IT HAD TO BE YOU

Chapter 7

Όταν ξυπνάω είναι ήδη 11. Το κεφάλι μου είναι βαρύ και οι αναμνήσεις μου θολές, αν και δε θυμάμαι να ήπια ιδιαίτερα. Έικονες του Ντέιβιντ πάνω απ'τον Άλεξ έρχονται στο μυαλό μου και ξαφνικά θυμαμαι τα πάντα.

Νιώθω ενοχές, πολλές ενοχές. Δεν έπρεπε να παίξω αυτό το ηλιθιο παιχνίδι. Δεν έπρεπε να φιλήσω τον Άλεξ. Δεν έπρεπε να μου αρέσει αυτό το φιλί τόσο πολυ.

Πραμερίζω τις ενοχές μου και βάζω προτεραιότητες για σήμερα. Πρέπει να πάρω τηλέφωνο τον Άλεξ και να απολογηθώ. Μετα έρχεται το πιο δύσκολο. Να καλέσω τον Ντέιβιντ να μιλήσουμε.

Πληκτρολογώ τον αριθμό του Άλεξ στο τηλέφωνο. Μετά απο δυο χτυπήματα ακούω μια γνώριμη φωνή.

"Παρακαλω;" λέει ήρεμα ο Άλεξ.

"Εμ,γεια. Είμαι η Έμιλυ. Πήρα να ζητήσω συγγνώμη για χθες. Πως είσαι;"λέω πιο γρήγορα αποτι περιμένα.

"Έμιλυυ"λέει ευθυμα."Μια χαρά είμαι τώρα, αλλά για ποιο λόγο ζητάς συγγνώμη;"συνεχίζει σαν να μην έγινε τίποτα χτες το βράδυ.

"Ε να,για το χτεσινό συμβάν.Λυπα..."δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω.

"Προφανώς και δε φταις εσύ, και σε καμία περίπτωση δε θέλω να αισθάνεσαι άσχημα για μένα." λέει με μια εξίσου ήρεμη φωνή που εξαλείφει προσωρινά τις τύψεις μου.

"Τέλος πάντων, και πάλι λυπάμαι για ότι έγινε." λέω λυπημένα πραγμα που αντιλαμβάνεται.

"Δεν φταις σε τίποτα και σταμάτα να κατηγορείς τον εαυτό σου. Εγώ τώρα πρέπει ν κλείσω θα τα πούμε τη Δευτέρα."λέει και κλείνει το τηλέφωνο.
Νιώθω μια ανακούφιση που εξαφανίζεται μόλις θυμάμαι τι πρέπει να κάνω τώρα.

Πληκτρολογώ διστακτικά τον αριθμό του Ντέιβιντ και πατάω το κουμπί της κλίσης. Μετά τον έβδομο χτύπημα βγαίνει ο τηλεφωνητής και για κάποιο λόγο ανακουφίζομαι.

Μόλις αφήνω το κινητό στο τραπεζάκι και σηκώνομαι, το όνομα του Ντέιβ βγαίνει στην οθόνη.

"Έρχομαι από εκεί" μου λέει πριν προλάβω να μιλήσω

"Ντέιβ δεν.." λέω αλλά το έχει ήδη κλείσει.

Μετά απο πέντε λεπτά ακούω την πόρτα και πετάγομαι απ τον καναπέ. Δεν χρειάζεται να ανησυχώ, εξάλλου αυτός φαμταίει. Νομίζω.
Ανοίγω την πόρτα και στέκεται έξω κρατώντας ένα μπουκέτο με τριαντάφυλλα. Τα κοιτάζω αλλά το βλέμμα μου συνεχίζει να είναι αδιάφορο. Του κάνω νόημα με το χέρι μου να περάσει μέσα και προχωράμε προς το σαλόνι. Αφήνει τα λουλούδια στο τραπέζι γνωρίζοντας πως αν προσπαθήσει να μου τα δώσει, στην καλύτερη περίπτωση θα τα πετάξω στο πάτωμα.

"Με πήρες τηλέφωνο." σπάει τη σιωπή.

"Σίγουρα όχι για να έρθεις στο σπίτι μου." Λέω θυμωμένα. Θέλω να τον σπρώξω μέχρι έξω αλλά θέλω να ακούσω τι έχει να πει.

"Ήθελα να σε δω και..να ζητήσω συγγνώμη. Όχι για όλα γιατί εσύ το προκάλεσες όλο αυτό." Καταστρέφει την προσπάθεια του να τον συγχωρέσω με την τελευταία του πρόταση. Φυσικά και δεν το προκάλεσα εγώ όλο αυτό. Δηλαδή οχι την αρχή από αυτό.

"Ντέιβ, είναι πολύ γλυκό εκ μέρους σου να έρθεις εδώ για να ζητήσεις συγγνώμη και ευχαριστώ για τα λουλούδια αλλά εμείς οι δύο τελειώσαμε." Λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ και κατσουφιάζει. Έχω ακόμα αισθήματα για τον Ντέιβ. Αλλά δεν είναι όπως παλιά.

"Έμιλυ σε παρακαλώ μη το κάνεις αυτό."

"Να μην κάνω τι;"

"Φώναξε, βρίσε με, σπρώξε με μέχρι την πόρτα ή ότι κάνεις όταν μαλώνουμε αλλα οχι αυτό."

"Σταματά να το κάνεις πιο δύσκολο. Απλά φύγε. Πήγαινε βρες την πρώτη γκόμενά που θα βρεις μπροστά τα σου και θα δεις, όλα θα φτιάξουν. Απλά άσε με και μη μπλέκεσαι στη ζωή μου." Μετανιώνω για τις λέξεις που χρησιμοποίησα αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι καλός αλλά δεν έχει αυτό που μου περιέγραψε η Νάνσυ. Η Νάνσυ. Σχεδόν είχα ξεχάσει ότι κοιμήθηκε εδώ.

"Τι γυρεύεις εσύ εδώ;" βγαίνει η Νάνσυ απ το δωμάτιο σαν να άκουσε τις σκέψεις μου.

"Εσύ!" Της φωνάζει και σηκώνεται απ τον καναπέ κοιτώντας την Νάνσυ. "Εσύ της γεμίζεις το μυαλό με ποιος ξέρει τι μελακιες!"

"Ο Ντέιβ έφευγε." Λέω στην Νάνσυ αλλά απευθύνομαι σε αυτόν.

"Ο Ντέιβ θα μείνει εδώ γιατί είναι απλά ένα μικρό ξέσπασμα της Έμιλυ και ξέρει πως θα της περάσει" το έχει παρατραβήξει

"Δεν θα το έλεγα αυτό στη θέση σου." Η Νάνσυ χαμογελάει όταν πιάνω το χέρι του Ντέιβ και τον σέρνω έξω απ το σπίτι και του κλείνω την πόρτα.

"Έμιλυ σ'αγαπάω!" Φωνάζει απ έξωκαι βάζω τα χέρια μου στιςπαλάμες μου προσπαθώντας να σταματήσω τα δάκρυα που προσπαθούν να βγουν προς τα έξω.

Η Νάνσυ κάθετε δίπλα μου σπρώχνοντας ευγενικά τα χέρια μου απ το πρόσωπο μου.

"Ξέρεις μπορώ να πάω έξω και να τον διώξω. Ή μπορώ να βάλω τον Άλεξ να τον διώξει." Γελάει αλλά δεν της το ανταποδίδω. "Συγγνώμη" σταματάει το γέλιο της.

"Σε ευχαριστώ αλλά θέλω να μείνω λίγο μόνη μου" δάκρυα πλέον βρέχουν τα μάγουλα μου. Γνέφει και κατευθύνεται προς το δωμάτιο της. Εκτιμώ που προσπαθεί να με βοηθήσει αλλά πρέπει να σταματήσει να τα βλέπει όλα τόσο αστεία. Αγνοώντας τις φωνές του Ντέιβ απ έξω, επιστρέφω στο δωμάτιο μου με μια κούπα τσάι και ψάχνω στο Netflix κάποια ταινία.