισιωνω. Απλώνω μια στρώση μεικ απ στο πρόσωπο μου και στη συνέχεια απλώνω μια διακριτική σκιά στα μάτια μου.

Δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ με αυτό το παρτυ που συνεπάγεται και την εμφάνιση μου. Φοραω ένα μαύρο στενό φόρεμα και φοράω τα χαμηλά μου τακούνια. Τσεκάρω την ώρα και έχω αλλά 20 λεπτά μέχρι να έρθει να με πάρει η Νάνσυ μιας και έχει δικό της αμάξι.

Πηγαίνω στην κουζίνα όπου συναντώ την Αλις.

"Που θα πας;" λέει επικριτικά.

"Σε ένα παρτυ" απαντάω διατηρώντας τη ψυχραιμία μου.

"Και θα με αφήσεις μόνη μου; Αφού ξέρεις τι παθαίνω."λέει και το ύφος της μοιάζει απογοητευμένο.

"Θα έρθει η γιαγιά"λέω και εξαφανίζονται απο τη κουζίνα. Φτάνω στον καναπέ και κάθομαι περιμένοντας τη Νάνσυ. Τα λόγια της Άλις επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου. <<Αφού ξέρεις τι παθαίνω>>Από τότε που οι γονείς μας σκοτώθηκαν στο τροχαίο η Άλις τους βλέπει τριγύρω της. Ειδικά όταν είναι μόνη της.

Ξερω ότι μάλλον θα έπρεπε να την παρακολουθήσει κάποιος παιδοψυχολόγος αλλά τα χρήματα δεν είναι αρκετά. Ίσως να πρέπει να σκεφτώ το ενδεχόμενο να δουλέψω.

Τις σκέψεις μου διακόπτει ο ήχος του τηλεφώνου μου και στην οθόνη βλέπω το όνομα της Νάνσυ. Παίρνω το κινητό και βγαίνω από την εξώπορτα όπου αντικρίζω το αυτοκίνητο της.

"Χευ σέξυ" φωνάζει για να την ακούσω και γελάω

Στη διαδρομή λέω στην Νάνσυ ότι έχει γίνει με τον Ντέιβιντ. Πάντα λάτρευα τις συζητήσεις μαζί της. Μου δίνει αυτοπεποίθηση, μου δίνει κουράγιο.

"Είναι μαλάκας" λέει για εκατοστή φορά

"Κοίτα δεν θέλω να εμπλακω στην σχέση σας ούτε να γίνω η αιτία να χωρίσετε αλλά είναι είμαι σίγουρη πως εκεί έξω υπάρχουν πολύ καλύτεροι. Κι ένας απ αυτούς θα σε κάνει νιώσεις ασφάλεια όταν απλά θα σε κρατάει. Να σε αγαπήσει πραγματικά και να μην σκέφτεται μόνο το σεξ, αλλά να ικανοποιείται μόνο με μια αγκαλιά. Να θέλει να είσαι μόνο δική του. Για πάντα." Αναστενάζει και χαλαρώνει τους όλους της.

"Ακούγεσαι σαν να υπάρχει ένας τέτοιος για εσένα"την κοιτάω κι αυτή κοιτάει τον δρόμο.

"Δεν μιλάμε για εμένα τώρα." λέει και παρκάρει έξω απ το σπίτι του Ντίλαν.

Όταν μπαίνουμε μέσα ο Ντέιβιντ με εντοπίζει κι έρχεται προς τα εμένα χαμογελώντας.

"Αυτό το φόρεμα με κάνει να θέλω να σε πάρω στο δωμάτιο του Ντίλαν" ψιθυρίζει στο αφτί μου και βάζει τα χέρια του στη μέση μου

"Ντέιβ, από 'δω η Νάνσυ" λέω αναστατωμένη.

"Χαίρομαι να γνωρίζω φίλες της κοπέλας μου" λέει και της δίνει ένα χαμόγελο και η Νάνσυ προσπαθεί να χαμογελάσει όσο πιο φιλικά μπορεί.

"Λοιπόν εμείς πάμε να πάρουμε ενα ποτό γιατί οι άλλοι φαίνεται να έχουν ήδη αρχίσει και δεν θα έχει πλάκα αν δεν πιούμε  τουλάχιστον πέντε, ή και δέκα σφηνάκια." Λέει και με τραβάει απ το χέρι.

"Ποιο να έχει πλάκα;" ο Ντέιβ μας ακολουθεί και η Νάνσυ του δείχνει κάτι παιδιά σε έναν κύκλο που παίρνουν ένα μικρό χαρτί απ το στόμα τους στο στόμα του διπλανού τους.

"Εσύ μπορείς να παίξεις ότι θες. Η Έμιλη θα μείνει μαζί μου" ο Ντέιβ γρυλίζει και με φέρνει κοντά του.

"Θα σου κάνουν παρέα αυτές εκεί." Η Νάνσυ ψάχνει στο δωμάτιο και δείχνει δύο κοπέλες που κοιτάνε τον Ντέιβιντ. Τραβάει απαλά το χέρι
 μου και ο Ντέιβ εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος.